Leczenie sztuką ...

BRMTvonUngern

Stresujesz się? Popatrz na ten fresk
jak/
2016-04-23, 06:57

Skomentuj
0
Oglądanie dzieł sztuki redukuje stres i korzystnie wpływa na zdrowie - to wyniki badań medycznych, przeprowadzonych przez naukowców z Bolonii wśród osób w wieku od 19 do 81 lat. Lekarze zbadali reakcje ich organizmu na widok fresków w sanktuarium w Piemoncie.
Sanktuarium w miejscowości Vicoforte. Fot. Flickr.com/Raffaele Sergi

Po raz pierwszy dokonano dokładnych pomiarów zmian w organizmie, do jakich dochodzi w rezultacie kontaktu z pięknem sztuki.

Miejscem badań było majestatyczne XVI-wieczne sanktuarium w miejscowości Vicoforte koło Cuneo, słynące z udekorowanej freskami kopuły, największej na świecie w kształcie elipsy. Piękne malowidła w arcydziele architektury przedstawiają gloryfikację Matki Bożej; zajmują powierzchnię 6 tysięcy metrów kwadratowych.

Do eksperymentu - wyjaśniono na łamach dziennika „La Repubblica” - wybrano osoby z wykształceniem średnim i wyższym, mające średni kontakt z kulturą.

Przed wejściem uczestników badań na kopułę, a następnie po zejściu z niej lekarze z miejscowej przychodni pobierali od nich próbkę śliny, by stwierdzić poziom zawartości kortyzolu w organizmie na początku zwiedzania i po jego zakończeniu.

Kortyzol to naturalny hormon steroidowy, nazywany hormonem stresu. Jego nadmiar prowadzi do wielu chorób, powikłań sercowo-naczyniowych, zaburzenia odporności, depresji, chronicznego zmęczenia.

Po zwiedzaniu czuli się lepiej

Eksperci uznali wyniki wręcz za zaskakujące. U uczestników eksperymentu stwierdzono spadek poziomu kortyzolu w czasie wizyty w zabytku średnio o 60 procent.

Niemal wszyscy, bo 90 procent z nich powiedziało zaś lekarzom, że po zwiedzaniu czuje się lepiej.

- Sztuka jako metoda terapii nie jest niczym nowym - wyjaśnił kierujący badaniami profesor Enzo Grossi z uniwersytetu w Bolonii, wykładowca przedmiotu: jakość życia i promocja zdrowia.

Po pierwszy jednak, podkreślił, na podstawie tych analiz można było "zmierzyć" to, jak dobroczynny wpływ na zdrowie ma kultura i sztuka.

To zaś, uważają naukowcy, otwiera nowe możliwości wspomagania kuracji różnych chorób, na przykład Alzheimera, także poprzez kontakt z pięknem arcydzieł.

PAP

...

Cenny srodek ku dobru czlowieka...

BRMTvonUngern

Poszedł do kina na horror. Zmarł po ataku serca
grz/
2016-06-19, 06:31
Skomentuj
0
65-letni miłośnik horrorów, który wybrał się na pokaz filmu "Obecność 2" w mieście Tiruvannamalai w stanie Tamilnadu w Indiach, nie poradził sobie z ogromnym napięciem i doznał ataku serca. Po przewiezieniu do szpitala mężczyzna zmarł - informuje "The Times of India"
Pixabay/JudaM/CC BY 2.0

Świat
Miał być świadkiem, okazał się seryjnym...

Film "Obecność 2" (Conjuring 2) wyreżyserowany przez Jamesa Wana, który 8 czerwca wszedł na światowe ekrany, stał się przyczyną śmierci miłośnika kina.

65-latek tak bardzo wczuł się w perypetie, jakie stały się udziałem bohaterów filmu - Lorraine i Eda Warrena, którzy w północnej części Londynu pomagają pewnej samotnej matce czworga dzieci w uporaniu się z problemem nawiedzających jej dom duchów, że w końcu zasłabł i stracił przytomność. Mężczyznę zabrała do szpitala karetka pogotowia.

Nie widomo, co stało się z ciałem

Towarzyszył mu przyjaciel, który poinformował lekarzy w Starym Szpitalu Rządowym (the Old Government Hospital), że zanim jego kolega stracił przytomność, uskarżał się na bóle w klatce piersiowej.

Lekarz dyżurny zalecił, aby ciało zmarłego zostało przewiezione do Szpitala Kolegium Medycznego w Tiruvannamalai dla przeprowadzenia sekcji zwłok. Podjął się tego kolega denata.

Niestety mężczyzna wciąż nie dotarł do szpitalu. Indyjskie władze stanowe nie mają też pojęcia, co stało się z ciałem amatora filmów grozy.

Poprzedni film Jamesa Wana "Obecność" wszedł na ekrany w 2013 r. "Obecność 2" jest jego kontynuacją. W Polsce film pokazywany jest w kinach od 17 czerwca.

PAP

...

Nie sadze aby ktos od filmu umarl zwlaszcza gdy na takie chodzil. To cos bylo z sercem nie leczone.

BRMTvonUngern

Niepełnosprawni na spektaklach, seansach i koncertach. Warszawa walczy z barierami
hlk/
2016-09-16, 15:49
Dostępne dla osób z niepełnosprawnościami pokazy filmowe, spektakle, oprowadzania kuratorskie, wykłady i warsztaty zaplanowano m.in. w ramach 4. Warszawskiego Tygodnia Kultury Bez Barier, który odbędzie się od 23 września do 2 października i 7-9 października.
[link widoczny dla zalogowanych]
Warszawa przełamuje bariery. Przez tydzień placówki kulturalne będą bardziej dostępne dla niepełnosprawnych.

Kraj
Niepełnosprawny Antek jednak będzie mógł...

- W ramach tegorocznej edycji zaplanowaliśmy m.in. spektakle, które cieszą się co roku największą popularnością, spotkania z aktorami po spektaklach, pokazy filmowe czy oprowadzania kuratorskie. Będą także koncerty, w tym roku dołączyła do festiwalu również Filharmonia Narodowa. Po raz pierwszy będzie wycieczka po Telewizji Polskiej i Polskim Radio. Mamy także oprowadzanie po ZOO - poinformowała prezes Fundacji Kultury Bez Barier Anna Żórawska.

Festiwal dla każdego

Żórawska powiedziała, że dla organizatorów ważne jest przede wszystkim, aby festiwale były dostępne dla wszystkich. - Chcemy zaakcentować tu tę kulturę bez barier, która się często jednoznacznie kojarzy jednak z osobami z niepełnosprawnością. A my od początku mówimy, że ten festiwal jest dla wszystkich. Chcemy, by osoby z niepełnosprawnościami funkcjonujące w rodzinach osób np. widzących czy słyszących mogły razem z bliskimi wyjść do kina, teatru, na koncert, podyskutować o kulturze. Bo do 2006 r. kiedy pojawiły się jakieś pierwsze próby, ta kultura była dla tych osób właściwie niedostępna. Ale powoli się to na szczęście zmienia, społeczeństwo staje się coraz bardziej świadome, co nas cieszy i efektem jest właśnie ten festiwal, na który z roku na rok zgłasza się coraz więcej instytucji - powiedziała.

Podkreśliła, że dostępność festiwalu musi mieć miejsce już na samym początku jego projektowania. Należy pomyśleć jak dotrzeć z informacją do osób z niepełnosprawnościami. - Jeśli planujemy wydarzenie, na które chcemy ich zaprosić pomyślmy jak ich poinformować. To więc np. dostępna strona internetowa np. z grafikami opisanymi dla osób niewidomych. Jeśli chodzi o osoby niesłyszące należy pomyśleć o tłumaczeniu na język migowy. Powinniśmy też starać się, by teksty na stronie nie były skomplikowane, żeby były dostępne też dla osób z niepełnosprawnością intelektualną czy dyslektyków. Wreszcie dostępność architektoniczna, bo osoba poruszająca się na wózku musi zaplanować wyjście, wiedzieć czym dojechać, jak jest dostępny budynek, czy w okolicy znajdzie miejsce dla niepełnosprawnych - stwierdziła Żórawska.

Dotyk i audiodeskrypcja

Kolejnym etapem jest planowanie wydarzeń. W tym roku na festiwal zgłosiły się różne instytucje z Warszawy i 14 innych miast w Polsce. Wydarzeń w sumie ma być prawie 150. - Prowadzimy z tymi instytucjami dialog na ich temat, co chcą zaoferować, kogo zaprosić. Dla osób niewidomych staramy się o materiały do dotykania albo audiodeskrypcję, czyli dodatkowy opis słowny tego, czego nie będą mogli zobaczyć. Najczęściej jest ona używana w filmach czy teatrze lub podczas oprowadzania kuratorskiego np. po wystawie - powiedziała.

- Dla osób niesłyszących staramy się o trzy rozwiązania - polski język migowy lub napisy dla niesłyszących albo dla seniorów, którzy mają już problemy ze słuchem. Trzecim rozwiązaniem jest tzw. pętla indukcyjna dla osób korzystających z aparatów słuchowych. To urządzenie, dzięki któremu dźwięk z nadajnika płynie wprost do ucha odbiorcy - wyjaśniła Żórawska.

Oprócz Warszawy festiwal będzie w tym roku gościł m.in. w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, gdzie zaproszono edukatorów, którzy chcą się dowiedzieć jak dostosowywać materiały dla osób niewidomych. Będą też warsztaty m.in. w krakowskim Muzeum Historycznym. Po raz pierwszy w festiwalu weźmie udział Muzeum Pana Tadeusza we Wrocławiu. Będzie pokaz filmu "Planeta singli" zarówno we Wrocławiu, jak i w Warszawie oraz spektakl dla dzieci w Teatrze Maska w Rzeszowie.

Potańcówka bez barier

- Zapraszamy też wszystkich do stołecznego Teatru Ochoty na potańcówkę, by się spotkać, porozmawiać, pobawić. Tegoroczne hasło "Nie dzieli nas nic" jest związane z naszym marzeniem, by tworzyć wydarzenia dostępne dla wszystkich, nie tylko dla osób z niepełnosprawnością. Natomiast tutaj czuliśmy tę największą potrzebę, bo tego po prostu nie było i cały czas brakuje. Festiwal jest naszym świętem, jednak cały czas brak tej zmiany systemowej, by każdego dnia z naszym bliskim z niepełnosprawnością można było razem pójść w jakieś fajne miejsce - dodała Żórawska.

Prezes Fundacji Kulawa Warszawa Izabela Sopalska-Rybak podkreśliła, że jej zdaniem ten festiwal jest bardzo potrzebny, bo udostępnianie kultury osobom z niepełnosprawnościami jest istotne. - Uważam, że odbiorcy kultury niezależnie od tego czy mają jakąś niepełnosprawność są tacy sami i każdy powinien mieć do niej dostęp, a tych barier jest niestety bardzo dużo. Ważna jest przede wszystkim zmiana podejścia. Ten festiwal pokazuje jakie są możliwości i że warto z nich skorzystać - zaznaczyła.

Joanna Szwajcowska, wicedyrektor Biura Kultury m.st. Warszawy dodała, że miasto włącza się w festiwal od 2011 r. - Uznaliśmy, że to niezwykle istotny temat, który trochę był zaniedbywany. Z naszej strony przeprowadziliśmy audyty w instytucjach miejskich sprawdzające jaki jest stan dostępności dla osób z niepełnosprawnościami. I staramy się tę sytuację poprawiać. Jednocześnie staramy się o dostępność dla osób z problemami ze słuchem czy wzrokiem. Powstał program zakupu sprzętu pozwalającego na wyświetlanie napisów. W tej chwili już 13 teatrów jest wyposażonych w specjalny sprzęt. Prowadzimy też szkolenia dla instytucji przygotowujące do obsługi widzów z niepełnosprawnościami. W tym roku w związku z dużym zainteresowaniem zdecydowaliśmy się także na przedłużenie festiwalu o dodatkowy weekend - powiedziała.

PAP

...

Pieknie.

BRMTvonUngern

„Nie dzieli nas nic”. Rusza 4. Warszawski Tydzień Kultury Bez Barier
wyślij
drukuj
Paweł Lewandowski | publikacja: 23.09.2016 | aktualizacja: 07:35 wyślij
drukuj
Teatry, kina i muzea zachęcają niepełnosprawnych do udziału w kulturze (fot. Wikipedia/Хомелка)
Ponad 50 instytucji, 100 wydarzeń i hasło „Nie dzieli nas nic”. Rusza 4. Warszawski Tydzień Kultury Bez Barier. Kina, muzea, teatry i galerie przygotowały dla niepełnosprawnych specjalny program. Dzięki niemu każdy może zapoznać się z bliska z kulturalnym życiem stolicy. Do wyjątkowej imprezy przyłączają się inne miasta, m.in.: Kraków, Łódź i Wrocław.

Nie zamykać się w getcie. Niepełnosprawni artyści malują emocjami
Musical „Mamma mia!” w Teatrze Muzycznym Roma z audiodeskrypcją, wystawa „Bogactwo” i spotkanie dla osób niesłyszących w galerii Zachęta, to tylko niektóre atrakcje festiwalu. Zgodnie z hasłem przewodnim, festiwalowa oferta skierowana jest do wszystkich. Jak podkreślają organizatorzy, szczególnie mile widziani będą seniorzy i osoby z małymi dziećmi.

Ideą imprezy jest znoszenie wszelkich barier, które przeszkadzają nam w kontakcie z kulturą. Na największe natrafiają osoby z niepełnosprawnością sensoryczną, intelektualną czy ruchową.

– Gdy straciłam wzrok, byłam bardzo sfrustrowana. Wcześniej oglądałam filmy, czytałam książki. Zostałam tego pozbawiona. Jeszcze kilkanaście lat temu wydawało się, że kultura jest tematem elitarnym – mówi Małgorzata Pacholec.

Klip promujący festiwal, zawiera audiodeskrypcję

Uczestniczka festiwalu przytacza historię sprzed lat, gdy zgubiła się i pomyliła sale w muzeum. Wyjście na wystawę dla osoby niewidomej wydawało się wówczas wyprawą pełną przeszkód, które onieśmielały.

Na szczęście w ostatnich latach instytucje coraz szerzej uchylają drzwi dla niepełnosprawnych. – Muzeum Narodowe w Warszawie ma to na tyle zaplanowane, że po niewidomych przychodzą nawet na przystanek tramwajowy. Jeśli chodzi o otwartość, mogę powiedzieć też, że nikt tak nie zachęca jak Zachęta. Kultura jest dla nas takim luksusowym sposobem na poczucie, że nie odpada się od reszty – mówi, z niemałą satysfakcją, Małgorzata Pacholec.
#wieszwiecej | Polub nas
– Jeszcze kilka lat temu dyskutowalibyśmy np. o dostępności wind. Dziś mamy ścieżkę dotykową w jednej z galerii – podkreśla z kolei Anna Knapek z Muzeum Narodowego, opowiadając o zmianach w stołecznej placówce. Ścieżki tego typu umożliwiają dotknięcie eksponatu – robi się to zwykle w lateksowych rękawiczkach – lub jego modelu. Osoby niewidome mają więc wyjątkową okazję do pełniejszego postrzegania sztuki.

„Nie zburzymy całej Polski”

W tym roku koordynatorem festiwalu jest Teatr Ochoty, którego budynek także zmodernizowano. Łatwiej poruszać się po nim np. osobom na wózkach. – Dzięki remontowi jest to budynek bez fizycznych barier. Cieszymy się, że pomyślano o tej inwestycji – mówi Joanna Nawrocka, dyrektor naczelna Teatru Ochoty.

– Bariery to jednak nie tylko niemożność poruszania się po budynku, ale na przykład brak możliwości powrotu do domu, bo autobus odjeżdża przed końcem spektaklu. To może być również problem z pozostawieniem dziecka bez opieki. Tych przeszkód jest rzeczywiście dużo – zaznacza Joanna Nawrocka.

„Statek szaleńców”, czyli przełamywanie barier
Jak podkreślają sami niepełnosprawni, widać wyraźny postęp w tworzeniu dla nich przestrzeni, ale sporo można jeszcze poprawić. – Oczywiście zawsze jest tak, że chce się więcej i lepiej. Nie zburzymy całej Polski, żeby zbudować ją na nowo, ale tych udogodnień przybywa – mówi Izabela Sopalska, prezes Fundacji Kulawa Warszawa; ona także porusza się na wózku.

Bariery do przełamania

Co można jeszcze zrobić? Wśród barier, które należałoby przełamać, są też te, na które natrafiają osoby niesłyszące. Zazwyczaj nie chodzą one do kina na rodzime produkcje, bo brakuje w nich polskich napisów. Liczniejsze powinny być również filmy z audiodeskrypcją. Są to nagrania z opisami dla niewidomych i niedowidzących.

Koszty przygotowania audiodeskrypcji ponosi dystrybutor. Jak szacuje Leszek Bodzak z Aurum Film, wynoszą kilka tysięcy złotych w budżecie, który zamyka się w milionach.

– To kwota symboliczna – podkreśla Bodzak. – Podobnie jest z kosztami przygotowania napisów – zaznacza. Jeśli udałoby się to zmienić, w przyszłości niepełnosprawni mogliby cieszyć się równie bogatym repertuarem, co każdy kinoman.

Warszawski Tydzień Kultury Bez Barier potrwa do 9 października. Pełny program festiwalu jest dostępny na stronie wtkbb.pl. tvp.info

...

Wazne.

BRMTvonUngern

gosc.pl » Wiadomości » Fotofakty » Dotknij "Pocałunku"
Dotknij "Pocałunku"

|
PAP |
dodane 26.10.2016 11:20

Twórczość Gustava Klimta prezentowana dla osób niewidomych, to nowość w wiedeńskim Muzeum Belvedere. Muzeum posiada największą na świecie kolekcję dzieł Klimta, a perłą zbiorów są jego mistrzowskie obrazy ze słynnym "Pocałunkiem".

W ramach projektu unijnego (Access to Museums for Blind and Visually Impaired People) przez dwa lata wiedeńskie muzeum Belvedere we współpracy m.in. z Economica Instytut Badań Gospodarczych (AT), VR Vis Centrum Virtual Reality (AT) oraz Austriackim i Niemieckim Związkiem Osób Niewidomych i Niedowidzących pracowało nad technologią 3D, która ma umożliwić osobom niewidomym i niedowidzącym nowe przeżycia i doznania sztuki. Projekt został niedawno wdrożony w wiedeńskiej galerii Belvedere.

Teraz osoby niewidome mogą w Górnym Belwederze w Wiedniu dotknąć jednego z najważniejszych dzieł Gustava Klimta "Pocałunku". Obraz został komputerowo przetransponowany w multifunkcjonalny relief o wymiarach 42 X 42 cm. Wiele szczegółów oraz ornamentów kompozycji można teraz odkryć za pomocą zmysłu dotyku. Dzięki specjalnej technice finger-tracking poszczególne fragmenty płaskorzeźby przy dotknięciu przekazują informacje dźwiękowe. Relief stał się tym samym audio-przewodnikiem, który umożliwia autonomiczne odkrywanie dzieła sztuki.

Ten unijny projekt ma być siłą napędową dalszego rozwoju i poszerzenia sposobów przekazu w muzeach bazujących na technologiach dotykowych i 3D. Celem jest umożliwienie osobom niepełnosprawnym nieograniczonego dostępu do dzieł sztuki i nie chodzi tu tylko o brak barier architektonicznych. Obraz przez swoją emocjonalność i siłę wyrazu ma przemawiać do odbiorcy.

Obok "Pocałunku" w ramach projektu powstała również cyfrowa replika sarkofagu kota ze zbiorów Manchester Museum, datowana na 2500 lat.

W przyszłości kontynuowane będą prace nad innowacyjną techniką druku 3D, dzięki której muzea mogłyby poszerzać ofertę prezentowanych reliefów.

Austriackie Muzeum Belvedere odwiedza rocznie około 1,4 mln osób. Od kilku lat instytucja prowadzi różne programy z uwzględnieniem szczególnych potrzeb osób z niepełnosprawnością, m.in oprowadzanie dla osób chorych na demencję, czy też specjalne zwiedzanie dla osób niesłyszących i niewidomych.

...

Niebywale ciekawe.

BRMTvonUngern

RMF 24
Fakty
Polska
Wyjątkowy obraz w krakowskim szpitalu. "Widok słońca z zamkniętymi oczami"
Wyjątkowy obraz w krakowskim szpitalu. "Widok słońca z zamkniętymi oczami"

Dzisiaj, 24 listopada (18:56)

Po kosmosie, podwodnym świecie, ogrodzie i widoku z okna przyszedł czas na słońce. To tematyka obrazu, który pojawił się w przychodni szpitala imienia świętego Ludwika w Krakowie. Obraz przygotowali krakowscy studenci.
Wyjątkowy obraz w krakowskim szpitalu. "Widok słońca z zamkniętymi oczami" (8 zdjęć)

+ 5

W ramach akcji Obraz w Pigułce malunek przygotowali studenci krakowskiej ASP na podstawie wyobrażeń i prac małych pacjentów.

Jedno z dzieci powiedziało mi coś bardzo ujmującego, że dla niego to jest widok słońca z zamkniętymi oczami. Jak się zamknie oczy i patrzy się na słońce, to widać takie piękne kolory, czerwony, bordowy, różowy, fioletowy, pomarańczowy, a później jeśli jeszcze się dłużej patrzy, to widać te rzeczy z wyobraźni - mówi inicjator projektu Marcin Kowalik.

Ten nietypowy obraz ma uprzyjemnić oczekiwanie na wizytę u lekarza.

Wyjątkowy obraz w krakowskim szpitalu. "Widok słońca z zamkniętymi oczami" /RMF FM

(az)
Paweł Pawłowski

...

Trzeba oczywiscie takze oddzialywac estetycznie na chorych.

BRMTvonUngern

W twarzach widać historię życia

Beata Malec-Suwara
dodane 30.11.2016 20:20

Na wernisaż wystawy "Postać z charakterem" przyszło bardzo wiele osób, także uczniów szkoły, jak i mieszkańców Domu dla Bezdomnych Mężczyzn prowadzonego przez Caritas Diecezji Tarnowskiej
Beata Malec-Suwara /Foto Gość
zobacz galerię

W Zespole Szkół Plastycznych do 16 grudnia można obejrzeć wystawę rysunków i rzeźb, do których pozowali bezdomni.

30 grudnia w Zespole Szkół Plastycznych w Tarnowie odbył się wernisaż wystawy "Postać z charakterem", do której pozowali mieszkańcy Domu dla Bezdomnych Mężczyzn Caritas Diecezji Tarnowskiej. Autorami prac są uczniowie drugich, trzecich i czwartych klas Plastycznego Liceum Ogólnokształcącego, czwartych i piątych klas Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych oraz absolwenci Policealnego Zawodowego Studium Plastycznego. Zaprezentowano blisko 30 rysunków oraz 10 rzeźb - odlewów gipsowych popiersi i głów modeli.

- Ta wystawa jest owocem już prawie czteroletniej współpracy z Domem dla Bezdomnych Mężczyzn. Osoby, które tam mieszkają, pozują naszym uczniom na zajęciach z rysunku, malarstwa i rzeźby. Dziś prezentujemy wybrane prace - wyjaśnia Zbigniew Wenz, dyrektor Zespołu Szkół Plastycznych w Tarnowie.

Podkreśla, że nigdy z bezdomnymi nie było jakiegokolwiek kłopotu. - Zawsze są schludni, trzeźwi, przychodzą według ustalonego harmonogramu. Ten kontakt z ludźmi, którzy są odstawieni na bok, jeśli chodzi o życie społeczne, jest też istotny ze względu na wychowanie młodych - dodaje.

Model i rzeźba razem. Podobni?
Beata Malec-Suwara /Foto Gość
Zdarzyło się, że jeden z panów, który podjął się pozowania na rzeźbie, a jest to długoterminowe zobowiązanie trwające około 9 tygodni, w międzyczasie otrzymał mieszkanie i de facto stracił status bezdomnego. Zadanie jednak, którego się podjął, dokończył.

- Ilu ludzi, tyle podejść do danego problemu, ale większość podchodzi do tego zadania poważnie - ocenia Jerzy Maślanka, dyrektor Domu dla Bezdomnych Mężczyzn Caritas Diecezji Tarnowskiej. Bardzo się cieszy, że szkoła otwarła bezdomnym drzwi. Widzi w tym wiele pozytywnych aspektów.

- Jest pewien harmonogram, który musi być przestrzegany, nie można nie przyjść, bo przecież młodzież czeka. To obowiązek. Trzeba się też przygotować - golenie, zadbanie o siebie. To tak jak każdy z nas - gdy idzie do pracy, też się przygotowuje przed wyjściem. Poza tym samo przebywanie między ludźmi powoduje pewną integrację z danym środowiskiem - dodaje.

Jak zauważa, młodzież też ma okazję zobaczyć bezdomnych z innej strony. - Ostatnio byliśmy epatowani takimi przekazami: "bezdomni na ławkach", "bezdomni opanowali tarnowski rynek". Nie było w tym żadnego pozytywnego przekazu. Jest to rzucenie pewnego tematu i pozostawienie go. W ten sposób obraz całej grupy bezdomnych wyłania się bardzo negatywny. Nikt nie dostrzega, że część z tych osób - to poważnie chorzy, wymagający opieki. Jako ludzie w niczym nie jesteśmy lepsi czy gorsi. Oczywiście wśród osób bezdomnych zdarzają się patologiczne sytuacje, zgadza się, nie uciekamy od tego, ale chcemy widzieć człowieka takim, jaki jest, bez upiększania, ale i bez stygmatyzowania - mówi J. Maślanka.

Zarówno Jerzy Maślanka (z lewej), dyrektor DBM w Tarnowie, jak i Zbigniew Wenz (z prawej), dyrektor ZSP w Tarnowie, widzą wiele pozytywnych aspektów współpracy placówek, którymi kierują
Beata Malec-Suwara /Foto Gość
Aurelia Marmół i Paulina Zaczyk z IV klasy OSSP przyznają, że rzadko jest okazja, by z modelami porozmawiać, ale już w ich twarzach jest coś szczególnego. - Zazwyczaj to są osoby smutne, zmęczone życiem, mają zniszczone chorobą twarze, najczęściej ich postawa jest zgarbiona. Nawet ich nie układamy zbyt nachalnie. Chcemy, żeby byli w swych naturalnych pozach - dodają uczennice plastyka.

Wicedyrektor szkoły Janusz Jędrzejczyk także widzi coś charakterystycznego w fizjonomii bezdomnych. - Na ich twarzach, w ich posturze jest zapisana cała historia ich życia. Dlatego te postacie są ciekawe dla rysunku i rzeźby. Oddać ten charakter - to bardzo ciekawe doświadczenie artystyczne - dodaje.

Pan Zbyszek z Domu dla Bezdomnych Mężczyzn, który pozował do rzeźby prezentowanej na wystawie, mówi, że nie było to trudne zdanie. - Gdybym pracował, to pewnie nie miałbym kiedy, a teraz mam czas, to dlaczego nie. Oczywiście jest to niecodzienna sytuacja, w pewien sposób zaskakująca. Na bezdomnych większość patrzy jak na zaniedbanych mężczyzn, mieszkających na ulicy i bez perspektyw, a zawsze można się ogarnąć. Różnie to bywało wcześniej, jestem w tym miejscu z wielu powodów, ale nie zamierzam spędzić tu całego życia, tylko wyjść z tego - zapewnia. Jak dodaje, odnalezienie siebie wśród prezentowanych na wernisażu prac pozwoliło przez chwilę poczuć się kimś ważnym.

Wystawę "Postać z charakterem" można oglądać w tarnowskim plastyku do 16 grudnia w dni powszednie od 7.30 do 16.00.

...

Cenne.

BRMTvonUngern · Wysłany: Wto 10:35, 14 Mar 2017 Temat postu:

gosc.pl → Wiadomości → Nie ma żuchwy, oddycha przez rurkę, nie mówi. Właśnie nagrał pierwszą piosenkę
Nie ma żuchwy, oddycha przez rurkę, nie mówi. Właśnie nagrał pierwszą piosenkę

Małgorzata Gajos /liveactionnews.org/yt
dodane 14.03.2017 08:20

Trap House i Izajasz Acosta
YT

Izajasz Acosta na przekór światu udowadnia, że jest potrzebny, a jego życie cenne.

- Każdego dnia, gdy się budzimy, cieszymy się, że jest z nami - mówi o Izajaszu jego mama.

Gdy się urodził, nie mógł oddychać. Rodzicom powiedziano, że mają podjąć decyzję czy chcą walczyć o życie syna czy pozwolić mu umrzeć. Wybrali walkę o jego życie.

- Powiedzieli mi, że nie będzie chodzić, mówić i będzie przywiązany do łóżka - opowiada jego mama Tarah.

Dziś Izajasz ma 17 lat. Wykorzystuje gesty i telefon do komunikacji z rodziną i przyjaciółmi. Chodzi do szkoły, oddycha przez rurkę, pokarm także przyjmuje przez rurkę. Jest wolontariuszem i pisze rapsy.

- Izajasz przychodzi do szkoły pełen energii, gotowy do interakcji. Spaja naszą wspólnotę. Ludzie chcą znać jego historię - opowiada jego nauczyciel Chris. Izajasz udziela się w dziecięcym szpitalu. Jest zawsze skory do pomocy.

Trap House, znany raper z Southwest, chciał być głosem do pierwszej piosenki Izajasza "Oxygen to Fly". Pracowali razem w studio nagraniowym.

- On ma głos w ołówku. Czytałem jego teksty i się popłakałem - opowiada ojciec chłopca Sergio - Wiem, że to co pisze, będzie mieć wpływ na innych.

Oxygen to Fly Music Video
CMN Hospitals

...

Wspaniale.

BRMTvonUngern

Artystyczny biznes „na kółkach” podbija świat
Magdalena Galek | Czer 01, 2017

Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Pomysł zrodził się z frustracji. Isabel Keane miała dość ohydnego wyglądu swojego wózka. Na pomoc przyszła jej siostra, która stworzyła wyjątkową markę, za którą otrzymały 4–tą już w tym roku nagrodę przedsiębiorców.

T
en design zmienia wózek inwalidzki w dzieło sztuki. Matką tego wynalazku, jak to często się zdarza, była potrzeba. Tym razem potrzeba nastolatki, która pragnęła wyrażać swoją osobowość nie tylko poprzez ubranie, ale także wózek, który był nieodłączną częścią jej image’u.

– Moja młodsza siostra urodziła się z rozszczepem kręgosłupa i od dziecka jest użytkownikiem wózka – mówi Ailbhe Keane, założycielka i dyrektor kreatywna Izzie Wheels. – Kiedy dorastała frustrowała się, że nie ma zbyt wielu możliwości, żeby spersonalizować wózek.

Ailbhe od zawsze interesowała się sztuką i projektowaniem. W ostanim roku nauki w National Collage of Art and Design w Dublinie postanowiła zrealizować marzenie swojej siostry i zaprojektowała kolekcję stylowych osłon na koła jej wózka. Zestaw nazwała zdrobnieniem imienia Isabel – Izzie.

Od tej pory Izzie mogła już swobodnie dostosowywać styl wózka do swoich potrzeb. Kreatywne siostry postanowiły tym rozwiązaniem podzielić się z innymi. W ten sposób artystyczny projekt ewoluował w biznes.
Czytaj także: Do Pierwszej Komunii Świętej na wózku?

Dzisiaj Izzie Wheels to platforma na której można wybierać spośród setek wzorów. Wśród nich są też grafiki stworzone przez świetnych ilustratorów: Petera Donnelly’ego, Fuchsię Macaree, Steva Simpsona, Paulę McGloin, a także polskiego artystę Karola Bancha (jego projekt będzie można wybrać z nadchodzącej letniej kolekcji).

– Otrzymałem e-maila i pomyślałem, czemu nie, jeśli kogoś to uszczęśliwi to jasne! – odpowiada na moje pytanie o to dlaczego wziął udział w tej inicjatywie Karol. Co pojawi się na kółkach jego autorstwa?

– Mogę jedynie zdradzić, że na kółku pojawi się cała rodzina ludzików, które to mają sprawić, aby każdy się uśmiechnął. Chciałem jakoś pomóc, a jeśli mogę to zrobić przez rysunek, to tym lepiej! Dla mnie to zaszczyt. Mam nadzieję, że właścicielowi się spodoba i to rozjaśni jego/jej dzień.

Dochód ze sprzedaży tych limitowanych osłon na koła jest przeznaczany na fundacje wspierające osoby z rozszczepieniem kręgosłupa.

Nietrudno się domyślić, że ideą zachwycili się nie tylko użytkownicy wózków – 40 tysięcy w samej Irlandii i ponad 640 tysięcy w Europie i USA. Również świat biznesu docenił kreatywność, realizację i potencjał Irlandek. Działają zaledwie 9 miesięcy, a już odebrały 4 nagrody za przedsiębiorczość, w tym brązowy medal w kategorii PRODUKT w konkursie Startup Awards 2017 Banku Irlandii oraz 1. miejsce w prestiżowym konkursie Accenture Liderzy Jutra 2017.
Czytaj także: Pionowy wózek inwalidzki, który zmieni życie tysięcy ludzi

– Dotychczas użytkownicy wózków bywali zawstydzeni lub zakłopotani z powodu swojego brzydkiego pojazdu, wygrana pozwoli nam dalej przełamywać piętno wokół osób jeżdżących na wózkach i pozwoli im bardziej wyrażać siebie – mówiła podczas ogłoszenia wyników Ailbhe

Trzymamy kciuki za misję dziewczyn i zachęcamy Was do dzielenia się tą historią. Być może wśród Was są osoby, którym taka drobna, ale jakże wielka zmiana wniesie w życie nową energię i radość.

...

Bardzo cenne.

BRMTvonUngern

Niewidomy wirtuoz fortepianu
J-P Mauro

Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Przez miesiąc jest w stanie opanować najtrudniejsze dzieła muzyki fortepianowej.

Nobuyuki Tsujii urodził się niewidomy z powodu wady zwanej małooczem. Rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 4 lat, a trzy lata później zdobył pierwszą nagrodę w konkursie dla niewidomych muzyków organizowanej przez Stowarzyszenie imienia Helen Keller w Tokio. Tsujii po raz pierwszy zagrał koncert z towarzyszeniem orkiestry w wieku 10 lat, natomiast zaczął występować w solowych recitalach mając zaledwie 12 lat.

W 2011 roku wystąpił w Sali koncertowej Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 2014 roku reżyser Peter Rosen nakręcił dokument o życiu Nobuyuki Tsujii pt. Touching the Sound.

Nobuyuki potrafi czytaj w języku Braille’a, jednak woli uczyć się utworów ze słuchu. Posiada nagrania osobno partii dla prawej i lewej ręki, łącząc je po zapamiętaniu każdej z nich. Jest to proces czasochłonny, jak mówi Nobuyuki:

„Określam te nagrania „nutami dla uszu”. Nauczenie się krótkiego fragmentu utworu zajmuje mi nawet kilka dni, jednak po miesiącu potrafię już zagrać cały koncert lub sonatę”.

Nobuyuki Tsujii nagrał 10 płyt ze znaną muzyką fortepianową oraz z własnymi utworami. Tworzy między innymi muzykę filmową.

W 2016 roku wystąpił ponownie w Carnegie Hall w koncercie pt. „Elegy for the Victims of the Tsunami” upamiętniającym ofiary tsunami, które zniszczyło miasta w Japonii 11 marca 2011 roku.

Song: Nocturne in C-Sharp minor | Singer: Nobuyuki Tsujii
Nobuyuki Tsujii
Nobuyuki urodził się niewidomy z powodu wady zwanej małooczem. Rozpoczął grę na fortepianie w wieku 4 lat. W wieku 7 lat wygrał pierwszą nagrodę w konkursie dla niewidomych muzyków w Japonii. Tsujii po raz pierwszy zagrał koncert z towarzyszeniem orkiestry w wieku 10 lat, natomiast zaczął występować w solowych recitalach mając zaledwie 12 lat. Wystąpił w prestiżowej Sali koncertowej Carnegie Hall w 2011 roku. Powstał film dokumentalny pt.“Touching the Sound”, przedstawiający jego życie od narodzin aż do debiutu w Carnegie Hall.

...

Wspaniale Smile

BRMTvonUngern

Z domu dziecka na plan filmowy
Joanna Operacz | Czer 10, 2017

Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Czy można w jeden dzień zostać reżyserem, aktorem albo kamerzystą? Można – także wtedy, kiedy jest się dzieckiem i dźwiga się na plecach bagaż niełatwych doświadczeń. Takie rzeczy dzieją się na warsztatach filmowych organizowanych przez Akademię MDP dla dzieci z rodzinnych domów dziecka.

Grupa młodych ludzi pracujących w branży filmowej postanowiła wykorzystać swoje umiejętności i pasje, żeby zrobić coś dobrego dla osieroconych dzieci. Nazwali się Akademią MDP – Make Dreams Possible. W ubiegłym roku zorganizowali warsztaty filmowe dla pół setki dzieciaków. W roku powtórzą to przedsięwzięcie – tym razem dla 80 osób.

Dzieci nagrają teledysk do piosenki Grzegorza Ciechowskiego „Biała flaga”. Wystąpią jako aktorzy, przygotują scenografię, oświetlenie i efekty specjalne, a także będą obsługiwały kamery. Dowiedzą się, jak się robi sztuczny śnieg i grzmoty, i ucharakteryzują kolegów. To wszystko oczywiście z pomocą profesjonalistów, którzy najpierw wprowadzą je w tajniki swojej sztuki.

Warsztaty to świetna zabawa i okazja do poznania od kulis fascynującego świata filmu, ale organizatorom z Akademii MDP chodzi również o to, żeby zaszczepić w dzieciach wiarę w siebie. Podczas warsztatów mają one okazję, żeby nauczyć się przekuwać talenty i marzenia w konkretne przedsięwzięcia. Ta umiejętność przydaje nie tylko temu, kto chce zostać gwiazdą filmową.

Edyta Wojtasińska, mama zastępcza i przewodnicząca Koalicji na rzecz Opieki Zastępczej, mówi, że podczas ubiegłorocznych warsztatów dzieci dostały znacznie więcej niż wiedzę o tym, jak powstaje film:

Wiele z nich od tego dnia zaczęło marzyć, odkrywać swoje pasje. Zostało w nich poczucie, że mogą – mogą myśleć o swojej przyszłości, mogą robić coś, na czym im zależy. Zapamiętały, że warto mieć cel, i że trzeba włożyć wysiłek w jego osiągnięcie.

Organizatorom warsztatów Akademii MDP udało się namówić kilkudziesięciu znajomych z branży filmowej do tego, żeby poświęcili swój czas dzieciom, a największe domy produkcyjne – żeby wypożyczyły za darmo sprzęt. Ale potrzebne są też pieniądze. Trzeba wynająć studio, wypożyczyć albo zrobić kostiumy i rekwizyty, przygotować efekty specjalne itd. Zbiórka na tegoroczne warsztaty już się skończyła, ale planowane są kolejne.

Akademię MDM można znaleźć m.in. na Facebooku.

[link widoczny dla zalogowanych]

Te dzieci potrzebuja pomocy...

BRMTvonUngern

Grają w filmie, którego nigdy nie zobaczą. Niewidomi aktorzy na planie
Dominika Cicha | Sier 08, 2017
fot. Katarzyna Kojzar
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


„Nie robimy żadnej chały” - mówi Artur Dziurman, szef teatru ITAN i reżyser filmu „Wykluczeni”. To opowieść o pasji i profesjonalizmie, czyli o niezwykłych ludziach, którzy nie widzą przeszkód.

A
rtur Dziurman (jak mówi o sobie: aktor-traktor) mógłby w wolnym czasie jeździć na rowerze, grać w tenisa albo opalać się w Grecji. On jednak woli poświęcać się Integracyjnemu Teatrowi Aktora Niewidomego (ITAN), którym opiekuje się od 15 lat.

Pisze scenariusze, reżyseruje, towarzyszy aktorom podczas wyjazdów, zajmuje się postprodukcją, walczy o wsparcie w ministerstwach… Niedawno wraz z ekipą skończył zdjęcia do nowego filmu „Wykluczeni”. Kiedy rozmawiamy, przyznaje: „Skończyliśmy wczoraj o 23, na Kalatówkach, w pustelni św. Brata Alberta”.
Czytaj także: „Byliśmy po prostu zwyczajni!” Niewidome małżeństwo przeżyło razem 72 lata

Bezdomni. Wykluczeni

Kiedyś niewidomi aktorzy grali w samym sercu Krakowa. Dzisiaj spotykają się na próbach w podziemiach kościoła św. Stanisława Kostki. Zagrali już 1300 spektakli w całej Polsce i poruszyli niejednego widza. Mimo to wciąż nie mogą otrzymać statusu instytucji kultury, a co za tym idzie – własnej siedziby, etatów, sceny, garderoby, kasy biletowej… Choć wciąż ktoś klepie Artura Dziurmana po plecach i mówi: „Świetna idea, róbcie tak dalej”, nic się nie zmienia. Teatr nadal jest bezdomny.

Dwa lata temu stworzyli film „Marzenie”. Na planie towarzyszyli im m.in. Anna Korcz, Krzysztof Globisz czy Dorota Pomykała. Niestety, produkcja nie poprawiła ich sytuacji. Może pomogą „Wykluczeni”, których zobaczymy jesienią w TVP?

„Wybraliśmy 7 osób, które przedstawiają kawałek swojego życia prywatnego i opowiadają o teatrze. Jesteśmy u nich w domu, pokazujemy ich tryb pracy” – mówi Aletei Artur Dziurman.
Czytaj także: Dlaczego ludzie płaczą, gdy po raz pierwszy w życiu widzą kolory?

Niewidomi profesjonaliści

Członkowie teatru ITAN to aktorzy z prawdziwego zdarzenia. Kilka lat temu skończyli 26-miesięczny kurs prowadzony przez pracowników akademii teatralnej w Krakowie. 40 godzin tygodniowo, ciężka praca, dokładnie takie same zajęcia, jakie zaliczają studenci aktorstwa. Żadnej taryfy ulgowej. „Nie robimy żadnej chały” – podkreśla Artur Dziurman. Aktorzy muszą zasuwać podwójnie, nierzadko pot leje im się po plecach. Ćwiczą choreografię, uczą się tekstów, pracują z reżyserem. Mają dopracowane kostiumy i makijaże. Musi być przecież perfekcyjnie!

Niektórzy nie widzą od urodzenia, inni stracili wzrok (albo jego część) trochę później. Jedni dostrzegają światło, drudzy mgłę, inni są w swojej ciemności zupełnie sami. Wszystkich łączy prawdziwa pasja i poczucie, że mogą liczyć na siebie nawzajem.

Teatr dodaje im pewności siebie i pozwala czerpać radość z życia. Uczy, rozwija. Czasem jest źródłem zabawy, a czasem działa terapeutycznie. Niewidomi aktorzy mają do siebie dystans. Dowód? Hasło na ich stronie internetowej: „Koniec i bomba! Kto nie widział ten trąba!”. „To już 15 lat roboty z ludźmi, z którymi związałem się kumpelsko. Nie tylko zawodowo, ale i przyjacielsko” – przyznaje Artur Dziurman.

W ich repertuarze znalazły się m.in. spektakle „Brat naszego Boga”, „Kot w butach w Hollywood”, „Cyganeria”, „Czarna dama na wesoło” czy „Promienie ojcostwa”. Wypatrujcie! Może oprócz filmu w TVP będziecie mieli okazję spotkać ich na żywo na pobliskiej scenie?
Czytaj także: Niewidomy wirtuoz fortepianu
Galeria zdjęć

*Teatr ITAN działa przy fundacji o tej samej nazwie i kontynuuje dorobek Stowarzyszenia Scena Moliere w Krakowie. Istnieje od 15 lat, gromadzi stałą ekipę 25 niewidomych lub niedowidzących aktorów, zagrał już 1300 spektakli w całej Polsce. Aktorzy spotykają się na krakowskich Dębnikach, w podziemiach kościoła św. Stanisława Kostki

...

Znakomite.

BRMTvonUngern

O tym, jak muzyka przemieniła życie staruszka z demencją
Dolors Massot | Sier 14, 2017
Tamas Panczel Eross - Shutterstock
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


95-letni Edward Harry choruje na depresję. Na szczęście, jego stan zdrowia poprawił się dzięki niezwykłemu pomysłowi opiekuna.

T
o będzie wzruszająca opowieść o Samie i Edzie lub – innymi słowy – historia o tym, jak muzyka może przemieniać ludzi.

Sam Kinsela to młody mężczyzna z Somerset (Wielka Brytania). Przed dwoma laty rozpoczął pracę w domu spokojnej starości Mellifont Abbey. Pełnił funkcję koordynatora zajęć uaktywniających. Ed był jednym z jego najstarszych podopiecznych. Miał 93 lata i zmagał się z zaawansowaną demencją.

Sam wspomina, że z powodu demencji Ed miewał poważne depresje. Nie nawiązywał kontaktu ani z personelem, ani z odwiedzającymi. Często walił pięściami w podłogę i krzykiem wzywał pomocy lub bywał bardzo przygnębiony. Sam ze smutkiem obserwował, że Ed nie był nawet świadomy swoich wrzasków.

Pewnego dnia Sam opowiedział Edowi, że gra w zespole. Staruszek odpowiedział, że grywał na fortepianie. Obu muzyków nagle połączyła więź przyjaźni.
Czytaj także: 98-letnia staruszka od lat pisze tysiące listów. Do kogo je wysyła?

Stary jazzman

Chłopak zagrał kilka klasycznych utworów i zauważył, że Ed „wydawał się szczęśliwy mogąc znów posłuchać muzyki”. Pewnego razu, gdy Sam wspomniał „Georgia on My Mind” Raya Charlesa, zorientował się, że jego podopiecznego „łączy z muzyką jazzową szczególnie silna miłość”.

W celu zdobycia „klawiszy”, Sam nawiązał kontakt z bratankiem Eda i w ten sposób rozpoczęła się przemiana starszego pana. „Personel nie mógł się nadziwić słuchając gry swego pacjenta, a wzruszona wspomnieniami jego żona obficie roniła łzy”.

90 ochotników w tydzień

Zachowanie Eda zaczęło się zmieniać niemal natychmiast. Sam postanowił poszukać dla niego muzyków zainteresowanych wspólną grą. „Odpowiedź na ogłoszenie była fantastyczna. W ciągu tygodnia zgłosiło się około 90 muzyków. Niektórzy z drugiego końca kraju. A wiele innych osób życzyło nam szczęścia w poszukiwaniu ochotników” – wspomina.

Ku ogromnemu zaskoczeniu ogłoszenie zobaczył także muzyk, który dawniej grał z Edem w zespole. Postanowił go odwiedzić i zaoferował pomoc.
Czytaj także: Prymicję miał w wieku 76 lat. Bo nie ma zbyt późnych powołań

„Jego spojrzenie było nie do opisania”

W grudniu 2015 roku Sam zorganizował w domu spokojnej starości „niespodziankę”. „Nikt z nas nie wiedział, jak Ed na to zareaguje”. Podszedł do fortepianu, zasiadł przy instrumencie i jakby odzyskał siły. „Jego spojrzenie było nie do opisania, a szczęście powróciło zarówno do niego, jak i do jego żony. To rzeczywiście było dla wszystkich bardzo wzruszające doświadczenie”.

Muzyka wzbogaca umysł i ducha

Sam, który obecnie zawodowo zajmuje się muzyką, twierdzi: „To wydarzenie uświadomiło mi siłę muzyki, która wzbogaca ludzki umysł i ducha”. Dlatego też „od tamtego czasu muzyka stanowi ważną część naszego domu i codziennego życia Eda. To zmieniło atmosferę, lecz co najważniejsze, całkowicie zmieniło życie Eda”.
Czytaj także: 4-latka zaczepiła starszego wdowca w sklepie. I tak zaczęła się ich niesamowita przyjaźń

Sam jest teraz producentem muzycznym wielu angielskich zespołów, takich jak Twin Atlantic czy Void. Opowiedział Aletei, że po doświadczeniu pracy w domu spokojnej starości w latach 2015-2016 nie wrócił już więcej do tego zajęcia, jednak śledzi poczynania Eda. „Nadal mieszka w tym samym domu, a dzięki jego muzyce także stan pewnej kobiety o imieniu Joy znacznie się polepszył. Joy kocha muzykę i gdy Ed gra, ona śpiewa i płacze ze wzruszenia”.

Tekst pochodzi z hiszpańskiej edycji portalu Aleteia

...

To dopiero! Sztuka mozna czynic dobro!

BRMTvonUngern

Piosenka, która pomaga walczyć z rakiem
Mateusz Stolarski

Udostępnij
Komentuj
Drukuj
Czy piosenka może pomóc w walce z rakiem? Lecrae razem z Tori Kelly udowadniają, że tak! Jeśli Ty albo ktoś bliski zmaga się z chorobą – posłuchaj!

Patrzę na teledysk do „I’ll find you” i… się wzruszam. Bo wiem, o czym jest. I rozumiem. Gdy zdejmuję słuchawki z uszu i wstaję – robię to z większą nadzieją. I pokojem w sercu. Dlatego wiem, że kawałek Lecrae pomaga. Polecam i wam!

Każdy szuka szczęścia, a choroba tak często atakuje znienacka. Nowotwory są prawdziwą plagą naszych czasów i trudno znaleźć osobę, która nie miała z nimi do czynienia. Z własnego doświadczenia, albo wśród rodziny czy znajomych.
Najmłodsi i ich walka z rakiem

Szczególnie poruszające są historie najmłodszych, którzy tak często zmagają się z cierpieniem i rakiem. To właśnie nim dedykowany jest ten utwór. Tym bardziej, że pomoc, którą niesie, nie jest tylko duchowa. Utwór promuje i wspiera szpital dziecięcy St. Jude, który specjalizuje się w leczeniu raka u dzieci.

„Wiszę na nici
I wszystko, czego się trzymam, to modlitwy
I każdy oddech jest jak bitwa
Czuję, że nie jestem przygotowany
I że śmierć puka do drzwi”.

Ta piosenka pomaga, bo jest prawdziwa. Lecrae nie udaje, że wie wszystko i że mimo raka – jest „happy”. Choroba zmusza stanięcia do walki. Nie tylko na poziomie fizycznym, ale też duchowym. Znacie to, prawda? Jeśli stoisz w obliczu choroby – wiesz, że inni nie są w stanie zrozumieć wszystkiego. Żaden człowiek nie jest w stanie pomóc tak, jakbyś chciał.

„Uśmiecham się każdemu w twarz
Płaczę, gdy tylko opuszczą pokój
Nie znają bitwy, z którą się mierzę
Nie rozumieją, przez co przechodzę”.
Czytaj także: Ta piosenka będzie dla Ciebie kołem ratunkowym na jesienną chandrę

Wytrzymaj! Znajdę cię…

Nigdy nie przechodzisz tego sam/sama. Taka prawda. Cieszę się, że kawałek pokazuje całą prawdę. Bo oprócz walki do ostatniego tchu, trudu i ogromu wątpliwości prawdą jest, że jest Ktoś, kto zawsze ciebie szuka. On mówi „Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż Pan, Bóg twój, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci” (Pwt 31,6).

„Diabeł próbuje grać z moją duszą
Po prostu próbuję znaleźć, dokąd iść
Próbuję zapamiętać drogę
Próbuję wrócić do domu
Ale nie mogę zrobić tego sam
Dlatego właśnie ufam Tobie
Bo nie wiem, gdzie indziej pójść
I nie wiem, co innego zrobić”.

Lecrae razem z Tori Kelly w „I’ll find you” podnoszą na duchu i budzą wiarę. „Wytrzymaj jeszcze trochę, znajdę Cię!” – śpiewają w imieniu Boga. Nie dają łatwych odpowiedzi i naiwnego pocieszenia, ale nie pozostawiają wątpliwości – jest NADZIEJA!

Więc nie poddawaj się! Niech ból będzie źródłem siły, a strach niech pobudza wiarę! Wygrana jest warta walki. Nawet jeśli nie wiesz, co będzie jutro. I czy się jeszcze obudzisz na tym świecie. Gdy siły słabną, a ciemny mrok przesłania myśli – wtedy puść raz jeszcze „I’ll find you”. Ja na pewno tak zrobię.
Czytaj także: Ostatnia piosenka Whitney Houston była krzykiem do Boga

Song: I'll find you | Singer: Lecrae ft. Tori Kelly
Lecrae ft. Tori Kelly
Lecrae – amerykański raper, zdobywca nagród Grammy i autor 8 albumów. W swojej twórczości porusza się między wieloma gatunkami – nie boi się łączyć stylów i chętnie nagrywa z artystami grającymi soul, reggae czy też rock.

Tori Kelly – amerykańska artystka, która popularność zdobywała najpierw na YouTube. Wzięła udział w „Amerykańskim Idolu”. Wydała do tej pory jeden album „Unbreakable smile” (2015). Podkładała głos pod słonicę Meena w animacji „Sing”.

...

Cenne.

BRMTvonUngern

Piosenka, która daje nadzieję w zmaganiu z chorobą
J-P Mauro
Komentuj


Udostępnij
Komentuj


Inspiracją do „I'll Find You” były historie bliskich osób znanego chrześcijańskiego rapera - Lacrae.

L
ecrae rozpoczął swoją karierę artystyczną jako chrześcijański raper, wydając w 2004 roku swój debiutancki album Real Talk. Jego kolejne albumy zdobyły dwie Nagrody Grammy oraz siedem nagród Dove. Szósty album artysty pt. Gravity zdobył Nagrodę Grammy dla najlepszej płyty z muzyką gospel.

Piosenka I’ll Find You pochodzi z płyty zatytułowanej All Things Work Together, nagranej w 2017 roku. W tym kawałku do rapera dołączyła piosenkarka i twórczyni piosenek Tori Kelli. Teledysk był inspirowany historiami bliskich osób Lacrae, które zmagają się z nowotworem i został nagrany w Glendale Memorial Hospital, w Los Angeles.

Lecrae pisze o tym na swoim koncie na Instagramie:

Życie jest cennym darem. Darem, który przyjmujemy jako oczywistość do momentu, gdy nie jest zagrożone. Ból może być tym momentem, w którym zaczniemy doceniać każdą chwilę naszego życia. Dlatego napisaliśmy piosenkę, aby dzielić się nadzieją pośrodku bólu. Gdy ją pisaliśmy, niektórzy z naszych bliskich zmagali się z chorobą nowotworową. Chcemy zachęcić ich, aby byli dzielni i powiedzieć im, że czekamy, mamy nadzieję, modlimy się i walczymy razem z nimi. Niektórzy zostali uwolnieni od bólu na zawsze, inni wciąż walczą. Trzymajcie się!

Czytaj także: Matt Maher dzieli się w swojej piosence trudnym doświadczeniem straty ojca
Song: I'll Find You | Singer: Lecrae ft. Tori Kelly
Lecrae ft. Tori Kelly
Lecrae – amerykański raper, zdobywca nagród Grammy i autor 8 albumów. W swojej twórczości porusza się między wieloma gatunkami – nie boi się łączyć stylów i chętnie nagrywa z artystami grającymi soul, reggae czy też rock.

Tori Kelly – amerykańska artystka, która popularność zdobywała najpierw na YouTube. Wzięła udział w „Amerykańskim Idolu”. Wydała do tej pory jeden album „Unbreakable smile” (2015). Podkładała głos pod słonicę Meena w animacji „Sing”.

...

To rzeczywiscie przezycia...

BRMTvonUngern

Grzegorz Wilk: bycie sobą to bardzo trudna rzecz, najtrudniejsza
Anna Malec | 11/12/2017
EAST NEWS
Komentuj



Udostępnij



Komentuj



Grzegorza Wilka znacie z programów „Jaka to melodia”, „Twoja twarz brzmi znajomo” i oratoriów Piotra Rubika. Człowiek z nieziemskim głosem, kilkoma zawodami i… 60-procentowym niedosłuchem! Jaki jest i dlaczego nie zawsze podoba mu się ten świat? Przeczytajcie.

A
nna Malec: Chłopak z Grodkowa, który przyjeżdża do Warszawy, postanawia sam dla siebie stać się bohaterem i żyć na 100 procent. Udało Ci się to? Jesteś dzisiaj tu, gdzie chciałeś być?

Grzegorz Wilk: Bywam. Ale różnie jest z tą wewnętrzną siłą. Kiedy byłem młodszy, nie widziałem żadnych przeszkód, parłem do przodu, myśląc, że pewne schematy można przełamać a mury głową przebić. Rzeczywistość jednak bywa rozczarowująca.

Kiedyś uważałem, że wszystkiego trzeba spróbować, że wszystko można. I faktycznie teoretycznie tak jest, ale czy ja naprawdę tego chcę? Kiedyś robiłem mnóstwo rzeczy, a teraz zadaję sobie podstawowe pytania: po co, dla kogo.

Wiem, że jest cała masa wrażliwych ludzi, którzy doceniają warsztat, nietuzinkowość, wspaniałych artystów, którzy nie klepią chałtury, nie lansują siebie, ale pewne postawy.

Ja również zostałem wychowany w tym duchu i mam wrażenie, że odstaję trochę od tego, co się obecnie dzieje na rynku. I mam takie credo: „Jeśli nie widzimy przeszkód, to ich po prostu nie ma”, ale ja zacząłem je ostatnio zauważać.

Co się stało, że zacząłeś je widzieć?

Może to, że mam świadomość, że nie wszystko zdążę zrobić? Że na różne sytuacje otworzyły mi się oczy?

Myślę też, że to kwestia pewnego braku elastyczności – ja nie potrafię lansować się w mediach społecznościowych, a teraz wszyscy to robią. Musi się tam znaleźć wszystko, łącznie z tym, co i z kim jemy, co robimy, nawet jeśli nie robimy. Ja tak nie potrafię. Nie chcę być naganiaczem, cwaniaczkiem, który chce pokazać jakąś alternatywną, nieistniejącą rzeczywistość. Jestem szczery.

Dzisiaj jest w Tobie więcej goryczy i rozczarowania, czy jednak wciąż więcej masz w sobie marzeń i ideałów, z którymi zaczynałeś?

Nie odniosłem żadnej większej porażki albo o nich po prostu zapomniałem, przekuwając na jakiś kolejny mały sukcesik. Jestem zazwyczaj witany bardzo miło, czy to w sklepie, czy w barze, bo program „Jaka to melodia” kojarzy się raczej dobrze.

Ale wydaje mi się, że jestem już zwyczajnie zmęczony boksowaniem się w sferach, o których nie mam pojęcia, zabawa w sklep nigdy mnie nie kręciła – nie jestem urodzonym sprzedawcą. Przez ponad 20 lat szukam managera, a na razie wszystko organizuję sam – koncerty, projekty, bywa, że mało czasu zostaje na to, co powinienem robić, czyli na muzykę.
Czytaj także: Leski: po 10 latach pracy na etacie postawiłem na muzykę

Artysta nie z tej epoki

Piszesz też swoje teksty, w których odsłaniasz wrażliwszą część siebie, jest w nich przesłanie.

Tak, bo ja jestem wrażliwy chłopak. Wychowałem się na poezji Gałczyńskiego, Baczyńskiego, Szymborskiej, Leśmiana. Ale to jest zupełnie inny level, niż to, co usłyszysz, kiedy włączysz jakieś komercyjne radio. A to, co tam jest, wewnętrznie mnie rani.

Nieświadomość jest błogosławieństwem, a ja mam ją coraz większą i jest mi zwyczajnie smutno, kiedy słucham niektórych tekstów młodych artystów. Przeraża mnie to, że dla pieniędzy robi się dzisiaj tyle kiepskich rzeczy.

Zalewa nas lawina pseudo-aktorów, pseudo-wokalistów, którzy nie tylko nie potrafią zrobić tego, za co dostają pieniądze, ale też nie potrafią nawet wyraźnie mówić! Dlaczego lansujemy ich, a nie tych, którzy naprawdę coś potrafią? Mam wyjątkową alergię na wszędobylską ostatnio tandetę i bylejakość.

Chcesz być teraz obrońcą polskości i czystości języka?

Ja tylko chcę, żeby było dobrze! Jeśli nadajemy czemuś rangę wybitnego i świetnego, to niech to takie będzie. Niech to będzie wzorem. Niech artystyczne wykonanie ma znamiona artyzmu. Jeśli dajemy komuś Fryderyki albo inne nagrody, to niech to nie będzie przypadkowe rozdawanie „nagródek”, bo ktoś ma „interesik”.

Dziś hitem nie jest to, co zostało zaakceptowane przez ludzi i podniesione do tej rangi, ale to, co zostało wyprodukowane z naklejką „hit”. Coraz częściej mam wrażenie, że nie ma już czego słuchać.

Dlatego decydujesz się na współpracę z takimi artystami, którzy w tym biznesie są od wielu lat i mają na swoim koncie tzw. piosenki z tekstem, a nie te wyprodukowane z naklejką „hit”?

To oni decydują się na współpracę ze mną. Uwielbiam takie występy i takich artystów! Występy ze śp. Zbyszkiem Wodeckim, z Włodzimierzem Korczem, z Alicją Majewską, to dla mnie uczty! To jest przekaz, ekspresja, muzykalność, ten poziom wrażliwości, który kocham. To jest artystyczne zawodowstwo.

Podobno dostałeś muzyczny testament od Zbigniewa Wodeckiego. Powiedział, żebyś się uczył jego piosenek, bo jeszcze będziesz je śpiewał. Będziesz?

Tak mi powiedział. Wtedy myślałem, że to jak zwykle jego czarny humor. A jeśli chodzi o śpiewanie piosenek Zbyszka, to już są zabiegi menadżerskie, rodzinne, nie mam na to wpływu.
Czytaj także: Wygrał „Azja Express”. Po co Bóg takiemu superzaradnemu facetowi?

Muzyk z 60-procentowym niedosłuchem

Nie masz też wpływu na to, co dzieje się z Twoim słuchem. 60-procentowy niedosłuch bardzo przeszkadza w pracy zawodowego muzyka?

Oczywiście, że przeszkadza i zawsze przeszkadzał, tylko nie zawsze zdawałem sobie z tego sprawę. Nie wiedziałem, co się dzieje. Staram się rozwiązywać ten problem jak mogę, aparatami, dousznymi słuchawkami trójdrożnymi. Zobaczymy do kiedy mi los i Bóg pozwoli wykonywać ten zawód.

Nie ukrywam, jest to dodatkowe obciążenie. Zawsze zastanawiam się, czy następny koncert będzie tak dobry, jak poprzedni. Jeśli chodzi o przekaz, to tego się nie boję, bo w momencie, kiedy mam mikrofon, kiedy widzę moją publiczność, przeżywam spotkanie. I to uwielbiam. Ale zawsze się modlę, by nie zmieniło się np. ciśnienie atmosferyczne. Moje uszy to czują.

Wygrywając odcinek w programie „Twoja twarz brzmi znajomo” pierwszy raz publicznie powiedziałeś, że niedosłyszysz. Mówiłeś też, że strasznie się tego wstydzisz. A potem zostałeś zalany lawiną wdzięczności od osób, które dzięki Tobie przestały się bać…

Tak, to prawda. Dostałem setki maili zwrotnych i do dziś, w najmniej oczekiwanych momentach dowiaduję się, że pomogłem wielu ludziom.

Tobie takie informacje pomagają?

Oczywiście, że tak. Dają świadomość, że jestem nie tylko miechem do dmuchania powietrza, ale czasem pojawia się ta wartość dodana. Niosę tym ludziom, prócz oczywiście miłych chwil z piosenką, także jakąś nadzieję, a często nawet sens życia.

Nawet niedawno zadzwonił do mnie pan, który powiedział, że pamięta mój występ sprzed trzech lat, i do tej pory jest mi wdzięczny, bo jego syn właśnie niedosłyszy. Dzięki temu, co powiedziałem zobaczył, że niedosłuch to nie jest wyrok skazujący na dożywotnią karę. Można z tym parę rzeczy zrobić.
Czytaj także: Wojciech Malajkat: Wierzę w Mikołaja [wywiad]

Życie na maksa

Wikipedia mówi, że jesteś nie tylko wokalistą, ale też nauczycielem techniki i informatyki, socjologiem, dziennikarzem radiowym, zrobiłeś specjalizację francuską na filologii polskiej i dyplom technika dentystycznego! Myślisz o tym, żeby zacząć korzystać z tych wielu swoich innych zawodów? Masz takie myśli, czy mimo wszystko będziesz wierny muzyce?

Jak niedługo zupełnie ogłuchnę, to pewnie będę musiał się przebranżowić Smile

. Ale jeszcze nie teraz. Na tyle lubię występy i kontakt z moją publicznością, która jest coraz liczniejsza, z czego bardzo się cieszę, że absolutnie nie mógłbym z tego zrezygnować. Scena i muzyka to miłość mojego życia.

A te zawody, które sobie kiedyś zrobiłem, to był wielki zryw moich przeróżnych życiowych pomysłów i chęci – zawsze na skrajnych biegunach. Wtedy mi się wydawało, że to ma sens – i miało – robiłem to, co chciałem.

Dziś widzę, że się zagalopowałem – gdybym chciał wykonywać te zawody, które miały być moimi życiowymi spadochronami, to musiałbym się ich uczyć od nowa.

Miałeś takie poznawcze ADHD?

Tak i cały czas je w sobie mam! Tylko teraz mam motywację, żeby się poskramiać. Życie jest zbyt krótkie, żeby robić wszystko. Jeżeli już coś robimy, to róbmy to po prostu dobrze, skupmy się maksymalnie na jednej rzeczy. Ja zawsze staram się robić wszystko na 100 proc., ale doba ma niestety tylko 24 godziny, więc wszystkiego się zwyczajnie zrobić nie da, trzeba wybierać.

Często podkreślasz to robienie wszystkiego na 100 procent. Skąd to masz? Wychowanie, rodzina? Tego raczej nie uczymy się po 30-tce.

Chyba z radości tego, co udało mi się do tej pory zrobić. Obserwuję świat, choć nie zawsze jestem w stanie dostrzec sedno sprawy. A robienie czegoś na 100 procent pozwala mi mieć z tego pełną satysfakcję, bo wiem, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy.

Czy mogę być dumny z siebie, kiedy mi się coś przypadkowo udało? Raczej nie. Ale jeżeli włożyłem w to masę pracy, jest ona doceniona, i do tego udaje mi się pracować z ludźmi, którzy też tak działają, to jest właśnie kwintesencja mojej wizji sukcesu. Nieprzypadkowego.
Czytaj także: Między demonami a rozmową z Bogiem. Marcin Styczeń opowiada o otchłani i nadziei w pieśniach Cohena

Bycie sobą to trudna sztuka

Najważniejsze wartości, którymi się w życiu kierujesz?

Zrozumienie, empatia – to dla mnie ważne. Ale nie zawsze dobrze na tym wychodzę. Bo zazwyczaj oczekiwania są takie: to ja powinienem rozumieć kogoś – ten ktoś mnie niekoniecznie.

Jeśli pod wartość mogę podciągnąć dążenie do tzw. „bycia sobą”, to tak zrobię, ale to jest bardzo trudna rzecz. Najtrudniejsza. Żeby być sobą trzeba dojrzeć i pewne rzeczy zrozumieć. Cały czas się tego uczę. Bycie sobą zobowiązuje, bo to jest określony układ zasad, poglądów, bycie w pełni ukształtowaną jednostką.

Kryzysy i zauważanie tego, co trudne, pomagają w byciu coraz bardziej sobą?

Oczywiście, matematyka jest w tym względzie bardzo prosta.

Kim jest Grzegorz Wilk?

Poszukiwaczem, który ciągle wątpi, ciągle się zastanawia. Ciągle, mimo tego, że ma już 44 na karku, zadaje sobie pytania nastolatka – dlaczego, po co, jaki jest sens? Ciągle popełniam błędy. I mam wrażenie, że ciągle jeszcze nie zasłużyłem na to, żeby powiedzieć, że jestem sobą.

Bycie sobą to pewien rodzaj niezłomności. To człowiek, który w każdych warunkach potrafi zachować się tak samo, być wiernym swoim wartościom. A jeszcze nie wiem, czy potrafię być niezłomny. Jeszcze się sprawdzam.

Staram się zauważać pozytywy w tym, co negatywne. Czasem pozwalam sobie płynąć z prądem. Całe lata płynąłem pod prąd i ostatecznie okazało się, że po takim wojowaniu z nurtem jestem ciągle w tym samym miejscu, podczas, gdy inni są już w zupełnie innym punkcie życia.

Nie chodzi o to, żeby zawsze płynąć pod prąd. Spoglądam na życie wielowymiarowo i wieloaspektowo.

Płynięcie z prądem i dbanie o to, by nie stać się zdechłą rybą to chyba trudna rzecz?

Pozwalam sobie na to po cichu. Chcę też trochę pożyć, bo nie o to chodzi, żeby cały czas ze wszystkimi walczyć. Jest oczywiście trochę rzeczy, które mi się nie podobają, mówię o tym wyraźnie, i te rzeczy są do zmiany.

Ale nie mamy się też zawsze klepać po plecach, trzeba nazywać rzeczy po imieniu. Może gdyby więcej osób zaczęło to robić, to coś zaczęłoby się zmieniać na lepsze. Czasem nawet koledze trzeba powiedzieć, że zrobił gniota.

Mam wrażenie, że jesteś człowiekiem z zupełnie innej epoki, wrzuconym w świat, którego nie rozumiesz.

Widocznie tak. I dlatego czasem jest mi smutno, bo już nie wiem, czy chcę ten świat zrozumieć.

Masz w sobie nutkę człowieka z epoki romantyzmu?

Tak, to taki mój swoisty wallenrodyzm – nadstawiać za wszystkich karku, cierpieć za miliony, coś w tym jest. Romantyczność to był mój konik swego czasu. Oczywiście, każdy bohater romantyczny zmaga się z tym samotnie. Więc ja też muszę się z tym samotnie zmagać.

Musisz?

Muszę, bo mam jakieś wewnętrzne parcie, by to nie gotówka decydowała o jakości mojej pracy. A w zasadzie wszyscy idą w stronę jak największych pieniędzy.

Ja też nie odmawiam fajnych zarobków, ale jednak mam przekonanie, że najważniejszy jest koncert, fajnie zrobiona sztuka, zadowolenie publiczności i moja przy tym radość.

Z koncertu nie pamięta się złotówek, tylko emocje, reakcje pod sceną. Nie ma co wyliczać każdej nutki.

Kolędy przez cały rock

Od kilku dni w placówkach Poczty Polskiej i w internecie można kupić Twoją nową płytę, z rockowymi wersjami kolęd. Co to za materiał?

„KOLĘDY PRZEZ CAŁY ROCK”. To jest bardzo dobra rzecz. Troszkę się pochwalę. Praca nad tą płytą to była czysta przyjemność. I efekt też jest przyjemny. Bo z przyjemnością też jest tak, że jak się ją dzieli, to się przecież mnoży.

Nagraliśmy kolędy, które parę lat temu, na potrzeby pewnego koncertu zostały zaaranżowane przez Kubę Mitoraja i Łukasza Damrycha. I tak nam się to dobrze grało, że nie chcieliśmy, żeby ten koncert się skończył! To było nieprawdopodobne.

Choć słaby ze mnie kolędnik – przez 35 lat nie grałem kolęd, w moim domu też nie było takiej tradycji – to naprawdę wiele radości przyniosło mi granie i śpiewanie tych utworów! Radości religijnej, duchowej, radości świąt!

One przenoszą nas w klimat świąt, ale trochę inaczej. Nie tak tradycyjnie z dzwoneczkami. Chcieliśmy czegoś innego. Wypiekamy ciasta, robimy potrawy, wszyscy się krzątają, jest słodko, pachnąco, ale czy wszystko musi się odbywać przy dźwiękach dzwoneczków i flecików? Dlaczego nie gitary? Chcieliśmy, żeby nasze wersje świątecznych piosenek były dla tych, którzy nie stronią od rockowej muzyki.

Dla uspokojenia – to nie żaden heavy metal. To są prawdziwe, świąteczne piosenki. Nam te kolędy sprawiły radość, dlatego możemy nią zarażać! Założę się, że każdy kto ich posłucha, na pewno się uśmiechnie. Ja ich słucham i od razu jest mi lepiej.

...

60% niedosluch i muzyk! To naprawde robi wrazenie.

BRMTvonUngern

Betlejem z Jaworzna. Tu bezdomność przemienia się w miłość
Anna Malec | 25/12/2017

Kamil Szumotalski/Aleteia
Udostępnij





Komentuj

Drukuj

Niby dom dla bezdomnych, a trochę to galeria sztuki, trochę muzeum, trochę pracownia artystyczna, a trochę wspólnota. Choć to ostanie jest tu widoczne najmocniej.

Zamknij oczy i wyobraź sobie klasyczny przytułek dla bezdomnych. Co widzisz? Ja widzę, że jest smutno. Szaro, buro, stare, pewnie darowane meble, wielkie gary na zupę, niedofinansowana kuchnia, jakiś składzik na ubrania. Generalnie bieda.

No. To tu jest zupełnie inaczej. Poznajcie wspólnotę Betlejem. Miejsce podobne zupełnie do niczego!

Niby dom dla bezdomnych, a trochę to galeria sztuki, trochę muzeum, trochę pracownia artystyczna, a trochę wspólnota. Choć to ostanie jest tu widoczne najmocniej.

Dom braci. Już nie bezdomnych

W dom, przerobiony z pustostanu po ponad 100-letnie szkole podstawowej, dobrego ducha tchnął ks. Mirek Tosza. Skoro miasto chciało przekazać ten budynek na jakiś dobry cel, szkoda było nie skorzystać, tym bardziej, że od dawna chciał pomagać bezdomnym.

Kiedy się tu wprowadzał, najpierw sam, w futrynach nie było drzwi ani okien, był jedynie wyremontowany jeden pokój (to w tym wypadku duże słowo, po prostu dało się tam zamieszkać…). Nie było łazienki, kuchni, wody, prądu. Pół roku później do księdza dołączyło dwóch braci – tak o nich mówi, bezdomnych z jego poprzedniej parafii. Wyszli obaj, tydzień po tygodniu, z odwyku, i tak trafili do „Betlejem”.

14 lutego 1996 rok – tę datę ks. Mirek uznaje za moment poczęcia domu. „Jak tylko tu wszedłem, miałem poczucie, że to jest to” – wspomina.

Choć nie mieli zupełnie pieniędzy, powoli dom nabierał kształtów. „Pan Bóg bardzo nam błogosławił. Doświadczaliśmy „łaski początku” – widzieliśmy mocne znaki. Nagle pojawiali się ludzie, którzy dawali nam różne rzeczy, sami z siebie przynosili jedzenie”” – mówi ks. Mirek.

Kiedy pierwszy raz przyjechał do nich biskup, znaleźli starą wersalkę, by miał na czym usiąść. Oni przyjęli go, siedząc na europaletach. Najpierw było zdziwienie, potem błogosławieństwo.
Czytaj także: Czego najbardziej potrzebują bezdomni? Rozmowa z duszpasterzem Wspólnoty Betlejem

Bezdomni pomagają innym. I sobie

Dziś po trudnych początkach nie ma śladu. „Betlejem” tętni życiem. Teraz to dom braci, którzy dobrze się znają i są sobie potrzebni. Jeden odpowiada za gotowanie, drugi za zmywanie, trzeci wypala drewno na ikony, czwarty te deski szlifuje. Wszystko tu gra.

Pan Tomasz: „gotujemy tu sami, dla całego domu i dla ludzi, którzy do nas przychodzą, dla bezdomnych spoza domu także”.

Jak mówi, „tu nie jest ponuro”. Jak wyglądało jego życie przed „Betlejem”? Narkotyki, alkohol, zakład karny, rozpad małżeństwa. „Mieszkam tu od zeszłego roku. Byłem pod wrażeniem, jak tu wszedłem! Ksiądz bardzo się nami opiekuje, ma taką pogodę ducha” – opowiada Tomasz. Choć dodaje, że jego stan psychiczny jeszcze nie jest dobry, to ma nadzieję – na lepsze życie, na odbudowanie rodzinnych więzi.

„Jest mi tu dobrze, moje życie się zmieniło. Wcześniej każdy, nawet mały problem, zatapiałem w alkoholu, myślałem, że to jest dobra droga, ale wszystko wracało, jak tylko wytrzeźwiałem. Teraz jestem trzeźwy, modlę się. Tutaj jest dobrze, tu czuję się bezpiecznie” – mówi Tomasz.

Żeby ktoś mógł zamieszkać w „Betlejem”, najpierw musi tu przyjeżdżać na wolontariat, tydzień albo dwa, do pracy. „Ten dom to owoc pracy wielu ludzi, więc kiedy wchodzisz we wspólnotę, to coś z siebie dajesz. Nie jesteśmy instytucją do obsługiwania biednych” – tłumaczy ks. Tosza.

Jego zdaniem pomaganie bez wkładu tych, którzy tej pomocy potrzebują, jest niemoralne. „Jeśli są zdrowi i mogą pracować, to czemu mieliby tego nie robić? To jest demoralizowanie ludzi i to jest niemęskie. Do tego się często odwołujemy – do poczucia honoru i do męstwa” – wyjaśnia.

Tomasz potwierdza jego słowa. „Kiedyś się tylko brało. Teraz widzę, jak fajnie jest też komuś pomóc, dać coś od siebie, być życzliwym. Wspieramy się nawzajem – czy rozmową, czy pomocą fizyczną. Czuję się dzięki temu potrzebny”.

Codziennie rano mieszkańcy przygotowują żywność dla potrzebujących, np. uboższych rodzin – chleb, warzywa. Dzielą się tym, co mają. Ludzie wiedzą, że mogą na nich liczyć.

O nich też zawsze ktoś się zatroszczy – ostatnio pracownicy jednego z banków złożyli się i przywieźli dużo rożnych rzeczy – kasze, makarony, puszki. „Jedzenia nam nie brakuje” – mówi Tomasz.
Czytaj także: „Prosta historia” po polsku, czyli pielgrzymka na… traktorach
Galeria zdjęć

Bezdomni z galerii sztuki

Dziś w „Betlejem” mieszka 18 osób. Ale wspólnota to także wolontariusze i przyjaciele, którzy na co dzień troszczą się o to, by mury starej szkoły były prawdziwym domem.

To, czego nie można im odmówić, to przedsiębiorczość. Kiedy spłonęła katedra w Sosnowcu, postanowili, że z desek, które jeszcze na coś się nadawały, zrobią ikony.

Tak powstało ponad tysiąc unikatowych dzieł. Dochód ze sprzedaży części z nich przekazali na remont katedry, za resztę wyremontowali kuchnię.

Robienie metodą decoupage i sprzedaż ikon to jedna z podstawowych działalności wspólnoty. Szefem jest tu Kazek, od 13 lat mieszkaniec domu. Przychodzimy do jego warsztatu. „To jest bardzo ważne miejsce, tutaj powstają ikony. Najpierw kroimy deski, potem Sylwek je wypala – to całkowicie ręczna robota, potem skrobanie, papierkiem albo szczotką, następnie je czyścimy, kolejny etap to woskowanie deski i polerowanie” – opowiada.

Dzięki sprzedaży ikon wspólnota zapewnia sobie codzienne utrzymanie.

Styl domu też jest zaskakujący! Mówi Wam coś Hundertwasser? „Byliśmy z moim kolegą księdzem w Wiedniu i weszliśmy do jego muzeum. Zobaczyłem jakie to ciekawe. Bardzo spodobała mi się jego filozofia domu”- mówi ks. Mirek. I tak powstał pomysł, by dom w Jaworznie wyremontować w hundertwasserowym stylu.

Ten austriacki artysta miał taką zasadę, że im bardziej dom udręczony, a ludzie, którzy w nim mieszkają utrudzeni, tym bardziej dom powinien ich podnosić na duchu, także od strony wizualnej.

Tworzył z resztek. „Jest taka grupa ludzi w świecie, których traktuje się jak niepotrzebne resztki. A to, co jest odrzucone, niepotrzebne i pokruszone, jeśli się ładnie skomponuje, tworzy zupełnie nową jakość. To do nas trochę pasuje” – mówi ks. Mirek.

Hundertwasser kładł też duży nacisk na to, by mieszkańcy domu sami go kształtowali. Tak też działa „Betlejem”.

Ewangelizacja na… kangury!

Boska kreatywność. To jedne z pierwszych słów, które cisną się na usta, po choćby krótkiej rozmowie z mieszkańcami „Betlejem”.

Alpaki, barany, a w tym roku żywa szopka, w której zamieszkały… trzy kangury! To ich pomysł na pokazanie prawdziwego Betlejem, które – jak mówi ks. Mirek – jest w kaplicy. Do niej zapraszają tych, którzy przychodzą zobaczyć ich zwierzęta.

A co roku przy żywej szopce pojawiają się tłumy! Najwięcej osób przychodzi na pasterkę.

„Nic tak nie przyciągnie do Pana Jezusa jak egzotyczne zwierzę. Sięgamy po te Franciszkowe peryferia” – mówi ks. Mirek. Bo bez Niego – bez Boga, wszystko to, co dzieje się za płotem na ul. Długiej w Jaworznie nie miałoby ani sensu ani prawdopodobnie możliwości, by zaistnieć.

Jest z kim wypić kawę

Tu kluczem nie jest pomoc, ale relacje. Chłopaki poznają się przy wspólnej pracy, tworzą się więzi. Są sobie potrzebni.

Być może dlatego po korytarzach domu ciągle krzątają się goście.

„Przeważnie do domu dla bezdomnych nikt nie przychodzi, bo po co? Chyba, że paczkę jakąś przynieść. U nas jest inaczej. Dla chłopaków to jest bardzo ważne, mają dzięki temu prawdziwe poczucie swoje wartości, oni są tu gospodarzami” – mówi ks. Mirek.

Bo „Betlejem” to dla okolicznych mieszkańców nie tyle dom dla bezdomnych, co miejsce kojarzone z różnymi spotkaniami, warsztatami, festynami czy niedzielną mszą. W ten sposób mieszkańcy mają szansę poznawać „normalne” rodziny, nawiązywać bezpieczne relacje, uczyć się zwyczajnych znajomości.

Ks. Mirek: „Dla tych rodzin, które do nas przychodzą, to też jest ważne. Dzięki temu nie zamykają się w swoim domowym ciepełku. To jest wymagające dla dwóch stron – nasi też muszą się otworzyć, przełamać, zacząć rozmowę, usiąść przy stole z gośćmi, przyjąć ich”.

I chyba dobrze im się te relacje układają. Niedawno sąsiadka przyprowadziła im pod opiekę swojego psa, bo musiała pilnie wyjechać za granicę. Będzie z nimi mieszał jakieś pół roku.

Kto tu rządzi? Św. Teresa

Ich patronką jest św. Teresa z Avila – dziewczyna, która w małości znalazła pełnię. Można ją tu spotkać na każdym kroku.

Bardzo pasuje im jej mała droga. „Ciężar, który nosimy z przeszłości – a Teresa też nie miała łatwego życia, nasze doświadczenie małości i bycia ograniczonym, wcale nie kłóci się z powołaniem do pełni” – mówi ks. Mirek o duchowości św. Teresy, która odkryła, że wcale nie trzeba być wielkim, by być świętym.

I dodaje: „nie jest ważne, że chodząc po schodach upadasz na pierwszym stopniu, ważne, że cały czas się podnosisz i próbujesz, a Bóg widząc Twój wysiłek w którymś momencie zejdzie po Ciebie i wyniesie Cię na górę. Nawet jeśli straciłeś już wszystko i masz puste ręce, to w każdej chwili możesz się podnieść. Tak właśnie staramy się żyć”.

Miejsce, które zmienia

Na ulotce o swoim domu napisali, że to miejsce, które zmienia. A ja mam wrażenie, że odwiedziłam prawdziwy Kościół – miejsce niedoskonałych ludzi, którzy „na legalu” potrzebują Boga i nie wstydzą się o tym mówić.

Wchodzili tu bezdomni, bez sensu, bez nadziei, bez wartości. Czy czegoś im tu nie wolno? Czy coś im zabrali? Tak. Zabrali „bez”. Czy coś dali w zamian? Tak. Dali sens, nadzieję, wartość. I „domność”.

...

Znakomita inicjatywa.

BRMTvonUngern · Wysłany: Sob 16:18, 03 Mar 2018 Temat postu:

Pokolorują świat ciężko chorych dzieci
Elżbieta Osowicz | Utworzono: 2018-02-26 07:04 | Zmodyfikowano: 2018-02-25 21:01 A|A|A

Kilkunastu artystów z całej Polski zaangażowało się w akcję Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci. Rysownicy i ilustratorzy bajek przygotowali specjalne projekty, które pojawią się w domach podopiecznych Fundacji.
"Wypełnij mój świat kolorami" to projekt Fundacji Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci. W akcję zaangażowało się kilkunastu rysowników z całej Polski. Artyści przygotowali kolorowe ilustracje, które mają zmienić otoczenie nieuleczalne chorych dzieci. Jak mówi jeden z autorów Tomasz Jakub Sysło widokiem, który towarzyszy im na co dzień, są białe ściany, a w większości przypadków - sufity.

- Wyobraźcie sobie, że chore dziecko przez cały czas leży w łóżku i patrzy w sufit. Ten sufit jest bardzo smutny. Chcemy go pokolorować.

play
stop
00:0000:00
Rodzice i dzieci mają do wyboru kilkanaście ilustracji, mogą one być namalowane lub wyklejone na ścianach lub suficie. Akcja ruszy w kwietniu. Fundacja działa od 2007 roku, ma pod swoją opieką 60 dzieci. Jak mówi prezes zarządu Beata Hernik - Janiszewska na co dzień dzieci, które nie mogą się poruszać oglądają białe sufity, teraz mają do wyboru kolorowe ilustracje:

play
stop
00:0000:00
Niektóre prace zostały wykonane specjalnie na tę okazję. Ilustracje mogą być malowane przez wolontariuszy, wyświetlane przez rzutniki bądź instalowane w formie plakatów. Fundacja czeka na zgłoszenia od rodzin, pod jej opieką jest 60 dzieci.

Lista artystów:
Andrzej Tylkowski, Piotr Socha, Ola Płocińska, Robert Romanowicz, Joanna Rusinek, Ewa Beniak-Haremska, Paweł i Ewa Pawlakowie, Marcin Południak, Zosia Dzierżawska, Małgorzata Flis, Agata Dudek, Anna Błaszczyk, Tomasz Jakub Sysło, Maciej Szymanowicz.

..

Dobra inicjatywa.

BRMTvonUngern · Wysłany: Śro 12:13, 28 Mar 2018 Temat postu:

PRZYSTANEK DLA BEZDOMNYCH KOBIET – DOM, W KTÓRYM UPRAWIA SIĘ SZTUKĘ
10 minut czytania288 0
Małgorzata Bożek
MAŁGORZATA BOŻEK
16 marca 2018
FacebookTwitterGoogle+PinterestLinkedInEmail
Eystawa Wonder Woman we Francuskim Instytucie Kulturalnym w Bostonie
Mieszkają w jednym domu. Czasem trwa to kilka miesięcy, kiedy indziej nawet rok. Spotykają się w kuchni, gromadzą wokół dużego stołu i rysują. Razem z francuską artystką Anną Plaisance bezdomne kobiety tworzą przestrzeń, w której mogą się po prostu dobrze czuć i bawić, ale też stworzyć coś z niczego, np. dom, w którym chciałyby zamieszkać.

Hasłem przewodnim zajęć jest po prostu „fun”, przyjemność. Ten dom – z kuchnią, farbami, zasypanym wyciętymi z gazet słowami stołem – jest przystankiem dla bezdomnych kobiet. Wycinają, malują i tworzą domy, w których kiedyś chciałyby zamieszkać. Robią wspólnie swoje portrety, maski, kolaże. Zdarza się, że obok ktoś gotuje. Trzeba pilnować biegających wokół dzieci albo wziąć malucha na ręce, tak żeby jego mama również mogła coś dokleić albo narysować. Nikt tu nikogo nie uczy. Nikt nie zmusza do opowieści, choć wiele jest do opowiedzenia.

Jak traci się dom?

Dom traci się podobnie – przez niestabilną pracę, nałogi, wypadek czy chorobę i koszty leczenia – kobieca bezdomność różni się jednak często od męskiej. Wśród osób bezdomnych, bez względu na kraj, zazwyczaj znacznie mniej jest kobiet niż mężczyzn. Przykładowo, w ogólnopolskim badaniu liczby osób bezdomnych z 2017 roku było 83,5 proc. mężczyzn oraz 16,5 proc. kobiet (takie dane podaje Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej). W Stanach Zjednoczonych, jak wynika ze statystyk Amerykańskiego Departamentu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast – HUD, ta różnica jest nieco mniejsza: mężczyzn jest 61 proc., kobiet 39 proc.. Zdarza się jednak, że kobiety są po prostu mniej widoczne w przestrzeni publicznej. Częściej korzystają z pomocy instytucjonalnej, a jednocześnie są narażone również na przemoc właśnie w schroniskach. Niejednokrotnie muszą przykładać większą wagę do swojego bezpieczeństwa, np. śpiąc w dzień, zamiast w nocy czy po prostu nie przyznając się do swojej sytuacji i mieszkając np. w samochodzie.

Prace bezdomnych kobiet wykonane podczas warsztatów
Czynnikiem odróżniającym je od bezdomnych mężczyzn jest również fakt, że częściej towarzyszą im dzieci. Razem trafiają na bruk albo do różnego rodzaju ośrodków i schronisk. W wielu przypadkach powodem ich bezdomności jest przemoc domowa. Uciekają przed mężami, ojcami, partnerami, i jak mówi Anne Plaisance, właśnie moment ucieczki staje się dla nich z jednej strony przełomem, a z drugiej może nawet zagrażać ich życiu: – Trzeba mieć ogromną siłę, żeby powiedzieć stop, koniec, zorganizować się i po prostu odejść w odpowiednim momencie. Badania pokazują, że ten moment jest dla kobiet najbardziej niebezpieczny. Wtedy wiele rzeczy może pójść nie tak – zaznacza artystka.

Sklejanie rozbitej porcelany

Właśnie z takimi kobietami Anne Plaisance współpracuje w ośrodku Transition House w Cambridge, Massachusetts. Porównuje je do japońskiej sztuki kintsugi, czyli sklejania rozbitej porcelany złotem. Jej zdaniem mieszkanki domu przejściowego, w którym prowadzi zajęcia, są kruche i zarazem niezwykle silne. Często udaje im się wyjść z bezdomności, znaleźć pracę, mieszkanie, skończyć szkołę, podnieść swoje kwalifikacje. Po traumie uczą się niezależności i życia od nowa, ale przeszłości nie łatwo im się pozbyć. Jedna z kobiet pracująca obecnie w ośrodku w Cambridge, opowiada kiedyś artystce, że sama była jego podopieczną i choć nie potrzebuje już pomocy, jednocześnie przyznaje, że wciąż nie potrafi zaufać mężczyznom.

– System tutaj w Stanach Zjednoczonych nie działa dobrze. Jeśli kobieta idzie do pracy, a jest matką, to często nie ma z kim zostawić dziecka albo kosztuje to tyle, ile zarabia. Dlatego wiele matek woli zostać ze swoim dzieckiem, niż harować tylko na opiekunkę i nie widzieć go niemal wcale. W efekcie wiele kobiet nie pracuje, żyją z pensji partnera i gdy coś się psuje, znajdują się w ciężkiej sytuacji, nie mają dokąd pójść. Potem trudno im też uwierzyć w siebie, uwierzyć, że coś potrafią, że mogą być niezależne – mówi Anne Plaisance.

Zanim trafiła do domu, w którym poznała bezdomne kobiety, nigdy wcześniej nie prowadziła tego rodzaju warsztatów. Skończyła studia na Sorbonie i w 1996 roku przeprowadziła się do Polski, w której najpierw pracowała dla największych agencji reklamowych, a potem założyła własną firmę. Po jakimś czasie zdecydowała, że chce całkowicie poświęcić się swojej największej pasji – malarstwu. Skończyła kursy na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, zaczęła wystawiać i sprzedawać swoje obrazy, a nawet została członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków. Tworzyła też prace o silnym wydźwięku społecznym, jak np. cykl Badrooms, w którym przywoływała trudny temat molestowania seksualnego dzieci i nad którym pracę nadal kontynuuje.

Mikrodomki i amerykański sen

Kiedy przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych, uderzyła ją liczba bezdomnych na ulicach i kontrast między bogatą Ameryką, a tymi których „amerykański sen” z niewiadomych przyczyn ominął. Zauważyła też, że Amerykanie mają silnie zakorzenioną potrzebę działań społecznych i dużo częściej niż we Francji czy w Polsce angażują się w inicjatywy na rzecz tych, którym wiedzie się gorzej. Chciała więc sama również coś zrobić, wykorzystując swoje możliwości. Postanowiła zwrócić uwagę na zjawisko bezdomności, łącząc sztukę i działania społeczne. Najpierw chciała namalować portrety bezdomnych, ale zabrakło jej śmiałości, by prosić o pozowanie ludzi mieszkających na ulicy. Artystka zdecydowała się więc narysować wizerunki znanych kobiet, które zetknęły się z bezdomnością i z niej wyszły. Na kartonowych podkładkach zamienionych w dolary, pojawiły się wizerunki Hilary Swank, Halle Berry, Marianne Faithfull, Shani Twain, Elli Fitzgerald, Jennifer Lopez czy Suze Orman.

Potem Anne Plaisance zainteresowała się ideą tiny houses, mikrodomków, które coraz częściej wymieniane są w ostatnich latach jako pomysł na pomoc osobom bezdomnym i nie tylko. Tego rodzaju rozwiązanie problemu mieszkaniowego zrobiło się modne zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych jako sposób nie tylko na tańsze, ale i prostsze życie. Artystka chciała więc zbudować razem z bezdomnymi kobietami taki właśnie dom i umożliwić którejś z nich zamieszkanie w nim. – Dyrektorce Transition House spodobał się mój pomysł, ale wytłumaczyła mi, że to raczej niemożliwe ze względów bezpieczeństwa – zaznacza i dodaje, że wiele kobiet przebywających w schronisku ukrywało się w nim przed swoimi byłymi partnerami.

Sam pomysł budowania „jakiegoś” domu jednak bardzo zainteresował placówkę, potrzebna była jedynie nowa formuła wcielania go w życie. Tak zrodziła się idea warsztatów, na których kobiety mogłyby wyrażać swoje potrzeby, ale też po prostu oderwać się na chwilę od problemów i zwyczajnie odpocząć. Anne Plaisance dostała wcześniej grant od Massachusetts Cultural Council, City of Cambridge i Cambridge Arts Council właśnie na projekt artystyczny związany z bezdomnością, jednak musiała go uzupełnić, aby zrealizować założenia ustalone z zarządem schroniska. Zdecydowała się na akcję crowd-fundingową i własnymi siłami próbowała rozpropagować przedsięwzięcie. Pisała do dziennikarzy, których nie znała w Stanach wielu. Tekst o jej planach opublikował m.in. The Boston Globe. Informowano w nim, że za wpłatę określonej sumy na rzecz projektu można otrzymać m.in. wydruk jednego z obrazów Anne Plaisance z jej podpisem. Akcja się udała, zebrano brakującą kwotę.

Prace bezdomnych kobiet wykonane podczas warsztatów
Artystyczny coaching

Na początku warsztatów wszystkie kobiety mówiły zazwyczaj, że nie umieją rysować czy malować. Potrzebowały zachęty: – Mówiłam: „ Zobaczysz: umiesz pisać, to umiesz rysować” – opowiada Anne Plaisance. Na wstępie podopieczne schroniska były też nieufne. Kiedy zadawała im pytania, chcąc je zmobilizować do współpracy, odpowiadały: „To ty powinnaś wiedzieć, ty jesteś nauczycielką”. Zaznaczała wtedy, że nie jest nauczycielką i nigdy nie pretendowała do tej roli. Wolała nazywać siebie „coachem”.

– Byłam tak samo zestresowana jak one, nie wiedziałam, jak się za to zabrać, bo nie miałam wcześniej doświadczenie w prowadzeniu grupy i warsztatów. Ale szybko nabrałam pewności siebie. One też nie wiedziały, kim jest ta francuska pani, która mówi do nich z takim dziwnym akcentem, było zabawnie. Uczyłyśmy się razem, poznawałyśmy się. Widziałam, że powoli zaczyna działać magia miejsca, że tworzy się dobra energia – wspomina.

Kobiety mieszkające w schronisku zmieniały się. Znajdowały mieszkania, przenosiły się, przychodziły i odchodziły. Bez względu na to regularnie organizowano warsztaty. W kuchni, w domu w którym mieszkało 10-12 podopiecznych oraz często ich dzieci, gromadzono się przy dużym stole w kuchni. Zebrane malowały, rzeźbiły, rysowały i wycinały. Na początku często warsztatom przyglądali się inni pracownicy ośrodka. Potem zaglądali już tylko po to, żeby samem wziąć w nich udział.

Sztuka na zdrowie

Stopniowo kobiety stawały się coraz śmielsze. Zdarzało się, że na początku były także zdystansowane w stosunku do swoich koleżanek, ale po jakimś czasie można było usłyszeć: „Świetnie to zrobiłaś”, „Jak pięknie rysujesz”, „Dobrze ci idzie”. Wśród nich były dziewczyny, starsze kobiety, osoby wykształcone i te, które nie skończyły żadnej szkoły. Przekrój społeczny był szeroki. Artystka nie zadawała pytań o ich przeszłość, bo jak podkreśla, wiedziała, że nie jest to jej rola. Ale zdarzało się, że któraś z kobiet chciała jej o sobie opowiedzieć, czekała na nią po zajęciach, szukała momentu, żeby się zwierzyć. Zajęcia wyzwalały w nich zaufanie i spokój. Artystce zależało, żeby były jasnym punktem, chwilą odprężenia, pośród wszystkich komplikacji w ich życiu:

– Są badania, które pokazują, jaki wpływ ma sztuka na ludzi, czy chorych, czy w depresji, czy po prostu zestresowanych. Już po 45 minutach rysowania czy malowania obniża się poziom kortyzolu, nazywanego hormonem stresu. Kreatywne działanie tego rodzaju wpływa bardzo pozytywnie na zdrowie. Zabawne jest to, że nie do końca byłam świadoma, jak duży jest ten wpływ, zanim zaczęłam prowadzić warsztaty. Zobaczyłam to na własne oczy, na żywo. Kobiety bardziej się uśmiechały, odprężały i zaczynały ze sobą więcej rozmawiać.

Nie chodzi o talent czy zdolności poszczególnych osób. Jak można przeczytać na stronach Harvard Health Publishing, ważny jest sam proces. Badania dowodzą, że wyrażanie siebie przez sztukę pomaga ludziom cierpiącym na depresję, lęki, a nawet raka, poprawia pamięć, usprawnia myślenie i zwiększa odporność. Często wykorzystuje się ją również w pracy z osobami zmagającymi się z demencją, ale też uzależnieniami czy traumami. Dlatego w swoim projekcie Anne Plaisance chciała stworzyć bezpieczną przestrzeń, rodzaj kokonu, w którym można coś tworzyć. Stąd wzięła się nazwa „The Art’s Room”, nawiązująca również do słynnego eseju Virginii Woolf „Własny pokój”.

Wystawa pt. „Wonder Women” we Francuskim Instytucie Kulturalnym w Bostonie – mikrodomki
Wonder Women

W przestrzeni „The Art’s Room” powstawały też obecne od początku w założeniach projektu domy. Zamiast jednego dużego zbudowano kilka mniejszych. Wyglądały trochę jak domy dla lalek. Niektóre powstawały z drewna, inne z kartonu, często tworzono je z rzeczy „z odzysku”, tak by budować coś z niczego. Było ich kilka, bo potrzeby okazały się tak zróżnicowane, jak każda z rezydentek schroniska. Jedna miała sześćdziesiąt lat i dorosłe dzieci, druga była o połowę młodsza z dwójką małych dzieci, jeszcze inna była samotna. Niektóre chciały mieć ogród, inne garaż. Ich pomysły opowiadały jednak głównie o potrzebie bezpieczeństwa i stabilności. Kobiety w schronisku, które często było ich kryjówką, w jakiś sposób zostały pozbawione swojego głosu, jak zaznacza artystka. Często zmagały się z depresją, niektóre także z problemami zdrowotnymi czy psychicznymi. Dlatego wymagały też elastyczności, ciągłego dostosowywania się do ich potrzeb, nieważne, czy było to wyjście do lekarza, czy gorszy nastrój.

Każde warsztaty kończyły się mini wystawą na jednej ze ścian domu. Anne Plaisance uczyła kobiety doceniać to, co zrobiły. Podczas tych ekspozycji zwracała ich uwagę na różnorodność tego, co stworzyły, na dobór kolorów, ciekawą formę. W swoich pracach mogły wyrazić cokolwiek chciały. Efekty warsztatów zostały pokazane również na końcowej podsumowującej wystawie pt. Wonder Women we Francuskim Instytucie Kulturalnym w Bostonie. Trwającą dwa i pół miesiąca ekspozycję obejrzało około 600 osób. O projekt jednego z domków zapytał nawet znany bostoński architekt, mówiąc, że chętnie zatrudniłby osobę, która go wykonała, doceniając jej kreatywność. – Przekazałam to kobiecie, która go zrobiła. Była zachwycona. Nie mogła uwierzyć w to, co mówię. Jej uśmiech był wtedy niesamowity, pokazał mi, że warto było to wszystko robić – wspomina artystka.

Kierownictwo ośrodka przyznało po zakończeniu warsztatów, że wcześniej miało wiele artystyczno-społecznych propozycji, ale rzadko decydowało się na tego rodzaju współpracę, nie bardzo w nie wierząc. Jednak na trzygodzinnym spotkaniu podsumowującym „The Art’s Room”, spytano artystkę, czy chciałaby kontynuować swoją pracę. Anne Plaisance ma już więc pomysł na kolejną edycję projektu. Ponownie otrzymała grant od Massachusetts Cultural Council na rok 2018 i za parę tygodni zaczyna zajęcia z mieszkankami domu przejściowego. Tym razem chce sfotografować je jako Wonder Woman, oczywiście w maskach, zasłaniając ich twarze, ale też pokazując je z ich ulubionymi przedmiotami, albo elementami podkreślającymi ich tożsamość czy pochodzenie, tak by w pełni mogły wyrazić siebie i to, kim są. Niektóre z tegorocznych uczestniczek warsztatów już zapowiedziały, że bardzo chętnie wróciłyby na tego rodzaju sesję…

***

Ciekawe pomysly.

BRMTvonUngern

„Naprawdę niepełnosprawne mogą być wyłącznie relacje” – rozmowa z twórcą teatru Exit
Małgorzata Bilska | 10/07/2018
Udostępnij
Maciej Sikorski, instruktor teatralny, reżyser oraz twórca teatru Exit, w którym pracują osoby niepełnosprawne w rozmowie z Małgorzatą Bilską przekonuje, że w dzisiejszych czasach największą niepełnosprawnością jest obojętność wobec bliźnich.
ałgorzata Bilska: Exit to po angielsku wyjście. Można, choćby awaryjnie, wyjść z niepełnosprawności?
Maciej Sikorski: Można. Trzeba się zastanowić, co powoduje niepełnosprawność. Na pewno choroba. Ale czy ona rzeczywiście eliminuje człowieka? Jeśli jego relacja z otoczeniem jest pełnosprawna, znajdzie sobie w świecie odpowiednie miejsce i ludzi, którzy mu pomogą. Wtedy może w pełnosprawny sposób funkcjonować.
Da się rozdzielić niepełnosprawność fizyczną oraz niesprawność jako stan umysłu?
Na premierze spektaklu „Hiob” usłyszałem od naszego gospodarza, ks. Adama Parszywki: „Możesz ręki nie mieć, bylebyś niepełnosprawny nie był”. Często to my wpędzamy osoby niepełnosprawne w niepełnosprawność. Zamiast ćwiczyć komuś ręce, żeby był w stanie sam jeździć na wózku, wszędzie go wozimy. Nasz Tomek Balon ma niepełnosprawne nogi i ręce. Mógłby powiedzieć, że do niczego się nie nadaje. Występuje w teatrze, pokochał go i znalazł w nim miejsce. Tu nie ma taryfy ulgowej. Na wstępie im zapowiedziałem, że będę wymagał więcej niż od normalnych, sprawnych, zawodowych aktorów. Ograniczenia musimy jakoś pokonywać. Mamy ambicję być profesjonalnym teatrem. Chciałbym, żeby ludzie przychodzili dlatego, że podobają im się spektakle, a nie z litości. Niepełnosprawność poza fizycznością ma wymiar psychicznych ograniczeń.
Niektóre zespoły teatralne ogłaszają sukces, kiedy udało się go zebrać. Dla mnie to za mało. Uważam też, że osoby niepełnosprawne są skarbem. Dzięki nim staję się lepszym człowiekiem. To banalne, ale tak jest. Staję się lepszy, bo muszę iść z kimś do toalety, wyprowadzić go po schodach itd. I ten skarb jest zakryty, pod kołdrą. A powinien być pokazywany wszystkim. Oni mają pełnosprawne relacje. Mogą być przykładem, w jaki sposób traktować drugiego człowieka. Potrafią się szczerze zachwycić drugim, a w świecie ludzie są dla siebie dojnymi krowami. Ktoś jest potrzebny dla korzyści materialnych, inny dla PR-u. Moja obserwacja jest taka, że naprawdę niepełnosprawne mogą być wyłącznie relacje. Jeśli relacja jest pełnosprawna, to znika problem niepełnosprawności fizycznej.
Uzupełniamy się: tu niewidomy pcha czyjś wózek inwalidzki
Twoi aktorzy pięknie się sobą opiekują. Jedna osoba chodzi, więc pcha wózek drugiej. Druga karmi tę, które nie może jeść sama. Ta troska jest niezwykła. Widać, że się po prostu lubią.
No bardzo! To jest przyjaźń. Fundamentem teatru jest miłość, patetycznie mówiąc. Ja też czuję, że przychodzę tu jak do rodziny. Do przyjaciół, najlepszych, jakich mam. Widzę miłość między nimi. Marcin zachoruje, inni za nim tęsknią. Tomek często mówi: „Marcinku, pozwól, chwycę się twojej ręki”. Ma potrzebę trzymania go za rękę. To jest piękne, takie słodkie. Gdybym w tramwaju powiedział „Droga pani, chciałbym panią potrzymać za dłoń”, to bym chyba w pysk dostał. Jesteśmy odzwyczajeni od takich gestów.
Nasi aktorzy są komplementarni. Jak idziemy na obiad, mam pod opieką 6 osób i nie jestem w stanie ich sam, brzydko mówiąc, „obrobić”. Więc tworzymy różne konstelacje. Niewidomy Rysiu, który chodzi, pcha swoją dziewczynę Asię. Ona jeździ na wózku i ma niesprawne ręce. Ale żeby wiedzieć gdzie on ją pcha, ona mu musi mówić: prawo; lewo; stań Rysiu. Zbysiu sam ledwo chodzi, jednak pcha wózek Marcina. Beatka, która chodzi bardzo, bardzo powoli o kulach, pcha wózek Tomka. Wtedy chodzi szybciej. To jest tak zorganizowane. Summa summarum nasze potencjały dają coś, co dobrze funkcjonuje. Bez siebie wzajemnie bylibyśmy w dysfunkcji, w nieładzie jakimś totalnym. Widziałaś film dokumentalny o nas, mam nadzieję, że któraś z telewizji zechce go pokazać.
Ten nakręcony podczas prób?
Tak, film „Exit” Agnieszki Kulki i Barbary Golonki. Moją misją jest pokazywanie piękna niepełnosprawnych aktorów. Przyzwyczailiśmy się, że piękno to anorektyczna modelka po epizodach z kokainą, która ma ładną buzię i totalnie nieszczęśliwe wnętrze. Tutaj spotykam ludzi, którzy może nie mają pięknych buź według norm światowych, ale mają tak piękne wnętrze, że modelki czy aktorki mogą im pozazdrościć.
Czytaj także: Wstałem z martwych. Czuję się uratowany
Przez wiele lat kontestowałeś świat destrukcyjnie. Powrót z narkomanii i łaskę nawrócenia opisałeś w książce „Byłem w piekle”. Można powiedzieć, że tworzenie tego teatru również jest formą kontestacji, tylko twórczą, pełną miłości? A nie…
Nie samozagłady… Wiesz co, z mojej „bujnej przeszłości” wiele opinii podzielam do dzisiaj. Pewien bunt wobec konformizmu, testowanie zapyziałych, zapieczonych relacji społecznych – tu się nic nie zmieniło. Wtedy jednak była to ucieczka od problemów w fałszywe raje będące drogą do przepaści. Teraz mam nadzieję, że idę do dobra. Znajduję sposób na radzenie sobie z rzeczami, które mi przeszkadzają już kilkadziesiąt lat. Mówię tu o relacjach społecznych. Śp. Antoni Kępiński, wielki psychiatra, na pytanie o to, która z przypadłości psychicznych najbardziej mu przeszkadza, odpowiedział: Psychopatologia normalności. Ja też tak to widzę. Mamy fasady…
Wszystkich przycinamy do jakiejś normy?
Bardziej to, że jest szereg zachowań, które za normalne uchodzą dlatego, że nie łamią prawa. Ale nie są dobre. Przymykamy na to oko, bo to jest poprawne, wszyscy to robią. Jest to powszechne i obowiązujące.
Możesz podać konkretny przykład tego, co jest normalne, choć nie jest dobre?
Mam na myśli powszechny chłód. Niewystarczające angażowanie siebie.
Obojętność?
Tak. Wobec drugiej osoby. Pewnego rodzaju brak szaleństwa. Ktoś powie: zachowuję się normalnie, nie robię nic złego. Z drugiej strony nie robi też nic dobrego.
Może w destrukcję uciekamy wtedy, gdy czujemy się samotni? Bezradni wobec tego świata?
Uciekamy wtedy, gdy nie widzimy prawdy, ulegamy sztucznym rajom. Mirażom, jakie się przed nami roztacza. U początku leży brak miłości.
Szukamy miłości tam, gdzie jej nie ma?
Szukamy ulgi, nie szukamy uzdrowienia. Przyjemności, a nie szczęścia. W wielu momentach się mylimy, bo zadawalamy się protezami.
Czytaj także: Wygrała w zawodach o życie. Historia nieustraszonej karateki
Kulawa Ewa, niewidomy Adam
A propos protezy. Szykujecie premierę na wrzesień, spektakl na podstawie Księgi Rodzaju. Dotarło dziś do mnie, jak bardzo nasze wyobrażenia Adama i Ewy określa ikonografia. Na dziełach mistrzów Adam i Ewa są…
Fit.
(śmiech). Piękni i sprawni. W waszej sali prób wisi obraz – Adam z sarmackim wąsem, krępa Ewa… Jednak wieki pracowały na ich wizerunek mocnych, zdrowych prarodziców. Twoi aktorzy mówią kwestię: Będziemy jak jedno ciało. Normalny widz nie wie, co z tym zrobić.
Im dłużej pracujemy, tym bardziej tekst Księgi Rodzaju jest dla mnie aktualny. Ewa porusza się o kulach. Ponieważ ma problemy z mówieniem, głosem Ewy będzie Asia. Ona nie chodzi.
Jest to możliwe, bo to teatr cieni.
Adamem jest niewidomy Rysiu. Żaden pełnosprawny człowiek nie jest równie przekonujący, gdy po delikatnym dotknięciu policzka Ewy mówi: „Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta”. On ma wyczulony zmysł dotyku. Na premierę chcemy zaprosić ks. prof. Michała Hellera, żeby razem z nim podjąć dyskusję na temat stworzenia świata. Wywołać temat człowieka, który chce stać się jak Bóg. Premiera odbędzie się w kościele augustianów na krakowskim Kazimierzu 19 września, w spektaklu zaśpiewa Marek Piekarczyk. Bardzo na nią zapraszamy.

...

Zdecydowanie prawdziwe kalectwo to grzech.