Męczennicy w Syrii

BRMTvonUngern

Syria: bojownicy IS uprowadzili dziesiątki chrześcijan w prowincji Hims

Bojownicy dżihadystycznej organizacji Państwo Islamskie (IS) uprowadzili kilkadziesiąt rodzin chrześcijańskich po zajęciu strategicznie położonego miasta w prowincji Hims w środkowej Syrii - poinformowało w piątek Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka.

Mające siedzibę w Wielkiej Brytanii Obserwatorium twierdzi, że uprowadzono co najmniej 230 osób, w tym kilkudziesięciu chrześcijan. Niektórzy z nich zostali zabrani z kościoła w Al-Karjatain, miejscowości, którą dżihadyści zajęli po ciężkich nocnych walkach z armią syryjską. Karjatain leży w pobliżu drogi łączącej starożytną Palmyrę z górami Kalamun przy granicy z Libanem.
REKLAMA

Państwo Islamskie zabija członków mniejszości religijnych i tych sunnitów, którzy nie chcą złożyć przysięgi na wierność proklamowanemu przez IS "kalifatowi". Za niewiernych uważają też chrześcijan.

W lutym dżihadyści porwali co najmniej 250 chrześcijan z wiosek na północnym wschodzie Syrii zamieszkanych przez chrześcijan z niezależnego od Watykanu Asyryjskiego Kościoła Wschodu. Los wielu z tych ludzi jest nieznany, tak jak i uprowadzonych księży, którzy, jak się sądzi, mogą być przetrzymywani przez bojowników.

IS to radykalna sunnicka organizacja zbrojna, która w czerwcu 2014 roku ogłosiła kalifat na zdobytych terenach w Iraku i Syrii.

...

Mamy kolejnych męczenników syryjskich. Przechodzą to co Polska podczas hitlerowskiej i stalinowskiej okupacji...

BRMTvonUngern

Watykan: biskup zamordowany przez Turków w 1915 r. będzie beatyfikowany

Papież Franciszek - AFP

Papież Franciszek zgodził się na beatyfikację biskupa obrządku syryjskiego Flawiana Michała Melkiego, który został zamordowany w 1915 r. przez Turków podczas masakr Ormian i mniejszości chrześcijańskich. Papież zatwierdził dziś dekret o jego męczeństwie.

Ogłoszenie dekretu, przedłożonego Franciszkowi przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych, nastąpiło cztery miesiące po uroczystych obchodach w Watykanie, upamiętniających rzezie Ormian, które papież za swymi poprzednikami nazwał ludobójstwem. Wywołało to irytację i oburzenie władz Turcji, gdyż nie uznają one tego określenia.
REKLAMA

Nie jest jeszcze znany termin beatyfikacji biskupa, urodzonego w 1858 roku w tureckim mieście Kalaat Mara i zamordowanego w obecnym Cizre w Turcji. Oczekuje się, że nastąpi to niebawem, a więc w setną rocznicę masakr.

Postulator procesu beatyfikacyjnego o. Rami Al Kabalan powiedział w Radiu Watykańskim, że biskup Melki odegrał kluczową rolę w zachęcaniu ludności do obrony swej wiary w czasach prześladowań w Imperium Otomańskim. Przytoczył słowa przyszłego błogosławionego-męczennika: "Bronię swej wiary aż do krwi". Zabito go po torturach, gdy odmówił przejścia na islam.

Zdaniem postulatora beatyfikacja będzie mieć także drugie ważne symboliczne znaczenie w dobie obecnych prześladowań chrześcijan na Bliskim Wschodzie.

Melki to drugi biskup, zabity podczas rzezi 1915 roku, który zostanie ogłoszonym błogosławionym. Beatyfikacji pierwszego, Ignacego Malojana, dokonał Jan Paweł II w 2001 roku.

...

Syria krajem świętych!

BRMTvonUngern

(fot. youtube.com/TomoNewsUS)
Dziwny grobowiec abuny Fransa
Wzruszająca jest ciągle trwająca pamięć o tym holenderskim zakonniku, który tak kochał Syrię i Syryjczyków, że nie wahał się oddać za nich życia.
Ojciec Frans van der Lugt był znany w całej Syrii i to nie tylko wśród chrześcijan. Po tym, jak został zabity w ostatnich dniach przed opuszczeniem przez dżihadystów Starego Homsu, znany się stał już nie tylko w Syrii, ale znacznie szerzej, na świecie.
Nie chcę w żaden sposób, aby moje wspomnienie o Fransie miało charakter klasycznego nekrologu. Nie nadaje się do tego jego postać i historia. Nie nadaje się też do tego więź przyjaźni, jaka była między nami. Nie nadają się do tego również realia jego grobu na małym dziedzińcu naszego domu, pod drzewem, pod którym siadywał ze swoimi rozmówcami i gdzie pijaliśmy razem kawę. Pod tym drzewem nadal rozmawiamy we wspólnocie jezuitów czy z naszymi gośćmi i nadal pijemy kawę.
Frans dodawał nam energii swoim dobrym humorem i życzliwością, która nigdy nie gorszyła się żadną osobą, obojętnie, kim by ona była i w jakim znajdowałaby się stanie. Lubił pomagać ludziom i robił to skutecznie, bez trąbienia o tym na ulicach.
Przyjeżdżali do niego ludzie z różnych stron Syrii, aby się go poradzić w ważnych kwestiach życiowych. Najczęściej byli to ludzie młodzi, chcący mu powierzyć swoje problemy. Prawie zawsze wychodzili podniesieni na duchu, często uśmiechnięci, powtarzając sobie w duszy jego słynne: "ilal amam", czyli "naprzód".
Kilka dni temu odwiedziłem kościół "Um zinnar" w Homs, niedaleko naszego domu, obok którego mieści się siedziba prawosławnego biskupa obrządku syriackiego. Został on zniszczony w czasie walk z dżihadystami, jednak w szybkim tempie go odbudowano. Na jego podwórcu skauci ćwiczyli grę na instrumentach, którą uświetniają kościelne uroczystości.
Po wejściu do kościoła, który był pusty, rozglądaliśmy się za miejscem modlitwy dedykowanym Matce Najświętszej, gdzie w gablocie eksponowano zawsze "pasek Maryi", cenną relikwię, która przetrwała również niedawne walki. Została on jednak ukryta i jeszcze nie wystawiona na widok publiczny, z wyjątkiem największych uroczystości i tylko na krótko.
Po chwili do kościoła szybkim krokiem wszedł mężczyzna, w widoczny sposób dając nam do zrozumienia, że jest kustoszem tej świątyni. Zapytaliśmy go o "pasek Maryi" i nawet nie spostrzegliśmy, jak przeszedł w rozmowie z nami do tematu "prawdziwego męczennika", abuny Fransa. Była to jednocześnie dyskretna aluzja, krytyczna pod adresem "męczenników-samobójców", którzy zamiast dawać życie - zabierają je, siejąc śmierć i zniszczenie.
O. Frans van der Lugt ( ﺻﻮﺭﺓ ﺷﺨﺼﻴﺔ (https://ar.m.wikipedia.org/wiki/ ﻓﺮﺍﻧﺲ _ ﻓﺎﻧﺪﺭﻟﺨﺖ ) [CC BY-SA 4.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)], via Wikimedia Commons)
Nie wiedząc, że jestem jezuitą, a więc nie ze względów grzecznościowych, zaczął opowiadać o bohaterstwie abuny Fransa, o tym, jak nocą przyszedł i zdemontował ze swoimi ludźmi zabytkowy ołtarz znajdujący się w tym kościele, chcąc go uchronić przed spaleniem przez dżihadystów, którzy już poczynili pierwsze próby, aby się jego drewnem ratować przed zimnem.
Zaraz potem - powiedział - po kilku dniach został zabity w klasztorze jezuitów w odwecie za to posunięcie. Dla niego więc przyczyna śmierci o. Fransa była jasna. Dodał jeszcze, że był on osobą powszechnie szanowaną, również przez muzułmanów, którzy mu ufali do tego stopnia, że mufti wielkiego meczetu Chalida ibn Walida, powierzył mu cenne manuskrypty, obawiając się, że podczas walk związanych z wyzwalaniem miasta mogą ulec zniszczeniu.
Tymczasem wiem skądinąd, że o. Frans nie nocą przyszedł ze stolarzem i innym jeszcze mężczyzną do tego kościoła, bo byłby natychmiast aresztowany, ale w dzień. Rozmontowali wówczas ołtarz i rowerem przewieźli go, część po części, ze zniszczonego kościoła, składając go w klasztornym schowku ojców jezuitów.
Wiem też od bezpośredniego świadka, że nie zginął on po kilku dniach. Do śmierci Fransa upłynął jeszcze cały miesiąc od tego wydarzenia. Nie dziwi mnie jednak niedokładność w relacji kustosza. Jemu nie o precyzyjność faktów chodziło, ale o wyrażenie uznania dla bohatera. Przy tej okazji przekonałem się po raz kolejny, że rośnie nieustannie legenda Fransa, holenderskiego zakonnika, który tak kochał Syrię i Syryjczyków, że nie wahał się oddać za nich życia.
Osobnym miejscem rozwijania się tej legendy jest internet. Syryjczycy, którzy rozpierzchli się po świecie, szczególnie zaś młodzież, zabrali ze sobą wspomnienia o spotkaniach organizowanych przez o. Fransa, często je idealizując, jak to bywa ze wspomnieniami. "Masir" stał się najczęściej przywoływaną przygodą - wspomnieniem, z jego niepowtarzalną atmosferą obozu wędrownego, pielgrzymki, ascetycznego wysiłku i szalonej zabawy do późnej nocy. Pojawiły się nawet udane inicjatywy reaktywowania "masiru" w Europie, tam, gdzie są większe skupiska uchodźców z Syrii.
Wzruszająca jest ciągle trwająca i różnorodnie wyrażana pamięć o o. Fransie, np. wspomnienie jego dzieła, które nosiło nazwę: Al Ard. Leżące niedaleko Homsu olbrzymie dobra ziemskie zostały ofiarowane jezuitom przez prawosławnego chrześcijanina i przekształcone przez Fransa: jedną część przeznaczono na ośrodek rekolekcyjny, drugą - na działalność gospodarczą, z której dochód służył finansowaniu całego przedsięwzięcia Al Ard (uprawa warzyw, owoców, winnice i produkcja wina), a trzecia stała się częścią rekreacyjną, z boiskami i małym zoo, głównie dla rodzin, które nie mogły sobie pozwolić na wakacyjny wyjazd poza miasto.
Frans został zamordowany i nikt nie wie na pewno ani tego, kto to uczynił, ani też dlaczego. Jak zwykle jest wiele podejrzeń, tym bardziej że docierały do niego różne groźby ze strony muzułmańskich fundamentalistów. Kilka razy został nawet przez nich zaatakowany na ulicy i pobity. Trzeba jednak też przyznać, że skutecznie osłaniali go i bronili inni dżihadyści, okazujący mu swój szacunek i sympatię, zapraszający go nawet do siebie na posiłki.
Muzułmańska Rada Starszych, która jednoczyła wszystkie ugrupowania dżihadystyczne w mieście Homs, miała do niego tak duże zaufanie, że zleciła mu podjęcie się roli oficjalnego mediatora w rozmowach prowadzonych ze stroną rządową w sprawie pokojowego opuszczenia przez nich miasta Homs. Abuna Frans wykazał się nadzwyczajną lojalnością wobec owej Rady i prowadził rozmowy dokładnie tak jak sobie tego życzyła, z całkowitą przejrzystością co do wszystkich jego kontaktów z rządową służbą bezpieczeństwa.
Ojciec Frans pozostał w Homs do końca, towarzysząc ostatniej grupce chrześcijan, znajdujących się w okupowanej przez dżihadystów dzielnicy. Odrzucił propozycje ewakuacji, raz i drugi, pomimo głodu i ciągłego zagrożenia ze strony muzułmańskich bojówek.
Ludzie będący z nim w tym czasie w klasztorze zapamiętali wizytę dwóch mężczyzn, z których jeden miał zamaskowaną twarz. Po ich odejściu o. Frans był wyraźnie poruszony. Powiedział wówczas do bliskiej mu osoby, że dotknęło go do żywego zło tkwiące w tym zamaskowanym człowieku.
Po czterdziestu dniach, na krótko przed definitywnym opuszczeniem miasta przez dżihadystów, rano przyszedł do niego właśnie ten zamaskowany mężczyzna i po krótkiej rozmowie zabił go wystrzałem z rewolweru.
Abuna Frans pochowany został w tym samym miejscu, gdzie został zabity, w klasztornym ogródku, koło kuchni i sali jadalnej, w miejscu, gdzie zwykle przyjmował swoich rozmówców i gdzie dzisiaj również wpadają ludzie, aby się z nim spotkać, na krótką chwilę modlitwy, a potem siedząc obok na krzesłach, w cieniu drzewa, pod którym o. Frans lubił siadać, zostają, aby porozmawiać z obecnymi przy kawie albo herbacie.
Brat Michel, członek jezuickiej wspólnoty w Homs i przyjaciel Fransa, mówił mi, że często, jeśli ma jakieś problemy, siada tutaj pod drzewem, koło grobu, aby jak kiedyś "jastaszyr" Fransa, czyli zapytać go o radę, i na ogół zawsze ją od niego otrzymuje.

...

Ktokolwiek to zrobil dzialal z poduszczenia szatana. Dzihadysci go bronili bo trzeba rozumiec ze dzihad to SWIETA WOJNA! Takie sa pojecia w tym kregu kulturowym. I wiekszosc dzihadystow rozumie to jako walke o wyzwolenie Syrii. A nie mordowanie chrzescijan. A oczywiscie propaganda ruskich wiemy jak ich przedstawia. A Zachod tez nie chce sie wysilac i chetnie slucha o zlych dzihadystach.

Syria ma kolejnego meczennika. Ich zastep rosnie. Z TEGO BEDZIE WYZWOLNIE! PRAWDZIWE!