Święci Pierwszych Chrześcijan.

BRMTvonUngern

Filomena. Święta do zadań specjalnych, którą Bóg 4 razy uratował przed śmiercią
Karolina Sarniewicz | Wrz 24, 2017
Didier Descouens/Wikipedia
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Prawdziwy fan Filomeny, św. Jan Maria Vianney mówił: „Ilekroć prosiłem o coś Boga przez jej przyczynę, zawsze byłem wysłuchany”. Twierdził, że to wielka święta, którą Bóg wyjątkowo uwielbia.

N
ikomu, kto w podstawówce sumiennie czytał lektury, imię „Filomena” nie kojarzy się dobrze. Tymczasem to nie tylko zła czarownica z książki Marii Krüger, która chciała odebrać Karolci słynny błękitny koralik, ale również pewna mało znana święta, która może zadbać o komfort naszego życia we wszystkich jego aspektach.
Kochana i… skazana przez cesarza

To skojarzenie z czarownicą nie jest bezpodstawne również z innych względów (o czym będzie niżej). Filomena urodziła się w 289 roku w Macedonii jako wymodlone przez dotąd niewierzące arystokratyczne, greckie małżeństwo.

Po jej narodzeniu rodzice natychmiast przyjęli chrzest, a Filomena już od najmłodszych lat deklarowała, że nie chce wychodzić za mąż, zaś swoje dziewictwo chce poświęcić Bogu.
Czytaj także: Tym trzem Polkom ukazywała się św. Teresa z Lisieux

Miała jednak sporego pecha, bo o jej względy walczył sam rzymski cesarz Dioklecjan (w zamian za jej rękę, obiecywał jej władającym państwem rodzicom zejście z wojennej ścieżki), który w imię urażonej dumy skazał ją na więzienie i tortury.
Cudowne ocalenia Filomeny

Gdy mimo tych tortur, wciąż się mu nie poddała, urażony adorator niczym Piłat wydał ją na śmierć przez biczowanie (chciał wszak, żeby cierpiała tak, jak cierpiał jej „kochanek”, o którego Dioklecjan tak bardzo był zazdrosny).

Celu jednak nie osiągnął, bo rany Filomeny w cudowny sposób błyskawicznie się zagoiły. Podobnie udało jej się uciec śmierci, gdy przypiętą do kotwicy wrzucono ją do Tybru (mówi się, że aniołowie wydobyli ją wtedy z rzeki) oraz kiedy celowane w nią płonące strzały ze zdwojoną siłą trafiały w łuczników.

Ostatecznie zmarła przez obcięcie głowy, ale z racji poprzednich wydarzeń budziła w niektórych lęk i nazywana była czarownicą. Wielu obserwatorów tych cudownych wydarzeń nawróciło się jednak na chrześcijaństwo.
Odkryte relikwie i sznur Świętej Filomeny

O Filomenie nie pamiętamy tak dobrze, bo za pontyfikatu Pawła VI wykreślono jej oficjalne wspomnienie z kalendarza liturgicznego. Póki to jednak nastąpiło (czyli do lat 60. ubiegłego wieku) wspominaliśmy ją każdego 11 sierpnia. W praktyce nic ta zmiana do jej świętości nie wnosi. Święta świętą jest i świętą pozostanie, a z jej wstawiennictwa korzystają nie tylko katolicy przedsoborowi, ale i wszyscy pozostali.

Jej wielki kult rozpoczął się, kiedy po setkach lat zapomnienia, w 1802 roku odkryto jej relikwie w katakumbach św. Pryscyllii przy Via Salaria Nova. Wtedy to właśnie zaczął się wielki boom na Filomenę.
Czytaj także: Jaka jest najcięższa kara w czyśćcu? Podpowiada św. Katarzyna z Genui

Papież Leon XII zezwolił na wzniesienie na jej cześć ołtarzy i kościołów. Grzegorz XVI nadał pełne prawa jej kultowi w całym katolickim świecie. Pius IX powierzył jej tytuł „Patronka dzieci Maryi”, a Leon XIII zatwierdził „sznur Świętej Filomeny”, nadając specjalne przywileje i odpusty wszystkim, którzy go noszą.
Cuda św. Filomeny

To wszystko nie działo się dlatego, że taka była akurat moda w Watykanie. Przede wszystkim zaraz po odkryciu relikwii za wstawiennictwem Filomeny działy się cuda, które zresztą zdarzają są do dziś.

Jak mówią świadectwa, proszącym i poświęcającym jej ważne sprawy Filomena jest w stanie wymodlić dziecko czy wnuka, załatwić pozbycie się nowotworu czy nawet pomóc przy zdaniu prawa jazdy. Jednym wymodliła spłatę długów, innym powrót wzroku, czystość, głęboką wiarę.

Mówi się, że Filomena jest świętą od wszystkiego – od ciała i od duszy. Jej wielki wielbiciel, św. Jan Maria Vianney mówił: „Ilekroć prosiłem o coś Boga przez jej przyczynę, zawsze byłem wysłuchany”. Twierdził, że to wielka święta, którą Bóg wyjątkowo uwielbia i ze względu na wszystko, co dla Niego zniosła, niczego jej nie odmówi.
Patronka na wszelkie kłopoty

Jak to zatem możliwe, że tak mało o niej wiemy, a kiedy już się dowiadujemy, na kolejnych kilkaset lat zapominamy? Sama przeczytałam o niej po raz pierwszy, kiedy będąc w potrzebie, szukałam świętych od wszelakich kłopotów. Potem zapominałam o niej i przypominałam sobie siedem razy, zanim zabrałam się za pisanie tekstu.

Nie jestem zwolenniczką teorii spiskowych, ale czy przypadkiem nie jest tak, że największe skarby duchowe to te, do których tak trudno się dociera, a potem tak łatwo się je traci?
Czytaj także: Św. Róża z Limy. Mistyczka, która nosiła na rękach Dzieciątko Jezus

Tak czy owak – niezłomność prezentowana za życia widocznie towarzyszy świętej Filomenie również w czasach nam współczesnych, bo do dziś raz na kilkaset lat objawia się jakiejś pobożnej osobie.

Na przykład dość dokładnie opowiedziała o sobie neapolitańskiej zakonnicy, matce Marii Luizie od Jezusa w pierwszej połowie XIX wieku. Dzięki zapiskom z tej rozmowy (dostępnym w całości w internecie – naprawdę polecam!) historia Filomeny przestaje sprawiać wrażenie infantylnej legendy, a przybiera formę wiarygodnych wspomnień mistyczki, której wszystkie czyny i decyzje to po prostu natchnienia Ducha.

...

Wtedy w czasach Pierwszych Chrzescijan wiara byla najwieksza. Dlatego tak szybko rosl Kościół.

BRMTvonUngern

Św. Polikarp: Uczeń Syna Gromu i cudowna komnata z płomieni [Wszyscy Świetni]
Elżbieta Wiater | 23/02/2018

Wikipedia | Domena publiczna
Udostępnij 37 Komentuj 0
Płomienie ułożyły się wokół ciała Polikarpa na kształt wzdętego wiatrem żagla i w tej ognistej komnacie jego ciało zaczęło lśnić, jakby było wykonane ze srebra lub złota, zaś dokoła rozszedł się cudowny zapach.

Kiedy sługa sądowy trzykrotnie wykrzyczał do zbiorowiska pogan i Żydów w Smyrnie: „Polikarp wyznał, że jest chrześcijaninem”, ci byli tak ogarnięci nienawiścią przeciw oskarżonemu, że sami zaczęli znosić polana i budować stos. Kim był człowiek, który budził tak wielką niechęć niechrześcijan w połowie II w. w Smyrnie?

Czytaj także: Święci Cyryl i Metody, czyli jak ewangelizować skutecznie a z wyczuciem [Wszyscy Świetni]

Polikarp: Uczeń Syna Gromu
Nie znamy dokładnej daty jego urodzin, zapewne przyszedł na świat w latach sześćdziesiątych I w. Jako chłopca wziął go pod opiekę św. Jan Apostoł, dla którego Polikarp stał się ukochanym uczniem, to św. Jan wyznaczył go na biskupa Kościoła w Smyrnie.

Wychowany i uformowany w wierze przez jednego z Synów Gromu (zob. Mk 3,17) przejął od swojego mistrza żarliwą wiarę, rzetelną znajomość doktryny, gorliwość w jej obronie i nade wszystko głęboką miłość do Pana i Zbawiciela.

Był też człowiekiem nieustępliwego charakteru. W latach pięćdziesiątych II w. przyjechał do Rzymu, by porozumieć się z ówczesnym papieżem, Anicetem, co do tego, która data świętowania Wielkanocy jest właściwa. Nie doszli do wspólnego stanowiska, jednak za godne szacunku trzeba uznać to, że rozstali się w pokoju.

Nie wyparł się wiary
Kiedy Polikarp miał ponad dziewięćdziesiąt lat, wybuchły prześladowania za panowania Marka Aureliusza. Miejsce, gdzie ukrył się biskup, wydał jeden z torturowanych chłopców ze wspólnoty.

Święty nie skorzystał z możliwości ucieczki. Zamiast tego przyjął strażników w progu domu, ugościł dobrym posiłkiem i poprosił tylko o czas na modlitwę. Po niej pozwolił się zaprowadzić do namiestników. Ci najpierw po dobroci próbowali go nakłonić do ocalenia życia za cenę wyparcia się wiary. Ten zdecydowanie odmówił, więc najpierw mu naubliżali, a potem odesłali go do sędziego.

Czytaj także: Św. Faustyna: Bóg na CIEBIE czeka! TERAZ! JUŻ! [Wszyscy Świetni]

Mistrz dialogów
Tam odbył się jeden z najbardziej znanych i najpiękniejszych dialogów w „Aktach męczenników”*:

– Bluźnij Chrystusowi!
– Służę Mu od osiemdziesięciu sześciu lat i nigdy nie wyrządził mi żadnej krzywdy, za to dał wiele dobra. Jak więc mógłbym bluźnić memu Królowi i Panu? […]
– Mam dzikie zwierzęta!
– Więc je sprowadź. […]
– Skoro drwisz z dzikich bestii, rozkażę cię spalić na popiół!
– Straszysz mnie ogniem, który płonie krótki czas a potem gaśnie, a sam pozostajesz nieświadomy nadchodzącego sądu i niekończącej się tortury płomieni, w których będą cierpieć potępieni. Na co czekasz? Skaż mnie, na co chcesz!

Cud w płomieniach
Stos zbudowano bardzo szybko – ludność Smyrny nie potrafiła wybaczyć Polikarpowi jego nieustępliwości w głoszeniu Ewangelii, a przede wszystkim idących za tym licznych nawróceń, które odbierały wiernych synagodze i pogańskim świątyniom.

Biskup ze spokojem wszedł na miejsce kaźni. Zgodnie ze zwyczajem kaci chcieli go przybić do słupa, ale skazany zapewnił: „Ten, który udzielił mi łaski przejścia przez ten ogień, doda mi także sił, bym stał w nim spokojnie”. Przywiązano go więc tylko za ręce i podpalono drwa.

Wtedy miał wydarzyć się cud: płomienie ułożyły się wokół ciała Polikarpa na kształt wzdętego wiatrem żagla i w tej ognistej komnacie jego ciało zaczęło lśnić, jakby było wykonane ze srebra lub złota, zaś dokoła rozszedł się cudowny zapach.

Początek kultu świętych i relikwii
Tłum, bojąc się, że skazaniec przeżyje kaźń, wymusił na kacie dobicie biskupa mieczem. Nie pozwolono też gminie chrześcijańskiej na zabranie ciała, ale rzeczywiście spalono je na popiół.

Wierni zebrali resztki kości i złożyli je, jak zapisali w swoim „Liście Kościoła Smyrny o męczeństwie św. Polikarpa”, „w miejscu, gdzie Bóg pozwalał nam się zbierać, by świętować narodziny dla nieba o męczennika”. Zwyczaj ten stał się początkiem kultu świętych i relikwii w Kościele.

Czytaj także: Św. Bakhita. Niewolnica, która została aniołem [Wszyscy Świetni]
* „Akta męczenników” – zbiór powstających w pierwszych wiekach chrześcijaństwa opisów męczeństwa wiernych, mogły mieć postać protokołów sądowych, listów lub relacji świadków. Często gminy wymieniały się tymi opowieściami, które miały podnosić na duchu i dawać wzorce postępowania w czasie prześladowań.

...

Jeden z Pierwszych Chrzescijan! Wtedy wiara byla najsilniejsza!

BRMTvonUngern · Wysłany: Pon 17:38, 26 Mar 2018 Temat postu:

Pierwszy święty? Św. Dyzmo, patronie grzeszników powracających do Boga, módl się za nami
Joanna Operacz | 26/03/2018

© Travis CC
Udostępnij 115 Komentuj 0
Ciekawe, że Bóg wybrał na pierwszego świętego złoczyńcę. Dla mnie to niesłychanie pocieszające. Wystarczy poprosić i uwierzyć. Póki żyję, mam szansę na nawrócenie.

Kto był pierwszym świętym w historii Kościoła? Przestępca skazany za swoje zbrodnie na najbardziej hańbiącą śmierć. Jak sam przyznał – słusznie skazany. Nazywamy go Dobrym Łotrem i 26 marca obchodzimy jego wspomnienie liturgiczne.

Czytaj także: Św. Mojżesz Rozbójnik. „Najgłupszy ze wszystkich egipskich mnichów”
Nie wiadomo, co zrobił skazaniec nazywany oksymoronicznie Dobrym Łotrem. Musiało to jednak być coś poważnego, bo nie organizowano takiej skomplikowanej i uciążliwej egzekucji jak ukrzyżowanie z byle powodu. A towarzysz ostatnich chwil Jezusa sam przyznał, że zasłużył na karę. Jezus wisząc na krzyżu powiedział mu, że po śmierci pójdzie prosto do raju, a więc dokonał pierwszej w historii kanonizacji.

Pisze o tym św. Łukasz w swej Ewangelii:

Przyprowadzono też dwóch innych – złoczyńców, aby ich z Nim stracić. Gdy przyszli na miejsce, zwane Czaszką, ukrzyżowali tam Jego i złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. (…) Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: „Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas”. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: „Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił”. I dodał: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Jezus mu odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju”.

Dyzma?
Ewangelie nie podają imion ukrzyżowanych przestępców. Według apokryfów, czyli spisanych później historii o życiu Jezusa, w których fakty mieszają się niekiedy z wątkami legendarnymi i fantastycznymi, Dobry Łotr miał na imię Dyzma (albo Dyzmas).

Czy znał wcześniej Jezusa? Z pewnością musiał coś o Nim wiedzieć, skoro zdobył się na kategoryczne stwierdzenie, że Jezus niczego złego nie uczynił. Może słuchał kiedyś Jego nauk albo nawet rozmawiał z Nim?

W maleńkim kraju, jakim była wtedy Palestyna, chyba nie było nikogo, kto przez trzy lata publicznej działalności Nauczyciela nie wyrobił sobie opinii na Jego temat. Okoliczności nie sprzyjały uznaniu Jezusa za niewinnego, a jednak Dyzma uznał Go za niewinną ofiarę.

Czytaj także: Ksiądz, który spędził 20 lat za kratami

Jeszcze dziś będziesz ze mną w raju
Chociaż musiał straszliwie cierpieć, zareagował na szyderstwa trzeciego ze skazańców. Upomniał go, wyraził wiarę w Boga („Ty nawet Boga się nie boisz?” – powiedział), uznał swoje grzechy i poprosił Jezusa, żeby „wspomniał na niego”, kiedy znajdzie się w niebie.

To skromna prośba, ale wiele mówiąca. Najwyraźniej wierzył, że życie człowieka nie kończy się po śmierci ciała. I zaufał Jezusowi, że może mu pomóc.

Odpowiedź Pana była więcej niż hojna. Obiecał Dyzmie wieczne szczęście w niebie, u Jego boku. Jeszcze dziś. Mówisz – masz.

Ja też mam szansę
Ciekawe, że Bóg wybrał na pierwszego świętego złoczyńcę. Dla mnie to niesłychanie pocieszające. Wystarczy poprosić i uwierzyć. Póki żyję, mam szansę na nawrócenie. Nieważne, co wcześniej zrobiłam. Nieważne, ile okazji wcześniej zmarnowałam. Mogę poprosić Pana, a On mnie przygarnie. Mogę się nawrócić choćby teraz.

Jak zareagował na tę wymianę zdań trzeci skazaniec? Pismo Święte nic o tym nie wspomina. Czy się opamiętał i poprosił Jezusa o zbawienie – choćby w sercu, jeśli nie był już w stanie mówić? A może tak się zapamiętał w bólu, złości i nienawiści, że odrzucił wszelkie myśli o nawróceniu? A może uznał, że już za późno? Oby nie!

Święty Dobry Łotrze, módl się za nami!

Czytaj także: To prawda, był łotrem, ale potrafił „wykraść” sobie niebo. To dzielny łotr! [wideo]

Litania do św. Dobrego Łotra
Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison
Chryste, usłysz nas! Chryste, wysłuchaj nas!
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami

Święta Maryjo, módl się za nami
Matko Zbawiciela – módl się…
Św. Dyzmo, zwycięzco samego siebie –
Św. Dyzmo, pocieszycielu czekających na śmierć –
Św. Dyzmo, pomocy konających –
Św. Dyzmo, ozdobo Kościoła Chrystusowego –
Św. Dyzmo, patronie grzeszników powracających do Boga –
Św. Dyzmo, który sam powróciłeś do Boga w ostatniej chwili życia –
Św. Dyzmo, patronie skazanych na śmierć i umierających –
Św. Dyzmo, o którym pisze w swojej Ewangelii św. Łukasz, że zwrócił się do Jezusa, prosząc, żeby wspomniał na niego, kiedy już przyjdzie do swego królestwa –
Św. Dyzmo, któremu Jezus obiecał, że jeszcze dziś będzie z Nim w raju –|Św. Dyzmo, uczysz, że nawet w ostatniej chwili życia można jeszcze powrócić do Boga –
Św. Dyzmo, pierwszy zmarły święty –
Św. Dyzmo, rozgrzeszony przez Chrystusa –
Św. Dyzmo, wzorze doskonałego żalu za grzechy –
Św. Dyzmo, sprawiedliwie odbierający słuszną karę za swoje uczynki –

O dokonanie reszty życia naszego w pokoju i pokucie Pana prośmy – Racz dać, o Panie, O chrześcijańskie zakończenie życia naszego, bezbolesne, bez zawstydzenia, spokojne i o dobrą odpowiedź na budzącym bojaźń Sądzie Chrystusa, prośmy Najświętszą, Przeczystą, Błogosławioną, Pełną Chwały Bogarodzicę i zawsze Dziewicę Maryję ze wszystkimi świętymi wspomniawszy, siebie i innych ludzi, i całe życie nasze Chrystusowi Bogu oddajmy – Tobie, o Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

– Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa.
– Boże, oczyść mnie grzesznego i zmiłuj się.

Módlmy się:
Panie, Boże nasz, którego władza jest nieogarniona i chwała niedościgniona, którego miłosierdzie jest bez miary i miłość do człowieka niewypowiedziana. Ty sam, Władco, w łaskawości Twojej wspomnij na mnie. Wspomóż, zbaw, zmiłuj się i ochroń mnie, Boże, łaską Twoją. Przyjmij mnie dzisiaj, Synu Boży, jako uczestnika mistycznej Twojej drogi, gdyż nie zdradzę Twoim wrogom tajemnicy ani też nie pocałuję Ciebie jak Judasz, lecz jak łotr wyznaję Ciebie: Wspomnij mnie, Panie, w królestwie Twoim.

...

Pierwszy swiety kanonizowany. Nie tak w ogole! Henoch chyba byl pierwszy bo zostal wniebowziety. Ale pierwszy juz chrzescijanski. Ktory zostal zbawiony od razu.

BRMTvonUngern

Masz negatywne myśli? Pomogą Ci… Ojcowie Pustyni!
Mathilde de Robien | 12/04/2018
WOMAN MEDITATION
Stockfour I Shutterstock
Udostępnij 27 Komentuj 0
Myśli nie są z gruntu złe, ale niektóre mogą takie być, jeśli stają się obsesyjne lub zniewalające. Jak je kontrolować? Oto technika wypracowana przez Ojców Pustyni: ochrona serca, która zbliża się w niektórych aspektach do współczesnej medytacji.

Ojcowie Pustyni, chrześcijanie, którzy między III a VII wiekiem chronili się na pustyniach Mezopotamii, Egiptu, Syrii, Palestyny i prowadzili tam pustelnicze życie w chatach i jaskiniach, szukali samotności, pracy rąk, kontemplacji, ciszy, chcieli w ten sposób wzrastać duchowo.

Przekonani, że istnieje ścisły związek pomiędzy ciałem, duszą i umysłem, Ojcowie Pustyni (których możemy uważać za pierwszych terapeutów) wypracowali zalecenia, jak leczyć „choroby duszy”. Nacisk kładli na kontrolę myśli, a dzięki tej metodzie na ochronę serca.

Jean-Guilhem Xerri, psychoanalityk i biolog rozwija tę praktykę w swojej książce Petit traité d’écologie intérieure: Prenez soin de votre âme („Mały traktat o wewnętrznej ekologii: zadbaj o swoja duszę”, wyd. Cerf).

Czytaj także: Rusz się i przegoń negatywne emocje!

Dlaczego warto kontrolować myśli?
Według Ojców Pustyni, niekontrolowane myśli są przyczyną niektórych chorób duszy.

Wyróżniali dziewięć chorób, które mają przyczynę duchową, sklasyfikowanych przez Ewagriusza: wszelkiego typu pożądania, patologiczny stosunek do seksu, pieniędzy, smutek, agresja, acedia (ból duszy, który objawia się lenistwem, nudą, obojętnością), próżność i pycha.

Te dziewięć chorób ma patologiczne źródło: narcyzm, który Ojcowie nazywają wybujałą, nadmierną miłością samego siebie.

Jedną z przyczyn myśli uważanych za niepokojące, jest wyobraźnia. Niekontrolowana sprawia, że pojawiają się wizje, które czasami zajmują umysł do tego stopnia, że nas zniewalają. To mogą być katastroficzne scenariusze, obrazy pornograficzne, niezasłużone honory…

„Wyobraźnia sprawia, że snujemy w głowie filmy, które nie zawsze są słuszne i przynoszące spokój” – podsumowuje Jean-Guilhem Xerri. Ale możemy to kontrolować: „Czy myśli nas niepokoją, czy nie, są częścią tego, co nie zależy od nas. Ale czy w nas zostaną, czy też nie, czy wzbudzą w nas pasje – na to już mamy wpływ, to już leży w naszej mocy” – napisał jeden z Ojców, Jean Damascène w swoim „Pożytecznym dyskursie dla duszy”.

Zawsze będziemy teatrem wrażeń i myśli, pytanie: co z tym zrobię? „Wobec myśli – przypomina Jean-Guilhem Xerri – człowiek ma wiele możliwości: zgodzić się na nią albo nie, karmić nią albo jej się oprzeć”.

Dla starożytnych, celem kontroli myśli jest osiągnięcie hesychii – czyli stanu spokoju, ciszy, odpoczynku, głębokiego poczucia wewnętrznej samotności, które są niezbędne do duchowej kontemplacji bytów, rzeczy i poznania Boga.

Ojcowie Pustyni zalecają wiele metod, by to osiągnąć: oprócz ochrony serca, wstrzemięźliwość, gościnność, praktyki medytacyjne.

Czytaj także: Dlaczego terapeuta podarował papieżowi tabliczkę „narzekanie zabronione”?

Co to jest ochrona serca?
Ochrona serca (po grecku nepsis, czyli czujność) to uwaga, z jaką przyglądamy się wszystkiemu, co dzieje się w naszym sercu. To duchowa metoda, która zmierza do tego, by uwolnić człowieka od myśli negatywnych albo obsesyjnych. Zaprasza, by obserwować myśli, które pojawiają się w duszy i odróżnienia tych dobrych od złych. Ewagriusz mówił: „Bądź uważny wobec samego siebie, bądź odźwiernym swojego serca i nie pozwól żadnej myśli do niego wejść, nie sprawdzając jej”. Bo, podkreśla Jean-Guilhem Xerri, „starożytni stwierdzili, że zdrowe myśli przynoszą spokój, inne – stan niepokoju, zamętu”.

Niezbędnymi sposobami, by chronić serce są: uważna obserwacja myśli i rozróżnianie między tymi, które są dobre i budujące, a tymi, które są źródłem rozproszenia lub obsesji. Celem jest osiągnięcie stanu wolności i pewnej obojętności, zdolności do tego, by nie pozwolić się zdominować myślom.

Ochrona serca – przodek medytacji?
Dziś nauki kognitywne podzielają poglądy Ojców Pustyni, jeśli chodzi o terapie chorób duszy, które są takie same jak dwa tysiące lat temu.

Uważa się, że wszyscy cierpimy na tzw. hiperpobudzenie i ta tendencja zaburza nasze wewnętrzne życie. Mnóstwo bodźców związanych z nowymi technologiami dotyka wielu tematów i dziedzin życia. Jean-Guilhem Xerri wymienia: od diety, przez rzeczy materialne, seks, rozrywki, obraz siebie, powierzchowność… „Jesteśmy ciągle pod presją dyspozycyjności, musimy podjąć średnio trzy, cztery decyzje na minutę” – pisze Xerri. W konsekwencji złudne jest przekonanie, że możemy kontrolować w pełni świadomie nasze decyzje, to po prostu niemożliwe. „Jesteśmy ofiarami tego, że nie możemy skupić uwagi, mimo to uwaga determinuje nasz stosunek do świata”.

Tradycja patrystyczna i neurobiologia zgadzają się co do tego, że odzyskanie kontroli nad uwagą i uważnością jest kwestią fundamentalną dla naszego zdrowia psychicznego.

Ojcowie Pustyni zalecali ochronę serca, np. poprzez modną ostatnio uważną medytację. Mają coś wspólnego: obserwację tego, co jest. Medytacja, w sensie współczesnym i niereligijnym, jest otwarciem na aktualne doświadczenie, uwagą skupioną na tym, co się teraz w nas dzieje.

Zachęcają nas do zmiany sposobu bycia na świecie i przyjęcia zwyczaju skupiania się na myślach, które pojawiają się w naszej duszy.

...

Ojcowie Pustyni! Gigantyczna madrosc! To czolowka pierwszych chrzescijan.

BRMTvonUngern

Jak zwalczać swoje ciężkie grzechy? Oto 8 rad wschodnich Ojców Kościoła
Łukasz Kobeszko | 24/04/2018
JAK RADZIĆ SOBIE Z GRZECHAMI GŁÓWNYMI
Pexels | CC0
Udostępnij 16 Komentuj 0
Grzeszne zamiary rodzą się w naszej świadomości i myślach – niekiedy na dającym się racjonalnie uzasadnić i rozpoznać podłożu.

Grzechy główne
Od czasów Ojców Pustyni święci i mistrzowie życia duchowego na Wschodzie i Zachodzie próbowali dokonać zasadniczej klasyfikacji najcięższych grzechów. Ewagriusz z Pontu, Jan Kasjan oraz Grzegorz Wielki wyróżnili osiem grzechów głównych: obżarstwo i zbędne dogadzanie ciału (gr. gastrimargia), nieczystość (gr. porneia), miłość pieniędzy (gr. filarguria), gniew (gr. ira), smutek (gr. tristitia), zniechęcenie (gr. acedia), próżna chwała (gr. cenodoxia) oraz pycha (gr. superbia).

W katechizmach zachodnich najczęściej wymienione jest siedem grzechów, w dużej mierze pokrywających się z typologią wschodnią: pycha, chciwość, nieczystość, łakomstwo, zazdrość, gniew oraz lenistwo.

Czytaj także: Czym jest grzech społeczny? Wokół nas istnieją struktury zła

Skąd się biorą skłonności do grzechów?
Wschodni Ojcowie Kościoła, jak np. Jan z Damaszku oraz Jan Klimak, zwracali uwagę, że te zasadnicze grzechy mają również charakter pewnych naturalnych namiętności, tkwiących w człowieku. Aby podjąć z nimi skuteczną walkę, nie należy więc ograniczyć się do samego żalu, kiedy grzech już popełnimy i rozpatrywać nasz upadek wyłącznie jako naruszenie Bożych przykazań, ale zauważyć, iż grzeszne zamiary rodzą się w naszej świadomości i myślach, niekiedy na dającym się racjonalnie uzasadnić podłożu.

Odczuwany przez nas gniew, zniechęcenie, smutek lub chęć posiadania nie są jeszcze same w sobie grzechem, ale bardzo łatwo mogą do niego prowadzić. Stąd, św. Jan z Damaszku proponuje proste środki zaradcze, gdy myśli i emocje sugerujące popełnienie grzechów głównych rodzą się w naszej głowie.

..

Naprawde madrosc ich byla olbrzymia juz na ziemi.

BRMTvonUngern

Trzy rodzaje kłamstwa. Ten trzeci jest najgorszy
Piotr Bogdanowicz | 24/05/2018
KŁAMSTWA
Sadeq Mousavi/Unsplash | CC0
Udostępnij 147 Komentuj
„Starajmy się więc, bracia, wszelkimi siłami nie wierzyć nigdy swoim podejrzeniom. Nic tak nie odwraca człowieka od troski o własne grzechy” – przeczytajcie kilka mądrych rad św. Doroteusza z Gazy.

Św. Doroteusz z Gazy
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa życie mnisze oraz pustelnicze wywarło niebagatelny wpływ na rozwój duchowości. Dziś zauważalny jest powrót do tych źródeł sprzed wieków, w których wielu odnajduje wskazówki pozwalające na postęp w życiu duchowym. Pośród wielu mniszek oraz mnichów był św. Doroteusz z Gazy, który stwierdził, że są trzy rodzaje kłamstwa.

Czytaj także: Grzech i bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu. O co tu chodzi?
Urodził się prawdopodobnie w roku 505 w Antiochii Syryjskiej w zamożnej rodzinie. Pomimo odebrania starannego wykształcenia, postanowił poświęcić swoje życie Bogu, wstępując do monasteru w Gazie. Po 11 latach otrzymał błogosławieństwo na założenie własnej wspólnoty.

Zmarł prawdopodobnie między 560 a 580 rokiem, pozostawiając po sobie liczne listy oraz teksty mówiące nie tylko o tym kim był, lecz także pokazujące drogę do bycia lepszym człowiekiem bliżej Boga. Wśród nich znajdziemy mówiący o tym, że człowiek może kłamać na trzy sposoby.

Kłamać myślą
Myślę, że każdy z nas przynajmniej raz przeżył sytuację, w której widząc na przykład dwie rozmawiające ze sobą osoby, w myślach dopowiada sobie, że rozmawiają o nas. Tworzymy całe scenariusze domysłów, nastawiając często w ten sposób własne serce przeciwko tym osobom.

Podobnie dzieje się, gdy widzimy po raz pierwszy jakiegoś człowieka i od razu budujemy w sobie całą listę naszych podejrzeń co do tego, kim oraz jaki jest. To właśnie według św. Doroteusza jest kłamstwo w myśli, czyli żywienie podejrzeń, z których rodzą się później bardzo łatwo wścibstwo, podsłuchiwanie, obmowa, kłótnie czy osądzanie.

„Starajmy się więc, bracia, wszelkimi siłami nie wierzyć nigdy swoim podejrzeniom (…). Nic tak nie odwraca człowieka od troski o własne grzechy, nic go tak nie uczy wtrącać się w nie swoje sprawy (…). Bo podejrzenia są złe i odbierają duszy cały spokój. Oto, na czym polega kłamstwo myślą”.

Kłamać słowem
Tu chyba nie trzeba zbyt wiele wyjaśniać. Kłamstwa małe i duże zdarzały się i zdarzają raczej każdemu. Podobnie jak każdy grzech rodzi się ze zmysłowości, chciwości albo próżności, tak i człowiek kłamie, ponieważ chce uniknąć upokorzenia czy też oskarżenia lub dla zaspokojenia swoich pożądliwości i chęci zysku.

Czytaj także: Czym jest grzech społeczny? Wokół nas istnieją struktury zła
Doroteusz zwraca uwagę, że bardzo łatwo można wpaść w spiralę kłamstwa, która sprawia, że nie tylko nie cofamy się przed okłamywaniem tych, których kochamy, lecz tracimy w oczach ludzi jakiekolwiek zaufanie, tak że nawet jeśli mówimy prawdę, nikt w to nie chce wierzyć.

Kłamać swoim życiem
Wreszcie kłamie swoim życiem człowiek, który zakłada maski. Jest rozwiązły czy rozpustny, a udaje wstrzemięźliwość, jest chciwy i żądny zysku, a wciąż mówi o ubóstwie, miłosierdziu i jałmużnie, jest pyszny i dumny, a wychwala pokorę, żeby zakryć swoje prawdziwe oblicze. Zakryć nie tylko przed innymi, bywa również, że także przed samym sobą.

Jest to najgorszy rodzaj kłamstwa. Bo choć powyższe też pochodzą od złego, to ten jest dokładnym naśladowaniem złego ducha w jego poczynaniach.

„Bo żadne zło, żadna herezja, ani nawet sam szatan nie potrafią człowieka oszukać inaczej, niż przez udawanie cnoty. Apostoł mówi, że diabeł podaje się za anioła światłości. Nic więc dziwnego, że jego słudzy udają sługi sprawiedliwości”.

To o tym rodzaju zakłamania mówił Chrystus do uczonych w Piśmie i faryzeuszy: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości” (Mt 23,27n.).

Receptą Doroteusza na podejrzenia jest życzliwa myśl w stosunku do bliźniego. Zachęca, by unikać kłamstwa w ogóle, ponieważ pochodzi ono od złego ducha i związuje nas z nim. Chrystus jest prawdą. Dążyć do prawdy, nawet jeśli boli, jest drogą zbawienną, bo przybliża nas do Zbawiciela. O to wciąż trzeba zabiegać i modlić się.

Na podstawie: Doroteusz z Gazy, Pisma ascetyczne, Tyniec 2011

....

Wspaniale slowa! To bmedrcy! drcy

BRMTvonUngern

Matki pustyni: jedna była… mnichem, inna mieszkała w grobowcu
Łukasz Kobeszko | 23/10/2018
MATKI PUSTYNI
Amir Akbari/Unsplash | CC0
Udostępnij 102
Mniszka żyjąca w monasterze w męskim przebraniu oraz dwie siostry, które uciekły z domu i zamieszkały w grobowcu. Nie, to nie fikcyjne postacie z nowego przeboju filmowego, krytykującego chrześcijaństwo, ale święte Kościoła nazywane matkami pustyni. W przeciwieństwie do ich kolegów, słynnych ojców pustyni, są niesłusznie zapomniane.

Od kilkudziesięciu lat zainteresowanie żywotami i nauczaniem ojców pustyni – mężczyzn, którzy od III w. p. Chr. porzucali życie świeckie i rozpoczynali życie monastyczne i pustelnicze na pustyniach Egiptu, a następnie Syrii i Palestyny – przeżywa renesans.

Jednak w zachowanych przez wieki starodrukach, w których znajdziemy fragmenty nauk świętych Antoniego Wielkiego, Pachomiusza lub Pawła z Teb, przewijają się imiona kilku kobiet. O ile męskich pustelników określano hebrajskim mianem „abba” (ojciec), to kobiety nazywano „amma” (matka).

Ów tytuł, jak również fakt, że zachowały się pojedyncze cytaty, których autorstwo przypisywane jest tym właśnie kobietom, wskazują jednoznacznie, iż matki mogły pełnić rolę duchowych nauczycielek i przewodniczek duchowych. W kontekście pustelniczek żyjących podobnie jak ojcowie pustyni, wspominane są trzy postacie: Synkletyka, Sara oraz Teodora Aleksandryjska.

Niełatwo zostać matką pustyni
Aby zrozumieć fenomen matek pustyni, należy mieć świadomość realiów, w których żyły. W pierwszych wiekach naszej ery pozycja społeczna kobiet na Bliskim Wschodzie była słaba. Pomimo faktu, że już od początków chrześcijaństwa działały prorokinie i diakonisy, to zasadniczo kobieta nie mogła samodzielnie decydować o poświęceniu swojego życia Kościołowi, tak jak dzieje się to dzisiaj.

W rodzinach zamożnych córki już od najmłodszych lat przygotowywano do wyjścia za mąż. W biedniejszych – nierzadko oddawano do niewolniczej pracy. Kobiety rzadko przemieszczały się same, mogąc narazić się na napaści i gwałty. Dziewczęta wybierające życie anachoretek lub eremitek (pustelnic) musiały więc być postaciami nieszablonowymi. Poznajmy je bliżej.

Święta Synkletyka: pustelnia w grobowcu
Święta Synkletyka, wspominana przez Kościół katolicki i Cerkiew prawosławną 5 stycznia (19 stycznia wg kalendarza gregoriańskiego), była córką wpływowego przedstawiciela władz Aleksandrii, na co wskazuje jej greckie imię oznaczające „członka wysokiej rady”.

Synkletyka została obdarzona niezwykłą urodą, stąd naturalnie stanowiła obiekt zainteresowania miejscowej elity. Miała równie piękną, choć niewidomą siostrę, która z powodu swojej niepełnosprawności nie mogła jednak liczyć na atrakcyjne zamążpójście.

Synkletykę pociągało życie duchowe, modliła się nie tylko w intencji uzdrowienia siostry, ale również marzyła o całkowitym poświęceniu się Chrystusowi, czego absolutnie nie rozumieli rodzice. Siostry zdecydowały się w końcu na ucieczkę z domu. Po tułaczce zamieszkały w starym grobowcu rodzinnym, położonym przy oazie.

Synkletyka nie tylko opiekowała się do końca życia niepełnosprawną siostrą, ale również stała się kierowniczką duchową dla wielu egipskich kobiet. Nauczała Ewangelii, prowadziła modlitwy i doradzała. Krąg swoich powierniczek i wychowanek określała mianem „sióstr”, te zaś mówiły do niej „matko”.

Zmarła w wieku 83 lat. Zachowało się ponad 20 wypowiedzianych przez nią sentencji, w których zwraca uwagę na konieczność umiaru i łagodności w relacjach z innymi ludźmi i znoszeniu ciężkich chorób, co określała mianem „najwyższego stopnia ascezy”.

Czytaj także:
Maria Egipcjanka: Matka Pustyni od erosa [Wszyscy Świetni]

Teodora Aleksandryjska: mnich czy mniszka?
Losy świętej Teodory Aleksandryjskiej (wspomnienie w Kościele katolickim i Cerkwi prawosławnej 11 września/ 24 września wg kalendarza gregoriańskiego) to z kolei gotowy scenariusz na kontrowersyjny film, i to co najmniej dla widzów pełnoletnich.

Żyła w V w. p. Chr. Jej imię (z gr. „dar Boga”) sugeruje, że mogła być dzieckiem długo wyczekiwanym przez rodziców. Wydano ją za mąż za Pafnucego, syna bogatego rodu. Szybko jednak zdradziła swego małżonka z innym mężczyzną, w wyniku czego mąż ostatecznie ją porzucił.

Gdy zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia, przystąpiła do spowiedzi i rozpoczęła życie nieustannej modlitwy. Pragnąc pokutować za swój grzech i modlić się za rozbite rodziny, przywdziała potajemnie męskie ubranie i zgłosiła się do jednego z męskich monasterów na Pustyni Egipskiej. Tam żyła przez wiele lat pod męskim imieniem Teodor, słynąc z radykalnej ascezy, ogromnej pokory i surowości obyczajów. Dla każdego znajdowała jednak dobre i krzepiące słowa. Według tradycji miała powiedzieć, że właśnie pokora jest tym, co pokonuje każdego demona.

Jakież było zdziwienie jej współbraci, gdy po jej śmierci przekonali się, że żyli pod jednym dachem z kobietą. Niektórzy teologowie zaliczają Teodorę do jednej z pierwszych „jurodiwych” – szaleńców dla Chrystusa.

Czytaj także:
Święta, która przebierała się za mężczyznę i malowała sobie wąsy. Poznaj Ksenię Petersburską

Sara Egipska: walka z nieczystością
Stosunkowo zagadkowy jest życiorys Sary Egipskiej (290-370). Przez ponad 40 lat miała ona samotnie mieszkać w eremie nad brzegiem Nilu. Historycy Kościoła dodają przy niej informację, że przez kilkanaście lat walczyła z pokusami cielesnymi – być może wskazuje to, że przed rozpoczęciem życia pustelniczego prowadziła rozwiązły tryb życia.

Co ciekawe, po duchowe porady przychodziły do niej nie tylko kobiety, ale również niektórzy ojcowie pustyni. Wszystkim walczącym z pokusami nieczystości miała radzić, aby nie zdawali się na własne siły, lecz liczyli przede wszystkim na pomoc Bożą i szybko powstali po kolejnym upadku.

Zachowała się krótka anegdota na jej temat. Odwiedziło ją dwóch mnichów, którzy przynieśli w darze kosz owoców. Od razu zaproponowała, aby sami najpierw poczęstowali się jego zawartością. Ci wzięli najbardziej zepsute owoce. „Widzę, że jesteście prawdziwymi, a nie udawanymi ojcami pustyni” – miała odpowiedzieć.

Na podstawie: Benedicta Ward, „Apophthegmata Matrum”. W: Livingstone, E. A. Studia Patristica. 16.2. (1985).

...

Bardzo ciekawy temat!

BRMTvonUngern

Do ojca pustyni przyprowadzono opętanego. Czart zadał mu jedno pytanie
Redakcja | 06/11/2018
APOFTEGMATY OJCÓW PUSTYNI
Wikipedia | Domena publiczna
Udostępnij 210
A czart na to do starca: Idę, idę, o jedno cię tylko zapytam…

Apoftegmaty ojców pustyni to najogólniej: zbiory sentencji i budujących przykładów wziętych z życia znanych mnichów i ascetów. Oto jedna z takich opowieści:

Do pewnego starca w Tebaidzie przyszli kiedyś ludzie, prowadząc opętanego, aby go starzec uzdrowił. I kiedy o to długo prosili, rzekł starzec do czarta:
– Idź precz ze stworzenia Bożego!
A czart na to do starca:
– Idę, idę, o jedno cię tylko zapytam: powiedz mi, kto to są kozły, a kto to są owce?
Rzekł starzec:
– Kozły to ja, Bóg zaś zna owce.
Słysząc to, czart zawrzasnął wielkim głosem:
– Oto przez twoją pokorę wychodzę!
I wyszedł w tejże godzinie.

!!!

Trzeba to jeszcze wytlumaczyc! Kozly to grzesznicy! Owce to swieci!
Swiety powiedzial ze jest GRZESZNIKIEM! A to wielki swiety! Niespotykany! Mogliscie nigdy takiego dobrego w zyciu nie spotykac. Taka pokora poraza demona!

Tak ojcowie pustyni to szokujaca madrosc! Nie da sie porownac z zadnymi ksiazkami.

BRMTvonUngern

Pilna potrzeba? Nagły przypadek? Poproś o wstawiennictwo św. Ekspedyta [modlitwa]
Obraz Maria Paola Daud | 29/08/2018
Udostępnij
Kult świętego Ekspedyta obrósł w przeróżne legendy. Jedna z nich jest niezwykle piękna. W tym materiale znajdziecie również specjalną modlitwę za wstawiennictwem tego świętego męża.
w. Ekspedyt, w Polsce znany też jako św. Wierzyn, cieszy się popularnością w bardzo wielu częściach świata. Szczególnie bliski jest mieszkańcom Austrii, Argentyny, Brazylii, Chile, Kolumbii, Filipin, Francji, Włoch, Niemiec, Meksyku, Panamy, Peru, Rosji, Hiszpanii, Turcji, Urugwaju, Wenezueli oraz Stanów Zjednoczonych.
Czytaj także: Jak św. Ekspedyt wysłał mnie do Ziemi Świętej
Co oznacza imię Ekspedyt?
Wielokrotnie podawano w wątpliwość fakt, iż podobny święty kiedykolwiek istniał. Zdaniem jezuity Hippolyta Delehaye, historyka i hagiografa, imię Ekspedyt mogło być wynikiem błędnego odczytania imienia Elpidiusz, męczennika, który zginął na terenie dzisiejszej Turcji w miejscowości Malatya (dawniej Melitene) wraz ze swoim towarzyszem Ermogenem w czasach prześladowań pierwszych chrześcijan.
Według innych hipotez wszyscy oni zginęli śmiercią męczeńską u boku św. Ekspedyta , ale przetrwało imię jedynie tego ostatniego. Łaciński przymiotnik „expeditus” oznaczać miał „wolny od ładunku”, „nieobciążony”. W języku wojskowym określano nim oddziały lekkiej piechoty. Z uwagi na to znaczenie za patrona obrali go sobie kupcy (zainteresowani szybkim dobiciem targu) i żeglarze.
Wzywany jest także we wszelkiego rodzaju próbach, sprawach trudnych, np. procesach z prośbą o ich pomyślne zakończenie.
Cud z wodą
Wokół postaci świętego krąży wiele legend. Ta najbardziej znana opowiada o „cudzie z wodą” za czasów panowania Marka Aureliusza. Św. Ekspedyt był dowódcą XII legionu rzymskiego zwanego „Legią Piorunującą”, która walczyła z barbarzyńskimi plemionami na terenie dzisiejszej Armenii i Turcji.
Rzymscy żołnierze otoczeni przez wrogie oddziały i odcięci od wody oraz pożywienia mogli liczyć jedynie na cud. Tuż przed końcowym natarciem przeciwników upadli na kolana i zaczęli błagać o cud w sposób, jaki widzieli u modlących się chrześcijan.
Ekspedyt dobrze znał historię Jezusa, a Jego nauka i śmierć wewnętrznie go poruszały. Jednak do jego zadań, jako generała rzymskiej dywizji, należało między innymi prześladowanie chrześcijan i z tego względu zawsze odkładał na później swoje nawrócenie.
Barbarzyńcy, zaskoczeni postawą rzymskich legionistów, wstrzymali atak. W tym momencie niebo zasnuły czarne chmury i rozpętała się potężna burza. Wycieńczeni żołnierze z oddziału Ekspedyta
napełnili kroplami deszczu zdjęte z głów hełmy , zaspokajając pragnienie i odzyskując siły do walki, z której ostatecznie wyszli zwycięsko.
Czytaj także: Modlitwa do św. Rity w beznadziejnych przypadkach [tekst]
„Hodie”, czyli dziś
Advertising
Dzięki temu wydarzeniu wielu żołnierzy przyjęło chrześcijaństwo. Sam św. Ekspedyt również otrzymał łaskę nawrócenia. W momencie, gdy powziął to postanowienie, zjawił się przy nim zły duch pod postacią kruka kraczącego: „Cras, cras, cras” (co po łacinie oznacza jutro ), usiłując nakłonić go do osunięcia decyzji w czasie, tak, jak do tej pory postępował ze strachu przed męczeńską śmiercią.
Wtedy jednak święty Ekspedyt zdeptał kruka, wypowiadając trzykrotnie łacińskie słowo „hodie”, czyli dziś. Od tamtej chwili przestał się wahać i zdecydował się porzucić ziemską armię, by zacząć wojować dla Nieba. Świadectwo swej wiary w Chrystusa dał aż do przelewu krwi, kiedy to został umęczony i ścięty w Malatyi w 303 roku.
Nigdy nie odnaleziono jego ciała, a to dlatego, iż prawdopodobnie współcześni mu chrześcijanie ukryli je z obawy przed grabieżami.
Święty Ekspedyt przedstawiany jest w stroju rzymskiego żołnierza, jak depcze kruka kraczącego „cras, cras, cras”. W jednej ręce trzyma palmę męczeństwa, a w drugiej krzyż (pierwotnie był to zegar) z napisem „hodie”.
Modlitwa o wstawiennictwo św. Ekspedyta
Advertising
Jeżeli potrzebujesz pomocy w pilnej potrzebie, możesz prosić o wstawiennictwo św. Ekspedyta i Najświętszą Maryję Pannę słowami następującej modlitwy:
Panie Jezu, uciekam się do Ciebie!
Najświętsza Maryjo, dopomóż mi!
Święty Ekspedycie,
Ty, który odważnie otworzyłeś swoje serce na łaskę Bożą
i odparłeś pokusę zwlekania z oddaniem się Bogu,
pomóż mi nie odkładać na jutro tego,
co mam uczynić dzisiaj z miłości do Chrystusa.
Wspomóż mnie z nieba
w walce z wszelkimi słabościami i pokusami,
mocą, jakiej udziela Jezus.
Obym był gorliwy, odważny
i sumienny w służbie Panu.
I nie trwożył się w chwili próby.
Advertising
Tobie, który jesteś patronem w pilnych sprawach,
przedstawiam moją prośbę (tu wymieniamy intencję).
Przede wszystkim proszę Cię jednak o wstawiennictwo,
abym wytrwał w wierze i dotarł do bram Nieba,
gdzie zaznam wiecznej radości z Chrystusem,
Najświętszą Panną, aniołami i świętymi.
Amen.

...

Serce rosnie gdy przypominamy postaci pierwszych chrzescijan!

BRMTvonUngern

Św. Cecylia i jej przepiękna figura, która do dziś głosi Dobrą Nowinę [Wszyscy Świetni]
Obraz Elżbieta Wiater | 22/11/2018
Udostępnij
To przedstawienie św. Cecylii prawdopodobnie zna wielu z was. Ale czy wiecie, co oznaczają gesty dłoni świętej? A jej rana na szyi? Wszystko tu ma ogromne znaczenie.
edną z najpopularniejszych pamiątek z Rzymu jest przedstawienie młodej męczennicy. Leży na boku, twarz ma zwróconą ku ziemi i odsunięty welon, dzięki czemu widać głęboką ranę na karku . Ręce leżą wysunięte przed tułów, prawa ma wyprostowane trzy palce, a lewa – jeden. Trzeba przyznać, że autor tej szesnastowiecznej rzeźby, Stefano Maderno, stworzył arcydzieło.
Jak ożywić kult?
Opisana figura św. Cecylii znajduje się w kościele jej imienia na rzymskim Zatybrzu i jest marmurowym dowodem na to, jak piękno potrafi upowszechnić i uwiecznić słowo i świadectwo. O tej świętej większość, nawet niewierzących, turystów wie właśnie dzięki jej przedstawieniu. Chociaż zginęła w pierwszych wiekach istnienia Kościoła, wciąż wyznaje swoją wiarę.
Paul Hermans I CC BY-SA 3.0
Czytaj także: Św. Elżbieta Węgierska: kanonizowano ją już 4 lata po śmierci. Tak trzeba żyć [Wszyscy Świetni]
Układ palców jej lewej dłoni mówi o tym, że Bóg jest jeden, trzy wyciągnięte palce prawej – że jest Trójcą. Głęboka rana na karku zaś to nieme stwierdzenie, że za tę prawdę warto oddać życie . Przez to każdy opowiadający o tej rzeźbie przewodnik nieświadomie staje się przekazicielem Dobrej Nowiny, bo bez tego o dziele Maderno opowiedzieć się nie da.
Kult św. Cecylii kilkakrotnie rodził się i zamierał. Pierwsza fala to czas zaraz po jej śmierci, zapewne na przełomie II i III w., potem w IX w., kiedy jej szczątków poszukiwał, i to z powodzeniem, papież Paschalis IX, wreszcie koniec XVI w. – ponowne otworzenie sarkofagu w kościele św. Cecylii i powstanie wspomnianej rzeźby. Za każdym razem wraca jak refren wspomnienie o niesłychanym pięknie tej świętej . Nic dziwnego, że została patronką ludzi parających się muzyką i poezją.
Piękno na usługach chrystianizacji
Najwcześniejsze pisane świadectwa jej kultu mamy z IV w. Jak w przypadku wielu męczennic z tamtego czasu trudno jest rozdzielić historię i legendę. Cecylia miała być olśniewająco piękna, mimo to ślubowała dziewictwo. Wydano ją wbrew jej woli za mąż za poganina o imieniu Walerian. Udało jej się jednak, zapewne także dzięki swojej urodzie, tak wpłynąć na męża, że nie tylko nie skonsumował związku, ale i sam został chrześcijaninem, a potem męczennikiem.
Samą Cecylię od wierności ślubowi czystości mieli odwodzić żołnierze mający wykonać na niej wyrok. Znów – ze względu na jej urodę. Nie chcieli niszczyć takiego piękna. Ona jednak odmówiła, więc próbowano wykonać na niej wyrok śmierci, zamykając ją w łaźni, by się tam udusiła.
Cecylia jednak przeżyła, więc postanowiono ją ściąć. Katowi ujętemu jej męstwem, ale – znów – jej niesłychaną urodą drgnęła ręka. Choć zadał trzy prawnie dopuszczalne ciosy, nie zdołał zabić skazanej. Umarła w wyniku wykrwawienia. I choć nie mogła mówić, miała ułożyć palce zgodnie ze wzorem ukazanym w rzeźbie Maderno i tak wyznawać nadal wiarę.
Poszukiwana i znajdywana
Na Zatybrzu, gdzie jej rodzina (Cecyliusze) mieli domy czynszowe, zbudowano w IV w. kościół pod jej wezwaniem. Informacja o miejscu jej pochówku z czasem się zatarła i kiedy w IX w. papież Paschalis IX postanowił odnowić jej sanktuarium i sprowadzić do niego relikwie męczennicy, nie potrafiono ich znaleźć.
Advertising
Wtedy Cecylia przyszła do papieża we śnie i zachęciła do poszukiwań, mówiąc, że są już niedaleko jej grobu. Było tak rzeczywiście. Kiedy odkuto jej niszę grobową w katakumbach, oczom poszukiwaczy ukazało się jej ciało zawinięte w drogie tkaniny przesiąknięte krwią. Miała leżeć w pozycji, w jakiej siedemset lat później przedstawi ją mistrz dłuta . Ciało nie uległo rozkładowi, więc przeniesiono je pieczołowicie do odnowionego kościoła, przy okazji odnawiając też jej kult.
O ostatniej jego fali, trwającej do dziś, napisałam już wyżej. Odsłonięcie rzeźby sprawiło w Rzymie tak silne poruszenie, także pobożności, że Gwardia Szwajcarska musiała pilnować porządku na ulicach Zatybrza. Cecylia stała się jedną z najczęściej przedstawianych świętych i choć nic nie wiadomo o jej grze na jakimkolwiek instrumencie, często jest przedstawiana z organami. Jest symboliczny obraz tego, że choć w chwili śmierci jej usta nie były już zdolne do mówienia, w swoim sercu i swoim pięknem nadal śpiewała pieśń chwały Panu.

...

Piekny przyklad swietosci.