Święci pustelnicy !

BRMTvonUngern

Zmarła jedna z nielicznych pustelnic, która była zamurowana w celi .

fronda.pl
W Grecji zmarła jedna z nielicznych na świecie pustelnic - rekluz, która większość życia spędziła zamurowana w celi. Matka Christina miała 87 lat. Żyła w pobliżu miasta Drama w północnej Grecji, a swoją radykalną formą pobożności budziła wielki szacunek ludności - informuje fronda.pl.

Mimo fizycznej izolacji od świata zewnętrznego nie zerwała kontaktu z ludźmi, a wręcz przeciwnie, codziennie przychodziło do niej wiele osób, którym przez małe okienko klauzury udzielała porad duchowych, a także praktycznych. Zanim postanowiła wieść życie rekluzy matka Christina przez pewien czas mieszkała w Jerozolimie w pustelni na Górze Syjon.

Surowy sposób życia rekluz - osób, które zobowiązują się nie opuszczać swojej celi i nie kontaktować z innymi zakonnicami czy zakonnikami, a w skrajnym przypadku nawet każą się zamurować - ma długą tradycję zwłaszcza w Kościołach tradycji wschodniej.

<<<<

Niewatpliwie swieta ! A formy pobozonosci prosto ze sredniowiecza !
:O))) Jakie to piekne ! Przypomina ale tylko formlanie Dorotę z Montowów !

http://www.ungern.fora.pl/wiara-ojcow-naszych,4/ogniem-milosci-gorejacy,1534.html

BRMTvonUngern

Co nam mówi pustelnica Miriam – zakonnica, która od 16 lat milczy!
Anna Malec | 01/04/2018
SIOSTRA ZAKONNA
Shutterstock
Udostępnij 23 Komentuj 0
Mieszka na terenie szczecińskiego Karmelu Miłości Miłosiernej. Po kilku latach życia za klauzurą zapragnęła czegoś więcej – nie chciała być już „tylko” mniszką, postanowiła być „pustelnicą”. Jak w świecie pełnym słów, na ludzki rozum, pojąć jej wybór?

Cisza w świecie pełnym słów
Kobieta, która prowadzi życie niewyobrażalne. Można by powiedzieć, że wbrew naturze. Że takie życie może prowadzić do choroby psychicznej, że przecież to nienormalne, bo człowiek jest stworzony do relacji z drugim i bez niej nie może w pełni wyrażać siebie. Można by. Ale po co? Może zamiast tego zobaczmy, co ma do powiedzenia kobieta, która milczy od 16 lat!

Bo choć zamknięta za murami szczecińskiego klasztoru Miriam od Krzyża słowem już się nie odezwie, ma do powiedzenia naprawdę dużo. Jakie jest jej przesłanie? Możemy je przeczytać w jej publikacjach i usłyszeć od tych, którzy ją spotkali.

Dla szczecińskich karmelitanek jest tą, która wspiera je swoją cichą modlitwą i świadczy o wartości milczenia, w którym można doświadczyć prawdziwego spotkania z Bogiem. Dla ludzi wokół – znakiem zapytania, a czasem wykrzyknikiem. Bo jak w świecie pełnym słów, na ludzki rozum pojąć jej wybór?

Jej pustelnia to domek odgrodzony murem klauzury od klasztoru karmelitanek. Nie znajduje się, jakby się mogło wydawać, w jakimś cichym lesie czy na głębokiej wsi, w trudno dostępnym miejscu, do którego można dotrzeć pokonując chaszcze czy torfowiska. Nic z tych rzeczy.

Karmel Miłości Miłosiernej, na terenie którego jest pustelnia Miriam, znajduje się na szczecińskim Golęcinie – za jednym murem jest szkoła podstawowa, kawałek dalej szpital onkologiczny, dom rekolekcyjny, naprzeciwko parafia i plebania, a z drugiej strony przychodnia i noclegownia Caritasu. Miejsce, wokół którego zawsze jest mnóstwo ludzi. I pośród nich mieszka jedyna w Polsce kobieta, która złożyła śluby wieczystego milczenia.

Pustelnica Miriam – powołanie w powołaniu
Miriam od Krzyża milczy od 16 lat. Można powiedzieć, że odkryła powołanie w powołaniu.

Tak pisze o swoim doświadczeniu:

„Bardzo trudno jest powiedzieć coś o tym, jak cudownie szczęśliwe jest życie w przyjaźni z Panem i w nieustannym z Nim kontakcie. Jak wiernym, hojnym, czułym, pełnym dobroci, łagodnego humoru i pomysłowej miłości jest On Przyjacielem! Jest to przyjaźń, która zaspokaja wszelkie tęsknoty ludzkiego serca, która leczy wszystkie rany, wydobywa z wszelkich ograniczeń, wzrusza się słabością, nie da się prześcignąć w wielkoduszności”.
Siostra Miriam wstąpiła do Karmelu w Częstochowie. Do Szczecina przyjechała 35 lat temu, w 1983 roku, z misją założenia nowej wspólnoty. Po kilku latach życia za klauzurą zrozumiała, że Pan Bóg zaprasza ją do czegoś więcej. Nie chciała już być „tylko” mniszką, zapragnęła być pustelnicą.

Jak pomyślała, tak zrobiła, choć pomysł wydawał się szalony. A ponieważ Kongregacja do Spraw Życia Konsekrowanego uznała, że nie jest możliwe realizowanie życia pustelniczego w ramach powołania karmelitańskiego, Miriam została zwolniona ze ślubów karmelitańskich i 28 lutego 1988 roku złożyła na ręce bp. Kazimierza Majdańskiego śluby pustelnicze, a w 2001 roku wieczyste śluby milczenia.

„Jej twarz jest jak słońce”
Mieszkająca od 30 lat w pustelni Najświętszego Serca Pana Jezusa zakonnica zadziwia. Iga, które swego czasu często bywała w szczecińskim klasztorze, tak o niej mówi: „Jej twarz jest po prostu jak słońce! Spotkałam ją w dniu jej imienin, kiedy można było do niej podejść, by złożyć życzenia. Jeśli można z twarzy wyczytać stan serca, to myślę, że w jej sercu jest prawdziwy pokój. To było krótkie, ale niezwykłe spotkanie. Ja odpowiadałam, choć ona nie zadawała pytań. Miałam wrażenie, że to był dialog, że pyta mnie o imię, o to, jak żyję, więc odpowiadałam na te niewypowiedziane pytania. Miriam ma głębokie, życzliwe, dobre spojrzenie, pełne pasji, dynamiczne”.

Na początku lat 90. siostra Miriam dostaje jeszcze jedną misję, podobną do tej, z powodu której przyjechała do Szczecina. Przez trzy lata, na prośbę biskupa, wspiera nowo powstały zakon – Wspólnotę Sióstr Uczennic Krzyża, stając na czele zarządu i na trwałe zostawiając swój ślad w duchowości wspólnoty. To jej ostatnia „zewnętrzna misja”.

Kilka lat temu, w 2013 roku, Miriam przyjęła na siebie, dosłownie, Wielką Schimę – szatę mniszą, rodzaj szkaplerza, symbolizującą przyjęcie dobrowolnego znoszenia upokorzeń i cierpień na cześć Jezusa i za zbawienie ludzi.

To trzeci, najwyższy stopień profesji monastycznej, pochodzący z tradycji prawosławnej, oznaczający wejście w stan bliski stanowi, w jakim znajdują się aniołowie, i przyjmowany niezwykle rzadko.

Dlaczego milczę?
Jak dziś wygląda życie pustelnicy Miriam? Siostra żyje w zasadzie modlitwą, pości, uczestniczy w mszy św. w kaplicy klasztornej i pisze ikony, które zdobią nie tylko wnętrze kaplicy sióstr, można je podziwiać już w wielu miejscach. To prawdziwe dzieła sztuki, piękno, zrodzone z głębokiej ciszy.

W liście zatytułowanym „Dlaczego milczę”, opublikowanym w „Więzi” (11/2006), s. Miriam napisała, że jest przekonana o istnieniu ścisłego związku między milczeniem a mówieniem.

„Czy ślub milczenia nie jest przeciwny ludzkiej naturze? Ja także stawiałam sobie to pytanie. Z całą pewnością milczenie jest bardzo trudne dla naszej natury, także dla mnie. Jednak życie ludzkie, społeczne, jest możliwe dzięki pewnej dialektyce milczenia i mówienia, kontemplacji i zaangażowania, uwolnienia się od pożądliwości świata i cieszenia się światem itp. Tak więc rola milczenia w komunikacji między ludźmi, w relacjach, wydaje mi się bardzo ważna, konieczna dla zachowania harmonii. Oznacza komunikację dokonującą się w głębi ludzkiego ducha – to właśnie tu rodzą się: uważność, łagodność, wsłuchanie w drugiego, ciepło i serdeczność, szacunek itp. Istnieje ścisły związek między milczeniem a mówieniem, ponieważ wszystko rodzi się z ciszy”.
Jej życie, choć wydaje się niewyobrażalnie trudne, jest też niezwykłym przesłaniem o istnieniu Tajemnicy. A jej przecież, tak jak życia pustelnicy Miriam, nie da się pojąć, choć można spróbować jej dotknąć.

...

Nie jest to dla mnie szokujace! Wszak jak widac tez samotnosc bardzo mi odpowiada. Pamietajcie że sa ludzie ktorzy wcale nie daza aby byc w grupie! To jest oczywiscie tylko tu na ziemi chwilowe. Potem rzecz jasna wszyscy beda razem. Ci samotni sa po to aby pokazac jak byc tylko z Bogiem. Kazdy musi sie nauczyc choc niekoniecznie juz na ziemi.