Kościół na Syberii.

BRMTvonUngern

gosc.pl → Wiadomości → Jan Paweł II powiedział: Wiem, co ty tam będziesz robił
Jan Paweł II powiedział: Wiem, co ty tam będziesz robił

Franciszek Kucharczak
dodane 10.04.2017 13:53 Zachowaj na później

Ks. Jarosław Mitrzak od lat pracuje w Rosji. Obecnie jest proboszczem w półmilionowym Stawropolu, wcześniej pracował w Surgucie na Syberii
HENRYK PRZONDZIONO /Foto Gość


Ks. Jarosław pojechał na daleką Syberię, a stamtąd przyjechała Wspólnota dla powołań.

Był wrzesień 1995 roku. Ks. Jarosław Mitrzak poprosił Jana Pawła II o błogosławieństwo na pracę na Syberii, gdzie miał za trzy tygodnie wyjechać. „Co ty tam będziesz robił?” – zapytał papież. – Zanim zdążyłem zebrać myśli, by coś powiedzieć, Papież sam odpowiedział: „Ja wiem co ty tam będziesz robił i na to cię błogosławię.” – wspomina dziś ks. Jarosław. I dodaje: „Kilka miesięcy po śmierci Jana Pawła II, modląc się przy jego grobie, zawierzyłem dzieło Wspólnoty dla powołań jego orędownictwu i obrałem go patronem naszej wspólnoty. Myślę, że właśnie »na to« Papież błogosławił”.

Co to za dzieło?

Jedno Zdrowaś Mario odmawiane każdego dnia wystarczy, żeby zostać członkiem „Wspólnoty dla powołań”. Ważna jest intencja: o nowe powołania kapłańskie, zakonne, do życia w rodzinie, i za członków wspólnoty – o rozpoznanie powołania i wierność mu.

Jeśli się zdecydujesz, dołączysz do grona tysiąca kilkuset osób tworzących wspólnotę, rozsianych po całym świecie.

Zaczęło się w Rosji. 15 lat temu pracujący na dalekiej Syberii polski ksiądz Jarosław Mitrzak zaprosił rosyjską młodzież do prostej formy troski o powołania. Najpierw była grupa modlitewna, z której stopniowo powstała kilkusetosobowa społeczność połączona modlitwą, a także możliwością odbywania wspólnych rekolekcji, pielgrzymek i spotkań.

Kołem zamachowym wspólnoty stały się Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. Przyjechało tam około 900 osób z Rosji, w tym członkowie wspólnoty. W trakcie ŚDM i po nich do Wspólnoty dołączyło wiele nowych osób z całego świata, w większości młodych, ale są także osoby starsze. Obecnie jest ich 1271 i pochodzą z ponad 50 krajów świata.

Jak przystąpić do Wspólnoty dla powołań?

Wolę uczestnictwa trzeba zadeklarować pisemnie, najczęściej mailowo. Tą drogą też otrzymasz potwierdzenie włączenia do wspólnoty. Potrzebne informacje znajdziesz TUTAJ.

[link widoczny dla zalogowanych]

...

Kosciol na Syberii... Wielki tamat i oczywiscie polski... ARCYPOLSKI!

BRMTvonUngern

gosc.pl → Wiadomości → Spłonął jeden z najstarszych katolickich kościołów
Spłonął jeden z najstarszych katolickich kościołów

PAP
dodane 19.04.2017 11:55

diana_robinson / CC 2.0

Drewniany katolicki kościół zbudowany przez Polaków na początku XX wieku spłonął w nocy z wtorku na środę w obwodzie tomskim - podały rosyjskie media. Był to jedyny taki budynek, który zachował się na Zachodniej Syberii.

Kościół św. Antoniego Padewskiego spłonął we wsi Biełastok na północny zachód od Tomska.

"Z budynku pozostał jedynie fundament. Na razie nie są znane przyczyny pożaru. (...) Nie było to jednak podpalenie" - oświadczył przedstawiciel miejscowej administracji. Pożar objął 300 metrów kwadratowych.

"Był to jedyny drewniany katolicki kościół, który zachował się na Zachodniej Syberii. W samej tomskiej guberni na początku XX wieku było ich kilka, lecz zostały zniszczone. W całej Rosji były dwie takie drewniane katolickie świątynie, które przetrwały do dziś" - mówi cytowany przez agencję RIA Tomsk Wasilij Chaniewicz, badacz historii Polaków w obwodzie tomskim, który urodził się w Biełastoku. Drugą katolicką drewnianą świątynią zbudowaną na początku XX wieku jest kościół w Wierszynie, największej polskiej wiosce na Syberii.

Świątynię w Biełastoku w latach 1908-1910 budowali polscy osadnicy, którzy dobrowolnie przybyli na Syberię na przełomie XIX i XX wieku. Polacy założyli wieś i nazwali ją na cześć Białegostoku. Jak podaje portal "Polacy na Wschodzie", początkowo przesiedleńcom żyło się dobrze. Sytuacja uległa pogorszeniu w czasach sowieckich. Polacy opierali się kolektywizacji i walczyli o zachowanie swojej tożsamości i religii, za co byli represjonowani przez NKWD. W ramach tzw. polskiej akcji NKWD we wsi Biełastok aresztowano i zamordowano ponad 100 mężczyzn.

Aktualnie wioskę zamieszkują głównie Rosjanie; osoby o polskich korzeniach stanowią ok. 25 proc. mieszkańców. Język polski do dziś słychać tam w modlitwach potomków polskich osadników.

Po rewolucji październikowej, w latach 30. ubiegłego wieku, kościół został zamknięty i rozgrabiony. Z budynku zdjęto krzyż. W czasach sowieckich budynek był wykorzystywany jako spichlerz, a następnie służył za wiejski klub. W roku 1990 kościół zwrócono wspólnocie katolickiej. W 1998 roku, po zakończeniu prac remontowych, został ponownie poświęcony.

...

Dramat...

BRMTvonUngern

gosc.pl → Tygodnik Gość Niedzielny → Boże owce w tundrze
Boże owce w tundrze

Przemysław Kucharczak, zdjęcia Henryk Przondziono
| GN 39/2010
dodane 01.10.2010 09:55

Henryk Przondziono
zobacz galerię

Ta parafia zajmuje teren trzy razy większy od Polski. Choć mieszka tu 1,5 mln ludzi, jest tylko... jeden katolicki ksiądz. I wciąż nie ma kościoła.

Parafia św. Józefa w Surgucie w północnej Syberii od południa opiera się o tajgę, a od północy o Morze Arktyczne. Lato trwało tu w tym roku tylko przez dwa i pół dnia. Był za to wtedy upał plus 35 stopni Celsjusza. A jeszcze dzień wcześniej wszyscy chodzili w kurtkach... Ludzie opowiadają tu taki dowcip. Turysta pyta: „Mieliście w tym roku lato?”. A tubylec: „Tak, mieliśmy, ale ja niestety byłem tego dnia w pracy”. Zimą temperatura spada tu poniżej minus 50 stopni Celsjusza. Jednak proboszcz Jarosław Mitrzak, polski ksiądz rodem z Siedlec, zimą może przynajmniej dojechać samochodem do Salekhardu za kołem podbiegunowym. Latem nie prowadzi tam żadna droga. Jednak gdy chwyci mróz, buldożer wyjeżdża na zamarznięte bagna i równa, spycha wszystko przed sobą. Tworzy w ten sposób „zimnik”, czyli prowizoryczną drogę. Zimą wystarczy więc wskoczyć do samochodu i przejechać 1200 km... Jednak na mrozie ks. Jarek złamał raz francuski klucz do kół z jego renówki. Gdy w takie mrozy coś zepsuje się w aucie, kierowca musi natychmiast rozpalić ognisko. Trzy minuty później palce będzie miał już zbyt zdrętwiałe, żeby użyć zapałek. Latem ksiądz Jarek podróżuje do Salekhardu samolotem. Najpierw musi jednak przejechać 850 km w odwrotnym kierunku, na lotnisko w Tiumieni. Dzięki temu regularnie raz na kwartał za kołem podbiegunowym, w zwykłym mieszkaniu w Salekhardzie, na stoliku zamienionym w ołtarz, wśród zgromadzonej garstki katolików, chleb zamienia się w Ciało. – Ilu jest katolików w Salekhardzie? – pytam. – Gdyby wszyscy przyszli, to piętnastu – odpowiada ks. Jarosław. – Opłaca się jechać taki kawał świata dla garstki ludzi?

– Chrystus umarł za każdego człowieka indywidualnie, a nie za jakąś zbiorowość – mówi ks. Jarosław. – Do miasta Nowy Uriengoj na północy przemierzam 800 kilometrów dla jednej pani. A do Tarko-Sale jeżdżę 600 kilometrów do jednego Polaka i jego żony, przygotowuję ich teraz do sakramentu małżeństwa. Ale teraz na Msze przychodzi tam już kilka osób, bo wołają sąsiadów. Do miasta Nadym mam 1300 km samochodem, ostatnio otworzyli drogę, przedtem latałem tam samolotem do jednej rodziny: brata i siostry. Ale pozostali członkowie rodziny też przychodzą, są zainteresowani i życzliwi – wylicza.

Owca w tundrze
W Polsce ks. Jarek pracował tylko trzy lata po święceniach. Potem rozeznał, że Bóg oczekuje od niego wyjazdu na Wschód. – Praca księdza na Syberii to, porównując z Polską, zostawienie 99 owiec w poszukiwaniu tej jednej, która jest w lesie sama, zagrożona wilkami. To bardzo cieszy, kiedy się ją znajduje – mówi. Traktując słowa ks. Jarka dosłownie, trzeba wprowadzić poprawkę, bo w części jego parafii nie rośnie już nawet las. Tylko bezkresna tundra. Porastają ją z rzadka tylko pokrzywione, karłowate sosenki, czepiające się kurczowo brązowych jesienią mchów. Są też miliony jezior i oczek wodnych, pełnych ryb. A poza tym tylko mokry piach i błoto, błoto, błoto. Jeśli zejdziesz z przecinającej te bagna szosy, to się utopisz. Tylko tubylcy potrafią skakać po bagnach w poszukiwaniu kwaśnych jagód i pozostać przy życiu. Nas odstraszył widok tonącego w bagnie ciężkiego sprzętu. Pod miastem Uraj widzieliśmy zapadającą się koparkę: ponad bagno wystaje jeszcze tylko łyżka i część kabiny. Nikt nie jest już w stanie jej wyciągnąć. Lasy rosną w południowej części parafii, ale to lasy o chorowitym wyglądzie, z cieniutkimi drzewami. Jak zdrowy las ma urosnąć na błocie z piasku? Żeby wyhodować tu zwykłe warzywa w szklarni, trzeba pojechać po żyzną ziemię za tajgę, 600 km na południe. Tu nie ma nawet kamieni: kiedy parafianie z Surgutu budowali małą stajenkę, musieli kupić zwykły kamień w sklepie z akwariami. Ludzie przyzwoicie tu jednak zarabiają dzięki wydobyciu ropy i gazu. Wielu przyjechało na syberyjską Północ z Ukrainy, gdzie pensje są dziesięć razy niższe. Chcieli popracować trzy miesiące i wrócić, ale siedzą już 20 lat. Wielu z nich ma katolickie korzenie. Jednak tu, na Północy, nie mieli szans na korzystanie z sakramentów. Tak jak Ludmiła Pietrowna Bojczuk, która pracuje w służbie zdrowia na lotnisku w Surgucie. Przyjechała spod Kamieńca Podolskiego. Zdziwiło ją, że niebo wydaje się zawieszone o wiele niżej niż na Ukrainie. – Ja myślała, że niebo mi się wali na głowę – śmieje się. Jednak już kwadrans po wyjściu z samolotu przeszły jej objawy astmy. Niestety, ilekroć odwiedza Ukrainę, objawy wracają. – Mama mi powiedziała: lepiej już tu nie przyjeżdżaj, to ja będę przyjeżdżała do ciebie. No i jestem już 24 lata – uśmiecha się. – Szkoda, że już 24 lata temu ksiądz do nas nie przyjechał – mówi. – Ale ja togda [wtedy] był maljeńkij! – przekomarza się z nią proboszcz. – A mog prijechać i maljeńkij! – zgadza się wesoło Ludmiła. Niestety nie każdemu przechodzą tu objawy alergii. Widać na północnej Syberii nie ma roślin, które uczulały akurat Ludmiłę.

Dyżur przy telewizorze

Ks. Jarosław długo nie wiedział, że na północ od tajgi w ogóle są jakieś miasta. I to tak duże, jak 350-tysięczny Surgut. Katolicy z Północy sami przyszli kiedyś do kościoła w Tobolsku, gdzie pracował. „Zaproście mnie, przyjadę” – zaproponował ksiądz. I odtąd spędza większość czasu w samochodzie, jeżdżąc po surowej Północy. Choć ma po operacji uszkodzoną strunę głosową, mówi swoim wysilonym, nienaturalnym głosem piękne kazania. Opowiada w nich o Ewangelii. A ludzie spijają te wypowiedziane z wysiłkiem słowa z jego ust. Tuż po operacji ks. Mitrzak mówił tylko szeptem. Powtarzał w myślach: „Ty masz, Panie Boże, poczucie humoru. Jestem jedynym misjonarzem na taki kawał Syberii, a Ty mi zabierasz głos”. Dopiero po kilku dniach świadomie powtórzył modlitwę ze swojego obrazka prymicyjnego: „Bądź wola Twoja”. – Pomyślałem, że aby kochać Pana Boga, mocny głos nie jest potrzebny. Zawsze tych kilka zdań powiem. Do zbawienia wielu słów nie trzeba – mówi. Głos na szczęście stopniowo księdzu wraca. Przez to, co Panu Bogu oddał, Bóg teraz szczególnie działa. Pierwszą katolicką Mszę świętą w historii Surgutu ks. Jarosław odprawił 7 lutego 2002 roku. Ormianie Dżawair i Seiran Chaczatrianowie dowiedzieli się o Mszy przypadkiem. Ktoś z rodziny dostrzegł kątem oka na pasku reklamowym w lokalnej telewizji przesuwające się ogłoszenie, które ich zelektryzowało. Głosiło, że w Surgucie katolicki ksiądz odprawi Mszę świętą. Takie ogłoszenia wykupuje w Surgucie ks. Mitrzak. Chaczatrianowie nie zdążyli zanotować numeru telefonu, podanego w ogłoszeniu. Dyżurowali więc na przemian przy telewizorze przez sześć godzin, aż ogłoszenie pojawiło się na pasku po raz drugi. Wtedy zapisali numer i wreszcie, po latach, mogli znów uczestniczyć w Eucharystii. Dzięki temu wydarzeniu Bóg całkiem namacalnie zmienił ich życie. Po pewnym czasie okazało się, że Dżawair (nazywana Żanną) jest w ciąży. Mieli już trójkę dzieci, materialnie nie szło im najlepiej, a Żanna nie uważała się już za młodą. Wystraszyła się. W Rosji wciąż wielu ludzi wierzy w obowiązujące w Związku Sowieckim kłamstwo, że aborcja to nic złego. Na szczęście kobieta przedtem porozmawiała z księdzem. Ksiądz przytoczył wszystkie najmądrzejsze argumenty za życiem. Ona jednak zablokowała się i nie chciała słuchać logicznych argumentów. Termin „zabiegu” się zbliżał. Ks. Jarek przestał więc przekonywać, ale pojechał do tej rodziny razem się pomodlić. Na koniec wyciągnął do kobiety rękę ze swoim niebieskim różańcem. Kiedyś w Jerozolimie położył ten różaniec w zagłębieniu, w którym stał krzyż Chrystusa. – Żanna, ty sama podejmiesz decyzję. Ale obiecaj mi, że się będziesz modlić na tym różańcu. Jeśli będziesz się modlić, to ci go zostawię – powiedział. – Modlić się mogę – odpowiedziała Żanna. Ksiądz zostawił różaniec i więcej do tematu nie wracał. 7 października, w święto Matki Bożej Różańcowej, Chaczatrianom urodził się syn Dawid. Jest niezwykle sympatycznym chłopcem, dumą i szczęściem swoich rodziców. Widać, że patrzą na niego z miłością, że noszą go na rękach, a Dawid czuje, że jest kochany. – Nigdy nie zapomnę słów ojca Jarosława, że dla ojca ważniejsze jest, żeby się Dawid urodził, niż zbudowanie kościoła w Surgucie – mówi Żanna. Te słowa robią wrażenie, kiedy się księdza Jarosława zna. Jego znajomi widzą, że na zbudowaniu kościoła w Surgucie zależy mu ogromnie. – Tu mieszka mnóstwo ludzi ochrzczonych w Kościele katolickim, którzy nie są jeszcze na tyle dojrzałymi chrześcijanami, żeby przyjść na Mszę do mieszkania w bloku. Ale do kościoła przyjdą – przekonuje. Cieszy się, że kościół będzie doskonale widoczny z nowej obwodnicy, więc zobaczą go też goście z innych miast. Będzie miał tradycyjną bryłę, żeby już na pierwszy rzut oka było widać, że to kościół katolicki.

Znaleziona Julia

Ruszamy z księdzem Jarkiem w jedną z licznych podróży po parafii. Ksiądz odprawia Msze święte po mieszkaniach. Ludzie zwalniają się z pracy, żeby na nie przyjść. Zjawiają się często całymi rodzinami, wraz z dziećmi. Tu widać, jak młode i żywotne jest chrześcijaństwo. W nowoczesnym mieście Chanty-Mansyjsk prosimy księdza o przystanek w muzeum. Chcemy sfotografować jedyną na świecie kość mamuta, przebitą grotem oszczepu przez człowieka 14 200 lat temu. – Po co im ta kość? – dziwi się Lena,
katechetka i organistka, która jedzie z nami. Może jednak Komuś zależało, żebyśmy tam poszli? Kierowniczka muzeum, z którą jesteśmy umówieni, nie ma czasu, więc wysyła swoją podwładną, Julię Mołdawskają. Ta sympatyczna dziewczyna opowiada nam o eksponatach. Ks. Jarek wręcza jej cudowny medalik Maryi Niepokalanie Poczętej. – Nawet nie wiecie, jak bardzo teraz tego potrzebuję. Cieszę się, że was spotkałam – odpowiada niespodziewanie Julia. Okazuje się, że dziewczyna szuka swoich korzeni. Przyjechała tu przed dwoma laty z Ałtaju. Wymienia się z Leną telefonami. – 3 listopada mam urodziny, przyjedźcie! – uśmiecha się na pożegnanie. Zdjęcie przebitej kości mamuta pewnie się w „Gościu” nie zmieści. Ale zdjęcie Julii ma szanse. Kolejne 140 km jedziemy po betonowych płytach, drogą pustą i prostą jak strzelił. Mkniemy, żeby zdążyć, już nocą, odprawić Mszę świętą w mieście Uraj.

Książka taka bolszaja

W Uraju na Mszę u Natalii i Wasilija Konariewów przychodzą też ich znajomi. Nie wszyscy są chrześcijanami, ale są ciekawi liturgii i bardzo życzliwi. Historia dochodzenia do wiary Natalii i Wasilija też jest fascynująca. Nawrócili się dzięki własnemu synowi Stiepanowi. Wasilij jest w trzech czwartych Mansem, potomkiem żyjącego na Syberii od pokoleń ludu. Część Mansów do dzisiaj żyje w lasach, praktykuje kulty pogańskie i chodzi do szamanów. Przodkowie Wasilija żyli w mieście. Wasilij nie wiedział jednak o Bogu prawie nic. – Śmiałem się z babci: „Dlaczego się modlisz? Nie ma Boga!” – wspomina. Jezusem zainteresował się po raz pierwszy, kiedy za młodu zobaczył film „Jesus Christ Superstar”. Film przedstawiał Jezusa jako hipisa i opisywał jego misję niezbyt wiernie, ale rockowe piosenki śpiewane przez aktorów robiły wrażenie. Zwłaszcza że Wasilij ma fantastyczną wrażliwość muzyczną, świetnie gra na gitarze. – Chcieliśmy zrozumieć słowa, sens, dowiedzieć się, co to za historia – mówi. – Nigdy bym jednak nie uwierzył, że w przyszłości zostanę katolikiem. Byłem komsomolcem, przez 10 lat należałem do partii, byłem nawet instruktorem partyjnym – dodaje. Koleżanka namówiła go, żeby poszedł do cerkwi. – Nie byłem wierzący, ale traktowałem to tak, że można się ochrzcić i w ten sposób się zabezpieczyć – wspomina. Przełomem było, gdy dwa lata temu zmarł dziadek Natalii, Józef, katolik polskiego pochodzenia. W związku z tym, gdy Konariewowie byli w Tiumieni, mieście leżącym ponad tysiąc kilometrów na południe, weszli do katolickiego kościoła. Właśnie trwała Msza święta. I właśnie w intencji jakiegoś Józefa. Sam kościół nosił też wezwanie św. Józefa. Zwłaszcza Stiepan, syn Natalii i Wasilija, był zachwycony słowami, płynącymi od ołtarza. Rodzice wrócili do domu, a Stiepan został w Tiumieni na studiach w Instytucie Ropy i Gazu. – Kilka miesięcy później dał nam znać, że bierze udział w katechizacji i przygotowuje się do przyjęcia sakramentów – wspomina Natalia. Przykład Stiopy (czyli Stiepana) pociągnął jego rodziców. Wzięli ślub kościelny w kaplicy zorganizowanej w mieszkaniu w bloku w Surgucie. Przejechali w tym celu 800 kilometrów. Byli zaskoczeni, że obecni na ślubie parafianie zgotowali im gorące przyjęcie. I że po ślubie proboszcz porwał ich do swojego mieszkania na obiad. Bardzo charakterystyczna dla syberyjskich katolików jest panująca między nimi rodzinna atmosfera. Jest ich niewielu, dobrze się znają i traktują się jak rodzina. Tak, jak traktowali się pierwsi chrześcijanie, żyjący wśród pogańskiej większości. Warto pojechać aż na Syberię, żeby sobie przypomnieć, że Kościół to naprawdę rodzina.Co zafascynowało w chrześcijaństwie Natalię i Wasilija? – Miłość do człowieka. Ona przenika wszystko – odpowiada bez wahania Wasilij. – I umiejętność przebaczania. Odniesienie do wroga jest zupełnie inne niż wszystko, co wcześniej znałem. Gdzie indziej obowiązuje zasada oko za oko. Albo jeszcze ostrzej: jeśli ktoś zrobił ci coś złego, to ty mu zrób jeszcze gorzej. A tu jest zupełnie inaczej. Zacząłem się nad tym zastanawiać i doszedłem do wniosku, że spór nigdy nie doprowadza do prawdy – mówi.

Rozmawiamy z Natalią i Wasilijem przy zastawionym stole, po Mszy św. odprawionej na piętrze domku na ich działce. Wygląda to jak agapa po Mszach u pierwszym chrześcijan. Goście, obecni na Mszy, już poszli. My skorzystaliśmy z rosyjskiej „bani”, a teraz gadamy w nocy z gospodarzami. – Ja ledwie wstąpiłem na ścieżkę chrześcijaństwa. To tak, jakbym zaczynał czytać książkę. Ona już wciąga: choć jesteś na pierwszych stronach, wiesz, że będziesz czytać dalej. Ale ta książka jest jeszcze taka bolszaja, taka gruba. Mam wrażenie, że świat się przede mną rozszerzył.

Ks. Jarosław Mitrzak prosi o wsparcie budowy kościoła: Kredyt Bank SA nr 34 1500 1663 1016 6029 0931 0000, z dopiskiem: „Ofiara na budowę kościoła w Surgucie”

...

Sprawdzic trzeba czy konto jeszcze istnieje na wszelki wypadek bo to 2010 rok!

Wspaniale rzeczy sie tam dzieja!

BRMTvonUngern

Polka chce pomóc odbudować spalony kościół na Syberii
ks. Artur Stopka | Czer 20, 2017
[link widoczny dla zalogowanych]
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Drewniany kościół w syberyjskiej wiosce Białystok, znajdującej się 250 km od Tomska, pochodził z początku XX wieku i był jednym z najstarszych kościołów katolickich na Syberii.

P
od koniec kwietnia tego roku na stronie jezuici.pl pojawił się suchy komunikat (choć opatrzony kilkoma poruszającymi fotografiami), informujący, że w nocy z 19 na 20 kwietnia spłonął drewniany kościół w wiosce Białystok na Syberii – 250 km od Tomska. Brat Damian Wojciechowski SJ napisał, że był to jeden z najstarszych kościołów katolickich na Syberii i jeden z dwóch drewnianych, które zachowały się do naszych czasów. Patronem świątyni, wybudowanej w latach 1908-10, był św. Antoni z Padwy. Notatka kończy się apelem: „Pamiętajmy w modlitwie o wspólnocie, która straciła swój kościół. Kto chciałby pomóc naszemu współbratu w odbudowie kościoła, może się kontaktować z Kurią PMA (Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Jezuitów)”.

Nie minęły dwa miesiące, gdy 16 czerwca br. Radio Wrocław opublikowało obszerny materiał, zatytułowany: „Spłonął zabytkowy, polski kościół na Syberii. Wrocławianka chce go odbudować”. Okazuje się, że w zbiórkę pieniędzy na odbudowę świątyni zaangażowała się Polonia z całego świata, a akcji przewodniczy wrocławianka, Agnieszka Kaniewska, która właśnie wróciła do Polski, by zorganizować kilka wystaw na temat kościoła, miejscowości, ludzi i samej Syberii oraz jej trudnej historii.

Agnieszka Kaniewska, politolog, rosjoznawca, trzy lata temu trafiła na Syberię w związku z badaniami potrzebnymi do jej pracy doktorskiej.

Z drewnianego budynku została jedna deska. Trochę osmolona. Zachowały się też ceglane fundamenty, żelazny krzyż z dzwonnicy i fragment dzwonu, na którym jest napis „Dziewica Maryja” – opowiada Kaniewska.

I zwraca uwagę, że obok kościoła stała figurka Matki Boskiej, która ocalała. Znajdowała się zaledwie kilka metrów od pożaru, a jest zupełnie nietknięta. Mieszkańcy, którzy przybiegli ratować kościół, widząc, że nic nie da się zrobić, polewali ją cały czas wodą, żeby nic jej się nie stało.

Jutro odpust w syberyjskim Białymstoku
Jedziemy autokarem z Tomska
Msza na pogorzelisku, kanapki i powrót
Będzie +33* i duuuużo komarów pic.twitter.com/LgUmmLRVVT

— Wojciech Ziółek SJ (@wziolek_sj) June 16, 2017

Polska wioska na Syberii

Wioskę Białystok na Syberii zamieszkują Polacy, którzy przyjechali tam pod koniec XIX wieku. Co ciekawe, przybyli tam dobrowolnie, nie zostali zesłani ani deportowani. Jak wyjaśnia Agnieszka Kaniewska, przyjechali za chlebem, za pracą, ponieważ na terenie Królestwa Polskiego, gdzie wcześniej mieszkali, panowała wtedy bieda, nie było jak zarabiać na jedzenie i przetrwanie.

Tutaj, na Syberii, otrzymywali ziemię, pożyczki, kredyty na zakup inwentarza domowego, czy na wyposażenie domu. Przez pierwsze trzy lata mieli też duże ulgi podatkowe.

W związku z tym, że początkowo uprawianie ziemi nie było obłożone podatkami państwowymi, a ziemia była płodna, miejscowości takie jak Białystok bardzo szybko się rozwijały. Dwadzieścia lat po przyjeździe pierwszych osadników, w 1916 roku, żyło tam już około pięćset osób.

Odpust na zgliszczach spalonego kościoła w syberyjskim Białymstoku!https://t.co/mE98IkqPmu

SUMA ODPUSTOWA

Pomożesz? pic.twitter.com/9YGvy5hk10

— Wojciech Ziółek SJ (@wziolek_sj) June 17, 2017

Kościół zamieniony na magazyn

Po rewolucji proboszcza aresztowano, a kościół zamieniono na kołchozowy magazyn i klub. Został zmodyfikowany, zmniejszony, ściągnięto drewniane ozdoby. W 1938 roku prawie wszystkich dorosłych mężczyzn (około stu osób) rozstrzelało NKWD wyłącznie za to, że byli Polakami.

Po upadku komunizmu kościół oddano katolikom, którzy poddali go gruntownej rekonstrukcji. Jak opowiada Agnieszka Kaniewska, rozebrano go i przeniesiono w inne miejsce, wykorzystując jako budulec stare deski. Renowację zakończono w 1998 roku. Kościół przypominał konstrukcję z początku XX wieku.

Dla mieszkańców ściany były „omodlone” pokoleniami. To niosło pamięć o trudnej historii, ale także o dobrych momentach: chrzciny, śluby, komunie… Niektóre dzieci, teraz w wieku 13-14 lat, mówią, że kościół był największą atrakcją turystyczną w okolicy, bo pełnił on też rolę schronienia podczas obozów wakacyjnych, spotkań.

Proboszczem parafii jest o. Krzysztof Korolczuk, który pracuje na Wschodzie od 1997 roku (w tym oprócz Syberii w Kirgizji i Kazachstanie). Wspólnota katolicka w syberyjskim Białymstoku jest częścią parafii w Tomsku, która jako pierwsza katolicka parafia na Syberii została założona przez jezuitów w 1814 roku.

Jak można włączyć się w pomoc? Więcej informacji znajdziesz na stronie [link widoczny dla zalogowanych]

SYBERYJSKI BIAŁYSTOK – ZMARTWYCHWSTANIE
Zbudowany przez Polaków w 1908
Spłonął w 2017
Pomożesz go odbudować?
Daj [link widoczny dla zalogowanych] pic.twitter.com/He3RjapnKs

— Wojciech Ziółek SJ (@wziolek_sj) June 6, 2017

Czytaj także: Tom Hanks dziękuje Polakom za malucha: „Nie zasługuję na to!”

Źródła: radiowroclaw.pl; jezuici.pl, [link widoczny dla zalogowanych]

...

Ziemia umeczona.