Podróż do "Schetynogrodu" (gawęda krajoznawcza)

Mariusz Jan Przyborowski

Był to wrzesień, cieżkie deszczowe chmury juz od tygodnia zakrywały słonce, a w Krakowie nie tylko na Brackiej padał non stop deszcz. Pech chciał że właśnie miałem urlop wypoczynkowy, a przesiedzenie dwóch tygodni w czterech ścianach na internecie trudno nazwać wypoczynkiem. Chcąc uniknąć świecenia w ciemnościach (ze wzgledu na przebywanie w bliskiej odległości komputera), zacząłem szukac jakiegoś wyjscia z sytuacji. Prognoza pogody: Toruń; tam nie pada, a że jeszcze znam tam pewna artystkę to i noclek może się znajdzie. Kontaktuje sie z nią (od czego sa nowoczesne srodki łączności), właśnie prowokacyjnie przeciąga się w łóżku, sięgając po lekarstwa - taki to juz los osób chorych. W tej sytuacji pojawia sie plan "B" , dolny Śląsk a zwłaszcza jego stolica stare piastowskie miasto Wrocław, może tam będzie pogoda. O przytulny kącik gdzie będzie mozna głowę do snu połozyc i miske strawy nie musze sie martwić, od czegóż jest rodzina; a więzy krwi są zawsze silniejsze od naszych wad czy też kretyńskiej POPiSowej wojenki. Dezyzja wiec zapadła, jadę do Wrocławia.
Następny deszczowy dzień. Pociąg pośpieszny odchodzi po południu, o szóstej ma byc na miejscu. Po obiedzie brodze w deszczu na stację, jeszcze tylko tunel ( w którym pokradli kable więc światła nie ma) i juz jestem na miejscu. Bilet- 45 złotych na pośpieszny- o!o! potaniały.
Idę na peron, deszcz teraz troche słabiej pada, pociąg do Gorzowa poprzez Wrocław opóźniony, na szczęście tylko kilka minut. Wsiadam, w przedziale na razie tylko dwie osoby, ksiądz ze swoja Mamą. Podróz sie rozpoczyna.
cdn.

Mariusz Jan Przyborowski

Pociąg dojeżdza do Krakowa Głównego, i jak można było przewidzieć nastapił koniec podróży w pustawym przedziale. Zaczyna sie sajgon, jak to na głównych dworcach duzych miast, w przedziale pojawia się śliczna brunetka obładowana bagażami, widać że cudzoziemka (egzotyczna uroda) a na dodatek z normalngo kraju (nie wygladała jak świeżo wyzwolona wieźniarka obozu koncentracyjnego - co jest częstą przypadłością europejskich młodych kobiet), pomagam ładować bagaże a ona się pyta czy nie mógłbym popilnować jej miejsca bo musi jeszcze kogoś zawołać. Nie ma sprawy. W miedzy czasie dołącza do przedziału pani w srednim wieku, i po dojsciu równiez obładowanego bagażami brata cudzoziemki pociag rusza. Rozmowa zawiązuje sie między nami a cudzoziemcami, nie trudno zgadnąc że to przybysze ze środkowego wschodu, wisiorek ze słowami "Allach akbar" na szyi sobowtóra Szah Ruch Chana (* nie uznaje angielskich transkrypcji) to bezprzecznie zdradza.
-Iran?
- Nie. My jestesmy z Afganistanu, ale obecnie studiujemy w Europie, Ja w Szwecji a siostra w Polsce, wracamy właśnie z wakacji.
Rozmowa potem sie ciągnie na temat jak im sie Kraj nad Wisłą podoba. Mówią że bardzo.
Podskurny strach na którym się teraz łapie w swoich myślach, zaczyna ustępować. Całe szczęście, widać nie jestem aż tak opanowany szkodliwą medialną propagandą strachu żeby w każdym przybyszu z tamtąd widzieć islamskiego terrorystę. Uff.! Nie jest ze mna tak źle. W tym momencie nasuwa sie myśl że te wszystkie doniesienia medialne i fobie sa wynikiem tego że kraje zachodnie nie umieja sobie z nimi poradzić, a jest to tym bardziej smieszne bo oni jak najbardziej chca sie zintegrowac z nimi (i siła rzeczy sa podatni na asymilacje) ale problem tkwi nie w imigrantach ale w przegniciu krajów zachodniej europy a głównie w najbardziej rzucajacej sie cesze tych państw jaką jest porzucenie własnej tradycji kultury i cywilizacji i zejście przez to do stanu mentalnego barbarzyństwa którą to ceche okreslaja mianem laicyzacji.

Mariusz Jan Przyborowski

Krajobraz za oknem sie zmienia. Coraz częściej pojawiaja sie szyby kopalnii, mijamy Zagłębie i wjeżdżamy na Górny Śląsk. "Gruba" przy torach i tuż obok duży neogotycki kościół- na tej stacji dochodzi do poważnych zmian w składzie pasażerów, ksiądz ze swoja mama wysiadają, a do przeciału wchodzi młoda nauczycielka wracajaca do Wrocławia, Pusztuni w tym czasie umiejscawiają się przy oknach. Ruszamy dalej, za oknami jeszcze leje ale jak by przestawało, gdy wyjeżdżamy z Gliwic zauważam że przestało. Nie tylko aura sie zmienia za Gliwicami, ale i krajobraz, jesli od Krakowa non stop mielismy obszar zabudowany to po wyjeździe z ostatniego miasta tworzącego GOP mamy same lasy, pola i nieliczne wśród nich domy. W przedziale rozmowy schodza na temat różnic między Górnośląsko-małopolskim ludzkim mrowiskiem a słabo, w porównaniu z nim, zaludnioną resztą kraju.
Minęła piętnasta, czas na koronke wtym czasie przekraczamy Odrę. Po modlitwie znów pasażerowie zanurzaja sie w rozmowie. Teraz edukacja, żywa rozmowa bedzie trwać az do stacji docelowej, a interlokutorzy nie będą zważac na postepujace dogęszczenie pociagu; zreszta nawet dresiarze którzy wsiądą w Opolu będą tę debate milczaco śledzić z ogromnym zaintersowaniem, wszak szkolnictwo dotyczy nas wszystkich i jego kondycja ma o wiele wieksze znaczenie niż to co wyprawiaja miedzy sobą członkowie wielkiej koalicji "PO-PiS-PSL-SLD" i jakie kukiełki są "preziem" i phemielem".

Mariusz Jan Przyborowski

"Wymagajcie od siebie, nawet wtedy, gdyby inni od Was nie będą nic wymagać". Czy te słowa Jana Pawła II można zrozumieć jako nawoływanie do nie stawiania dzieciom żadnych wymagań? Normalny człowiek rozumie że nie; że jest wręcz przeciwnie, że od dzieci i młodzieży trzeba wymagać i trzeba im wpoić że w sytuacji kiedy juz nikt (a taki punkt w zyciu kazdy z nas wcześniej czy później osiagnie) nie bedzie od nas niczego wymagał, my sami mamy zapewnic sobie samodyscyplinę.
Znajduja sie jednak ludzie, z tym powyższym cytatem na ustach którzy interpretuja go dość specyficznie. Kim są ci ludzie? Zgadłeś drogi czytelniku - wyższy personel oświatowy od dyrektorów szkół (na szczęście nie wszystkich) po stolec pani min. edukacji.
Zwykły szeregowy nauczyciel jest w takiej sytuacji osamotniony we wrogim srodowisku. Z jednej strony ma za zadanie nauczyć czegokolwiek młodych ludzi, a bez bycia wymagajacym jest to po prostu nie mozliwe z drugiej strony nie może liczyć na żadne wsparcie ze strony składającego sie z klonów pań Dzieżgowskiej i Hallowej wyższego personelu szkolnego w sytuacjach trudnych. Często jest to wrogość, i stawanie przez dyrekcję po stronie szkolnych łobuzów - co jeszcze za naszych szkolnych czasów było nie dopomyślenia.
-Mam już tego dość, mysle jak najszybciej zmienic pracę- skończyła swa opowieść młoda nauczycielka; po której było widac że do tego zawodu poszła z powołania.
Za oknami pociagu znowu rozszalał sie deszcz a my własnie dojechaliśmy do Wrocławia.